FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 30

ตอนที่ 29

"อย่าเป็นอะไรนะเฮียรักหนาวนะ" ศิลากอดร่างไร้สติของน้ำหนาวด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากศีรษะของน้ำหนาว

"อึก" น้ำหนาวกระอักเลือดออกมาทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่ทำเอาหัวใจแกร่งของศิลากระตุบวูบ

"รีบขับสิว่ะ!!" ศิลาตวาดเสียงดังลั่นรถยนต์คันหรูมือของเขาสั่นเทาด้วยความกลัว เมื่อเห็นว่าน้ำหนาวอาการทรุดลงเขากลัวว่าเธอจะจากเขาไปตลอดกาลแค่เห็นเธอนอนหลับไม่ได้สติหายใจรวยรินน้ำตาของลูกชายอย่างศิลาก็ไหลรินออกจากดวงตาคมกริบไม่ขาดสาย

@ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลเอกชน

"หนาว" ศิลาเอ่ยเรียกน้ำหนาวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง

"ญาติผู้ป่วยรอด้านนอกนะคะ" เหล่าพยาบาลสาวและเหล่าบุรุษพยาบาลช่วยกันดันตัวของศิลาให้ออกมาอยู่ด้านนอกห้องฉุกเฉินอย่างทุลักทุเลด้วยร่างกายที่กำยำสูงใหญ่ของเขาทำให้ต้องระดมกำลังของเหล่าบุรุษพยาบาลมาพาตัวเขาออกไป

"หนาว" ศิลากุมมือบางของน้ำหนาวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเขากลัวจะไม่ได้เจอเธออีก นาวาที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบเดินเข้ามาดึงผู้เป็นนายออกมาจากห้องฉุกเฉินทันที

ห้าชั่วโมงผ่านไป

"ห้าชั่วโมงแล้วทำไมหนาวยังไม่ออกมาอีก" ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำหนาวเข้าไปข้างในห้องผ่าตัดห้าชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะออกมา

"ฉันไม่น่าอารมณ์ร้อนทะเลาะกับเธอเลย" ศิลาพูดกับตัวเองด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเขาใช้มือหนาที่ยังมีคราบเลือดของน้ำหนาวติดอยู่ปิดใบหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเองเอาไว้

"เราไม่น่าทะเลาะกันเลย เฮียขอโทษ"

@วันต่อมา

@ภายในห้องทำงานของนายแพทย์เจ้าของไข้ของน้ำหนาว

"คนไข้กระโหลกร้าวเลือดออกในสมองหากฟื้นขึ้นมาเธออาจจะความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้เลยเพราะสมองส่วนที่โดนกระทบกระเทือนอย่างหนักเป็นสมองส่วนที่เก็บความทรงจำสมองแบ่งเป็นหลายส่วน ส่วนความจำ ส่วนภาษา ส่วนควบคุมการเคลื่อนไหวและอีกมากมายแต่ในกรณีของคุณน้ำหนาวส่วนที่ได้รับการกระทบกระเทือนคือส่วนของความทรงจำครับ" นายแพทย์วัยกลางคนอธิบายอาการบาดเจ็บของน้ำหนาวให้ศิลาได้เข้าใจอย่างใจเย็น

"กี่เปอร์เซ็นต์" ศิลาเอ่ยถามโดยที่ยังมีอาการเหม่อลอย "ที่เธอจะความจำเสื่อม"

"เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ครับ อีกสิบเปอร์เซ็นต์เธออาจจะจำได้ในบางเรื่องราวของชีวิต ส่วนเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เธอจะจำอะไรไม่ได้เลย"

"เก้าสิบเปอร์เซ็นต์"

"ครับ อาการของคนไข้อยู่ในขั้นวิกฤตถ้าเธอแข็งแรงมากพอเธอจะฟื้นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่หายไป แต่หากเธอไม่สู้ไม่แข็งแรงมากพอเธออาจจะนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

"ช่วยทำให้เธอกลับมาหาผมให้ได้"

"หมอช่วยคนไข้อย่างสุดความสามารถอยู่แล้วครับ ความทรงจำถึงจะหายไปแต่ยังไงก็ต้องกลับมาอยู่แล้วครับขึ้นอยู่กับว่าจะมาช้าหรือมาเร็ว"

"อย่าให้เธอลืมผมนาน ผมทนไม่ได้" ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของนายแพทย์เจ้าของไข้ของน้ำหนาวทันที

@สองสัปดาห์ต่อมา

@ห้องไอซียูสำหรับผู้ป่วยขั้นวิกฤต

"อึก ทำไมหนาวถึงยังไม่ฟื้นอีก หนาวหลับไปสองสัปดาห์แล้วนะ จะหลับนานเกินไปแล้วนะ" ซิตาคุณแม่ของน้ำหนาวนั่งร่ำไห้จ้องมองร่างไร้สติของลูกสาวที่มีเครื่องช่วยหายใจประคองชีพเอาไว้อยู่ผ่านกระจกใสกั้นไม่ยอมลุกไปไหนตั้งแต่วันแรกที่ได้ทราบข่าวการเกิดอุบัติเหตุของลูกสาว

"ซิตา" ภูวดลเดินเข้ามานั่งลงข้างๆของซิตา ซิตาที่เห็นใบหน้าคมคายขอบตาแดงก่ำของภูวดลจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก หากแต่ตอนนี้เธอเสียใจเรื่องของน้ำหนาวจนไม่อาจจะเอ่ยปากด่าทอใครได้เธอจึงเลือกที่จะนั่งเงียบๆไม่พูดไม่จาแม้ภูวดลจะชวนเธอพูดคุยอยู่หลายครั้งตั้งแต่วันแรกที่เธอมาเฝ้าน้ำหนาวที่หน้าห้องไอซียูก็ตาม

"คุณจะไม่พูดกับผมสักคำหน่อยเหรอ ผมเป็นห่วงคุณกับลูกมากนะ"

"..."