FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 31

ตอนที่ 30

"อย่าพูดแบบนี้ให้พ่อได้ยินอีกนะวา น้ำหนาวเป็นน้องสาวของวานะ"

"หนาวอาการหนักขนาดนั้นจะฟื้นขึ้นมารึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย" วาวาเอ่ยพลางหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูขึ้นมาเล่นแก้เบื่อ

"ถ้าน้องฟื้นพ่ออยากให้วาไปขอโทษน้อง เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่ใช่แยกบ้านกันอยู่แบบนี้"

"วาทำอะไรผิด หนาวต่างหากที่เป็นฝ่ายทำร้ายวาตลอด"

"ที่พ่อไม่พูดไม่ใช่ว่าพ่อไม่เห็นไม่รับรู้ วาเองเป็นคนไปพูดยั่วโมโหน้องก่อน"

"ก็..." วาวาอ้ำอึ้งพูดไม่ออกเพราะเธอเองก็มักจะไปยั่วโมโหน้ำหนาวจริงๆ

"ต่อไปอย่าไปพูดยั่วโมโหน้องอีก"

"ค่ะ" วาวาตอบรับเสียงเข้มอย่างขอไปทีไม่ได้จะทำตามที่ภูวดลสั่ง

@หนึ่งเดือนต่อมา

@ห้องพักฟื้นผู้ป่วยVIP

"อื้ออ..." น้ำหนาวส่งเสียงครางในลำคอเบาๆหลังจากที่หลับไปนานถึงหนึ่งเดือนศิลาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงของน้ำหนาวเขารีบวางหนังสือการ์ตูนโปรดที่น้ำหนาวชอบอ่านเป็นประจำลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงนอนทันที

"หนาว ได้ยินเฮียไหม" ศิลาเอ่ยถามน้ำหนาวด้วยหัวใจที่มีความหวังอีกครั้ง น้ำหนาวเองเพิ่งได้ย้ายออกมาจากห้องไอซียูมาที่ห้องพักฟื้นเมื่อไม่กี่วันนี้เอง

"หนาว" น้ำหนาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆหลังจากที่หลับไปนานนับเดือน แววตาที่ว่างเปล่าของน้ำหนาวทำเอาหัวใจแกร่งของศิลากระตุกวูบแม้จะทำใจมาบ้างแล้วว่าหากเธอตื่นขึ้นมาเธออาจจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่พอมาเห็นแววตาที่ว่างเปล่าของเธอเข้าจริงๆ หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิม

"หนาว จำเฮียได้ไหม" น้ำหนาวนอนแน่นิ่งกระพริบตาปริบๆเธอหันมามองเขาด้วยแววตาที่งุนงง

"จำไม่ได้สินะ" ศิลาที่เห็นแววตางุนงงของน้ำหนาวจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอคงจำเขาไม่ได้

"ยังจำเฮียได้รึเปล่า" น้ำหนาวพยายามนึกตามสิ่งที่ศิลาเอ่ยแต่ยิ่งนึกเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกปวดหัว

"จำไม่ได้ก็ไม่ต้องรื้อฟื้น..นอนพักเถอะ"

"ไปตามหมอมา" ศิลาหันมาออกคำสั่งกับนาวามือขวาคนสนิทที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวให้ไปตามคุณหมอมาตรวจดูอาการของน้ำหนาวทันที

@ภายในห้องทำงานของแพทย์เจ้าของไข้ของน้ำหนาว

"อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้คนไข้ความจำเสื่อมเธอตื่นขี้นมาจำอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั่งตัวเองครับ"

"อีกนานไหมกว่าที่ความทรงจำของเธอจะกลับมาคืนมา"

"หมอยังให้คำตอบตอนนี้ไม่ได้ครับ พรุ่งนี้หมอจะทำ CT scan เพื่อดูตำแหน่งที่เสียหายเพิ่มเติมส่วนการรักษาเบื้องต้นหมอจะทำกายภาพบำบัดบวกกับให้คนไข้ทานอาหารเสริม"

"..." ศิลานั่งนิ่งเงียบเขากำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของนายแพทย์เจ้าของไข้ของน้ำหนาวทันทีโดยที่ไม่ได้กล่าวลาตามมารยาท

"นายโอเคไหมครับ" นาวาเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง ระหว่างที่กำลังเดินกลับเข้าไปหาน้ำหนาวที่ห้องพักฟื้น

"น้ำหวานความจำเสื่อมก็ดี..หนาวจะได้ลืมเรื่องที่กูทำเลวกับหนาว กูจะสร้างความทรงจำใหม่ให้หนาว" ยังไงน้ำหนาวก็ความทรงจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้แล้วแทนที่จะพยายามทำให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำในอดีตกลับคืนมาเขาคิดว่าน้ำหนาว

ควรที่จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะที่ผ่านมาน้ำหนาวเองก็เจอแต่เรื่องแย่ๆมาทั้งชีวิตเขาอยากให้เธอมีความสุขกับความทรงจำครั้งใหม่ที่เขากำลังจะสร้างความทรงจำดีๆขึ้นมาให้เธอใหม่

วันต่อมา

"ฉันชื่อศิลา นั้นแม่และก็เพื่อนสนิทของเธอ" ศิลาเอ่ยแนะนำตัวเองพร้อมกับเอ่ยแนะนำคนอื่นๆให้น้ำหนาวได้รู้จัก น้ำหนาวจ้องทุกคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ศิลาใช้มือหนาลูบเส้นผมดำขลับของน้ำหนาวเบาๆด้วยความเอ็นดู "หิวข้าวรึยัง"

"หิว" หิว คือประโยคแรกที่เธอเอ่ยออกมาหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวาน

"กินเยอะๆ" ศิลาตักข้าวต้มมาจ่อที่ริมฝีปากอวบอิ่มของน้ำหนาวเธออ้าปากรับข้าวที่ศิลาป้อนให้อย่างไม่เรื่องมาก อีกทั้งยังส่งยิ้มหวานให้เขาจนตาหยี

ศิลามองรอยยิ้มหวานราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอไม่วางตา รอยยิ้มของเธอมันชัดเจนว่าเธอไม่ใช่น้ำหนาวคนเดิมของเขาจริงๆ ศิลาโน้มใบหน้าลงมาจูบที่หน้าผากมนของเธออย่างแผ่วเบา

"ศิลากินด้วยกันไหม" น้ำหนาวเอ่ยชวนศิลาเสียงหวานใบหน้าของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อโดนชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าจูบ

"ถ้านายหญิงคนเก่าได้ยินเข้าคงจะดีใจนะครับ"

วันต่อมา

@คฤหาสน์ของภูวดล

"แม่มาที่นี่ทำไม ไหนบอกว่าตัดขาดความเป็นแม่ลูก" วาวาเอ่ยทักทายผู้เป็นแม่ที่นั่งรอพบเธออยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์

"ฉันคิดดูอีกที ฉันเองก็ไม่ได้รักชอบอะไรกับดนัยแค่อยู่ด้วยเพราะเงินฉันโกรธแกไปก็เท่านั้น"

"หึ..แม่คิดได้แบบนั้นก็ดี แล้วแม่มาหาวามีเรื่องอะไร" วาวาเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับผู้เป็นแม่พลางเอ่ยถาม

"อีน้ำหนาวมันฟื้นแล้วและมันก็ความจำเสื่อมจำใครไม่ได้สักคน แม้แต่แม่กับพ่อของมันยังจำไม่ได้"

"แม่ว่าไงนะ" วาวาเอ่ยถามผู้เป็นแม่อีกครั้งด้วยกลัวว่าตัวเองจะได้ยินผิดเพี้ยนไป

"พอมันฟื้นขึ้นมาแล้วมันเปลี่ยนเป็นอีกคนละคนไปเลยจากคุณหนูอารมณ์ร้อนขี้เหวี่ยงกลายมาเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาจำอะไรไม่ได้สักอย่าง นิสัยพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ"

"มันไม่ได้เล่นละครตบตาเราใช่ไหม"

"อาการหนักขนาดนั้นจะเอาอะไรมาตบตา แกหัดใช้สมองคิดหน่อยแกต้องใช้โอกาสตอนนี้ให้เป็นประโยชน์"

"โชคจะเข้าข้างเราขนาดนี้เลยเหรอ ดี อีหนาวความจำเสื่อมก็ดี อะไรๆ จะได้ง่ายขึ้น" วาวายักยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจพร้อมกับความคิดชั่วร้ายในหัวที่จะเอาคืนน้ำหนาวให้ชนิดที่ว่าน้ำหนาวคงจะไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีก

"แกรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง" ปาลีสบตากับวาวาอย่างรู้กันแค่สองคน

"ของแบบนี้แม่ไม่ต้องบอกวาหรอก เดี๋ยววาจัดการเอง"

"อย่าให้แผนพังล่ะ"

"ระดับวาไม่พังหรอก"