ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 12

หากพวกผู้ใต้บังคับบัญชาพวกนั้นรู้เรื่องนี้เข้า วันหน้าเขาจะเป็นผู้นำของพวกเขาต่อไปได้อย่างไร

เรื่องนี้จะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในยามว่างอย่างไม่ต้องสงสัย

เกรงว่าแม้แต่ตอนนอนก็อาจสะดุ้งตื่นเพราะเสียงหัวเราะ

ครั้นเห็นเหล่าทหารรักษาพระองค์วิ่งมาทางนี้ หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ก็ต้องรีบโบกมือไล่โดยพลัน

“ไปทำธุระกันที่อื่น อย่ามารบกวนข้า!”

ทหารรักษาพระองค์คนอื่น ๆ ไม่ได้รู้ว่าหัวหน้าของตัวเองถ่ายราดกางเกงและไม่คิดจะสงสัยเช่นกัน พวกเขาพากันวิ่งไปปลดทุกข์ที่อีกฝั่งของป่ารกร้าง

ไม่นานก็เกิดเสียงผายลมสะเทือนฟ้าสะเทือนดินขึ้นในป่ารกร้างแห่งนี้

หลังจากที่หัวหน้าทหารรักษาพระองค์จัดการธุระเสร็จ เขากลับมีเรื่องกลัดกลุ้มใจตามมา

เขาจะกลับไปอย่างไรดี จะให้สวมกางเกงที่มี ‘คราบทองคำ’ เปรอะเปื้อนก็คงไม่ใช่

ทหารรักษาพระองค์คนอื่นๆ เสร็จธุระแล้วสวมกางเกงเพื่อเตรียมจะกลับไป

ทว่าพวกเขายังไม่ได้ทันจะได้เยื้องย่าง ท้องก็เริ่มปวดบิดขึ้นมาอีกครั้ง

“ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าต้องทำธุระต่อ พวกเจ้ากลับไปเฝ้ายามก่อนเถอะ”

“ข้านั่งจนขาชาไปหมดแล้ว แต่ท้องก็ยังไม่หายปวดสักที”

“มันเพราะอะไรกันแน่ หรือว่าเนื้อสุนัขตัวนั้นจะมีปัญหา พวกเราถึงได้ถ่ายท้องกันหมด?”

“เวลานี้อย่าเพิ่งพูดเรื่องกินเลย รีบจัดการธุระให้เสร็จเถอะ”

ครั้นเห็นเหล่าทหารรักษาพระองค์วิ่งห่างออกไป

เหล่าคนจากจวนเยียนอ๋องล้วนแต่มีสีหน้าฉงนสงสัย

มีเพียงเจี่ยนอันอันที่ก้มหน้าลอบหัวเราะ

นางอาศัยจังหวะที่เหล่าทหารรักษาพระองค์ยังกลับมาไม่ได้มาแจกจ่ายอาหารจากในช่องมิติให้กับทุกคนด้วยความเร่งรีบ

ฮูหยินใหญ่มีสีหน้างุนงงเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันยื่นขนมมาให้อีกครั้ง

ในฐานะที่นางเป็นหวังไท่เฟย[1] นางย่อมเคยกินขนมที่ทำโดยพ่อครัวหลวง

แต่เจี่ยนอันอันไปเอาขนมพวกนี้มาจากที่ใด?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน