FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 32

ตอนที่ 31

@หลายวันต่อมา

@คฤหาสน์ของศิลา

"ที่นี่บ้านของศิลาเหรอ" น้ำหนาวเอ่ยถามเมื่อรถลีมูซีนคันหรูของศิลาที่มีเธอและศิลานั่งอยู่ภายในรถขับเคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์หรูที่ตกแต่งสไตล์ตะวันตก

"อืม..เข้าไปข้างในกันเถอะ" ศิลาโอบกอดเอวคอดกิ่วของน้ำหนาวเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ดวงตากลมโตของน้ำหนาวกวาดสายตามองรอบๆคฤหาสน์หลังงามด้วยความตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็น

"ยังปวดหัวอยู่ไหม" ศิลาเอ่ยถามน้ำหนาวระหว่างที่กำลังจะเปิดประตูห้องนอนเข้ามาพลางใช้หลังมือหนาของตัวเองวัดอุณหภูมิที่หน้าผากมนของน้ำหนาว

"หายปวดแล้วค่ะ" น้ำหนาวตอบพลางจับมือหนาของศิลามากอดเอาไว้ ท่าทางออดอ้อนของเธอทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่เขาและเธอเคยคบหากันเป็นแฟนทั้งคู่มักจะหยอดคำหวานให้กันและกันอีกทั้งน้ำหนาวยังชอบออดอ้อนเขาแบบนี้อยู่บ่อยๆเมื่อตอนที่เธอต้องการให้เขาซื้อของบางอย่างที่เธออยากได้ให้

"นอนพักเถอะ อีกสองชั่วโมงค่อยลงไปทานข้าวเย็น" ศิลาเอ่ยบอกน้ำหนาวก่อนจะช้อนร่างของเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวเดินตรงไปที่เตียงนอนแล้วจึงวางร่างบอบบางของเธอนอนลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ

"ถ้าไม่ง่วงก็นอนดูทีวีบนเตียงรอ ฉันมีงานด่วนต้องทำ"

"ค่ะ"

"เล่นโทรศัพท์เป็นไหม" ศิลาเอ่ยถาม น้ำหนาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะงงๆเล็กน้อย

"ลองเอาโทรศัพท์ฉันไปเล่นรอก่อน ขอทำงานก่อนเดี๋ยวมานอนเป็นเพื่อน" ศิลาเอ่ยบอกน้ำหนาวก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากมนของน้ำหนาวแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงานที่อยู่อีกโซนของห้องนอนโดยมีสายตาบ้องแบ๊วของน้ำหนาวจ้องมองท่าทางเคร่งขรึมในตอนที่เขากำลังทำงานอยู่ตลอดเวลา

@เวลาผ่านไปสองชั่วโมง

"ดูอะไรอยู่" ศิลาที่เพิ่งทำงานเสร็จเดินเข้ามาเอ่ยถามน้ำหนาวที่นอนดูบางอย่างบนโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่อย่างตั้งใจ

"หนังโป๊?" ศิลาเลิกคิ้วขึ้นเอ่ยถามก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดู ศิลาดันลิ้นหนาติดกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดเมื่อเขาเองเป็นคนเปิดหนังรักผู้ใหญ่สุดเร่าร้อนทิ้งเอาไว้แล้วลืมปิดทำให้น้ำหนาวเห็นคลิปวีดีโอนั้น

"ศิลาบอกว่าหนูอายุครบสิบแปดปีแล้ว?" น้ำหนาวเอ่ยถามพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของศิลาตาแป๋ว

"ใช่ เธออายุสิบแปดแล้ว"

"หนูทำแบบนี้ได้ไหม?" น้ำหนาวชี้นิ้วไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของศิลาด้วยความอยากรู้อยากลอง

"แบบไหน?" ศิลาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบพลางนั่งลงบนเตียงนอนข้างๆเธอ

"แบบในหนัง"

"ไหวเหรอ?" ศิลายักยิ้มมุมปากเพียงนิดเขาจ้องมองคนตัวเล็กด้วยแววตาที่หื่นกระหายอย่างไม่ปิดบัง

"คะ?" น้ำหนาวเอียงคอถามเล็กน้อยด้วยความงุนงง

"ฉันซาดิสม์"

"..." น้ำหนาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเป็นเส้นตรงพลางก้มหน้าลงซ่อนพวงแก้มแดงระเรื่อของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คนตัวโตรู้ว่าเธอกำลังเขินอายเขาอยู่

"เมื่อก่อนเธอกับฉันเราสองคนลึกซึ้งกันแทบทุกวัน"

"ทุกวัน?" น้ำหนาวเงยหน้าขึ้นมาพลางทำตาโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ

"หึ..ถ้าอยากทำก็นอนลงแล้วอ้าขาออกกว้างๆ" ศิลาแค่นหัวเราะในลำคอหนาเบาๆนึกเอ็นดูกับท่าทางเขินอายตกใจของเธอ

"มะ..ไม่อยากทำแล้วค่ะ" น้ำหนาวรีบปฏิเสธพัลวันก่อนจะเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นมือบางกำชายกระโปรงตัวเองเอาไว้แน่นด้วยท่าทางเคอะเขินราวกับสาวน้อยไร้เดียงสา

"หึ..เธอเป็นแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ" ศิลาใช้นิ้วโป้งมือลูบวนที่ริมฝีปากอวบอิ่มของน้ำหนาวอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วชี้นิ้วกลางยาวแกร่งเข้ามาในโพรงปากเล็กของน้ำหนาว

"อื้อ..เมื่อก่อนหนูเป็นยังไงเหรอคะ" น้ำหนาวเปล่งเสียงออกมาอย่างความยากลำบากด้วยโพรงปากเล็กของเธอถูกศิลาล้วงนิ้วเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นเล็กของเธออยู่

"เมื่อก่อนทุกคนเรียกเธอว่าแม่มด"

"แม่มด?"

"ใช่ แต่ตอนนี้เธอเป็นนางฟ้าของฉัน"

"นางฟ้า"

"อ๊าสสสสสส!!" มาเฟียหนุ่มกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้ามาภายในร่องสวาททุกหยาดหยดเมื่อแตะถึงฝั่งฝันแล้ว เด็กสาวจึงนอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบพลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อมากมายยิ่งทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าดูเซ็กซี่มากยิ่งขึ้น

"ขออีกรอบ" ไม่รอให้คนตัวเล็กได้เอ่ยอนุญาตก่อนศิลาก็ขยับสะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าใส่ร่องสวาทอย่างเนิบนาบก่อนจะเร่งขยับสะโพกให้เร็วขึ้นตามความปรารถนาของตนเองนานนับชั่วโมงกว่าบทรักครั้งนี้จะจบลงก็เล่นทำเอาน้ำหนาวนอนอ่อนระทวยรวยริน

@หนึ่งเดือนต่อมา

@ห้างสรรพสินค้าดัง

"ไปนั่งเล่นรอเฮียที่บริษัทดีกว่าไหม"

"หนูอยากเดินเล่นที่ห้างค่ะ" น้ำหนาวตอบพลางซบใบหน้าสวยหวานเข้าหาแผงอกแกร่งของศิลาอย่างออดอ้อน

"เดินเล่นเสร็จแล้วไปนั่งรอเฮียที่ร้านxxxเฮียประชุมเสร็จแล้วจะรีบมารับ"

"ค่ะ" น้ำหนาวตอบรับอย่างไม่เรื่องมาก "หนูไปดูเสื้อผ้าร้านนั้นนะคะ อย่าทำงานหนักมากนะคะ" น้ำหนาวเขย่งเท้าขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากหยักได้รูปของศิลาก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมหรูทันที

"ดูแลเมียกูให้ดีอย่าให้คาดสายตา" ศิลาหันหน้ามาออกคำสั่งเสียงเข้มกับหัวหน้าบอดี้การ์ดของเขาก่อนจะเดินออกจากห้างตรงไปที่บริษัทของเขาทันทีด้วยวันนี้มีประชุมสำคัญเขาจึงต้องเข้าประชุมด้วยตนเอง

"หวัดดีน้ำหนาวเพื่อนรัก~" วาวาเดินเข้ามาเอ่ยทักทายน้ำหนาวที่ยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่โดยที่เธออาศัยจังหวะที่บอดี้การ์ดของศิลาเดินออกไปซื้อชานมไข่มุกให้น้ำหนาวแสร้งเดินเข้ามาทักทายน้ำหนาวอย่างเป็นมิตร

"คะ?.." น้ำหนาวเอียงคอเล็กน้อยด้วยความงุนงง น้ำหนาวความจำเสื่อมทำให้จำวาวาไม่ได้จึงไม่รู้ว่าวาวาคือใครเพราะไม่มีใครพูดถึงวาวาให้เธอฟังเลยสักคนอีกทั้งชื่อนี้ยังไม่คุ้นหูเธออีกด้วย

"แกจำฉันได้รึเปล่า ฉันวาวาเพื่อนรักของแกไง" วาวาแสร้งคลี่ยิ้มบางๆให้น้ำหนาวอย่างเป็นมิตร

"เราเป็นเพื่อนกันเหรอคะ?" น้ำหนาวเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่งุนงง

"ก็ใช่น่ะสิ เราสองคนน่ะสนิทกันมากเลยนะตอนที่แกประสบอุบัติเหตุฉันตกใจมากเลยฉันเป็นห่วงแกมากเลยนะ ฉันไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลบ่อยๆแต่แกไม่รู้ว่าฉันไปเยี่ยม เพราะตอนที่ฉันไปเยี่ยมแกยังไม่ฟื้นเลย" วาวาตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จที่จริงแล้วเธอไม่เคยเป็นห่วงไม่เคยคิดที่จะไปเยี่ยมน้ำหนาวเลยสักครั้งมีเพียงแค่ไปกันท่าไม่ให้ภูวดลพูดคุยกับซิตาไม่ได้อยากจะไปเยี่ยมน้ำหนาวเลยสักนิด

"คุณชื่ออะไรเหรอคะ?" น้ำหนาวเอ่ยถาม

"ฉันชื่อวาวา เสียใจจังที่แกจำฉันไม่ได้" วาวาแสร้งทำหน้าเศร้าทำเอาน้ำหนาวยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่