FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 34

ตอนที่ 33

01 : 01 น.

@คฤหาสน์ของศิลา

"หนาวนอนรึยัง" ศิลาเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์หรูของตัวเองพลางเอ่ยถามนาวามือขวาคนสนิทของตัวเองที่ทำหน้าที่อยู่เฝ้าดูแลความปลอดภัยให้กับน้ำหนาวในระหว่างที่เขาออกไปจัดการกับวาวา

"ยังครับ นายหญิงบอกแต่ว่าอยากกลับบ้าน" ศิลาที่ได้ฟังอย่างนั้นจึงรีบสาวเท้าเดินขึ้นไปหาน้ำหนาวที่ห้องนอนชั้นสองของบ้านในทันที

"หนาว" ศิลาเอ่ยเรียกน้ำหนาวที่นั่งกอดกระเป๋าเป้เสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้อยู่บนเตียงนอนของเขา

"ทำไมยังไม่นอนอีก" ศิลาเอ่ยถามด้วยเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้วน้ำหนาวยังคงนั่งอยู่บนเตียงนอนโดยเธอยังคงสวมใส่เสื้อผ้าชุดเดิมแบบเมื่อตอนกลางวันที่ไปเดินห้างด้วยกัน

"..." น้ำหนาวยังคงนิ่งเงียบก้มหน้าก้มตาไม่กล้าแหงนหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาของศิลา ด้วยรู้สึกหวาดกลัวศิลาตั้งแต่ที่เธอโดนวาวายุยงที่ห้างสรรพสินค้าดังเมื่อตอนกลางวันแล้ว

"มานอนบนอกเฮียมา" ศิลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นก่อนจะเดินเข้ามาล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนข้างๆกับน้ำหนาว

"เป็นอะไร" ศิลาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้ำหนาวขยับสะโพกถอยห่างจากเขาราวกับกำลังหวาดกลัวเขาอยู่

"ใครพูดอะไรที่ไม่ดีให้ฟัง" น้ำหนาวไม่ได้ตอบกลับอะไรเธอเอาแต่นั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา "ผู้หญิงที่คุยกับหนาวในร้านเสื้อผ้าไม่ใช่พี่สาวของหนาวแล้วก็ไม่ใช่แฟนเก่าของเฮีย"

"?" น้ำหนาวหันมาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของศิลาด้วยความงุนงงและสงสัยในเวลาเดียวกันแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

"หนาวเป็นแฟนคนแรกและเป็นแฟนคนเดียวของเฮีย"

"แต่ผู้หญิงคนนั้น..."

"อย่าไปใส่ใจ ที่ผู้หญิงคนนั้นพูดมันคือเรื่องโกหกทั้งหมด"

"เรื่องโกหก" น้ำหนาวพึมพำกับตัวเองเบาๆและคิดตามที่ศิลาเอ่ย

"ต่อจากนี้ไปผู้หญิงคนนั้นจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับหนาวอีก...ขึ้นมานอนบนอกของเฮียมา" น้ำหนาวส่ายหน้าปฏิเสธเธอยังคงนั่งกอดกระเป๋าเป้ที่มีเสื้อผ้าของเธออยู่ภายในกระเป๋าเป้อยู่ที่เดิม

"ไม่ต้องกลัว มานี่มา" ศิลาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นพลางอุ้มน้ำหนาวขึ้นมานอนทาบทับบนแผงอกแกร่งของตัวเอง

"ศิลาเป็นคนเลวใช่ไหม" น้ำหนาวเอ่ยถามพลางซบใบหน้าสวยหวานแนบลงบนแผงอกแกร่งของศิลา

"เลวตั้งแต่เกิดแล้ว" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นของศิลาทำเอาน้ำหนาวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยใบหน้าขาวอมชมพูเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเผือดในทันทีเมื่อได้ฟังที่ศิลาเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา

"ถ้าหนาวไม่ดื้อเฮียก็จะไม่ทำร้ายหนาว"

"หนาวจะไม่ดื้อ" น้ำหนาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือศิลาที่เห็นอย่างนั้นจึงใช้มือหนาลูบศีรษะทุยเล็กของเธออย่างอ่อนโยนเพื่อเป็นการปลอบประโลมไม่ให้เธอหวาดกลัวเขา

"ครับ มานี่มา" ศิลาพลิกตัวนอนตะแคงข้างโดยที่จัดแจงท่าทางให้น้ำหนาวนอนอยู่ใต้ร่างข้างๆกายของเขา

"ศิลาไปไหนมา"

"ไปจัดการธุระให้หนูนิดหน่อย"

"ธุระให้หนู?"

"ไม่ได้สำคัญอะไร ไม่ต้องใส่ใจหรอก"

"ธุระอะไรเหรอ"

"นอนได้แล้ว พรุ่งนี้เฮียมีเรื่องต้องทำแต่เช้า" ศิลาเอ่ยพลางจุมพิตลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของน้ำหนาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะนอนกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดจนเธอเผลอหลับไปเอง จึงค่อยๆลุกขึ้นมาอาบน้ำทำธุระส่วนตัวแล้วจึงกลับไปนอนกอดเธอเอาไว้เหมือนเดิม

04 : 04 น.

@คฤหาสน์ของภูวดล

"คุณคะทำไมยัยวายังไม่กลับบ้านอีก นี่ก็ตีสี่แล้วลีโทรไปยัยวาก็ปิดเครื่อง" ปาลีเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งอยู่บนเตียงนอนกับภูวดลด้วยท่าทางกระวนกระวายร้อนใจด้วยเธอเองโทรหาวาวาผู้เป็นลูกสาวนับร้อยสายแล้วแต่โทรยังไงก็โทรไม่ติด

"คงนอนบ้านเพื่อน คุณอย่าคิดมากเลย" ภูวดลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียง่วงนอนเต็มที

"ปกติยัยวาจะไม่ปิดเครื่อง ยัยวาติดโทรศัพท์จะตาย"

"ไม่มีอะไรหรอกคุณ นอนเถอะ" ภูวดลเอ่ยก่อนจะหลับตาลงราวกับไม่ได้สะทกสะท้านที่ปาลีติดต่อวาวาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

"แต่คุณคะ..."

"เดี๋ยวพรุ่งนี้วาก็กลับมาเอง วาติดเที่ยวกลางคืนขนาดไหนคุณก็รู้ดี" ภูวดลเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่ปาลีจะได้พูดจบประโยค

วันต่อมา

"ถ้าไม่อยากให้ลูกสาวนอกไส้ของคุณตาย เซ็นใบหย่าซะแล้วผมจะส่งเธอคืนให้" ศิลาปรายตามองปาลีเพียงนิดแล้วหันมาพูดคุยกับภูวดลต่อจงใจเมินเฉยต่อคำพูดของปาลี ศิลาทำราวกับว่าคำพูดของปาลีเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ

"ว่าไงนะ ศิลาจับตัววาไปทำไม?" ภูวดลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวในทันทีเมื่อรู้ว่าที่วาวาไม่กลับมานอนที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนสาเหตุเป็นเพราะโดนศิลาจับตัวไป "แล้วตอนนี้วาอยู่ไหน"

"เซ็นใบหย่าซะแล้วผมจะส่งเธอคืนให้" ศิลาเอ่ยพลางหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลในมือของนาวามือขวาคนสนิทมาวางเอาไว้บนโต๊ะตรงหน้าของภูวดล

"ส่งวามาเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากมีปัญหา ยังไงฉันก็เป็นว่าที่พ่อตาของเธอ" ภูวดลชี้หน้าศิลาอย่างเอาเรื่องสรรพนามที่เขาใช้เรียกศิลาก็เปลี่ยนไปความโกรธทำให้เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าศิลาคือ มาเฟียที่โหดเหี้ยมมากขนาดไหน

"เหมือนจะไม่ได้เป็นมาสักพักแล้วนะ" ศิลาเอ่ยอย่างเย้ยหยันพลางดันลิ้นหน้าเข้ากระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิดหากภูวดลไม่ใช่คุณพ่อของน้ำหนาวเขาคงจะยิงแสกหน้าภูวดลไปแล้วที่กล้ามาชี้หน้าเขาแบบนี้

"คนที่จะชี้หน้าผมได้มีแค่น้ำหนาวคนเดียวเท่านั้น คุณควรจะขอบคุณน้ำหนาวที่เกิดมาเป็นลูกสาวของคุณเพราะถ้าคุณไม่ใช่พ่อของน้ำหนาวป่านนี้คุณคงลงไปอยู่ในนรกแล้ว"

"ศิลา" ภูวดลเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างไม่สบอารมณ์พลางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของศิลาอย่างเอาเรื่อง แต่ล่ะถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของศิลาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเหยียดหยามจนน่าโมโห

"อย่าเรียกชื่อของผมสั้นแบบนั้น เพราะคุณไม่ใช่พ่อของน้ำหนาวอีกต่อไป"

"วาอยู่ไหน!" ภูวดลตะเบ็งเสียงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดไม่สบอารมณ์กับคำพูดที่ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ของศิลา

"เซ็น" ศิลากดเสียงต่ำบ่งบอกว่าเขาเองก็ใกล้จะหมดความอดทนกับภูวดลเต็มที

"ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าวาปลอดภัย" ภูวดลเอ่ยถาม

"แค่เซ็นชื่อลงบนกระดาษมันยากตรงไหน" ศิลาเอ่ยพลางกัดฟันกรอดอย่างไม่สบอารมณ์ด้วยไม่เคยเจรจากับใครใจเย็นและนานเท่าภูวดลมาก่อนหากเป็นบุคคลอื่นเขาคงจะใช้ลูกกระสุนปืนเจรจาแทนการที่จะมาพูดเจรจาด้วยตนเองแบบนี้

"วาอยู่ไหน"

"ดูเป็นห่วงลูกไม่แท้จังเลยนะ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของตัวเอง" ศิลาเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยันพลางกระตุกยิ้มมุมปากจ้องมองภูวดลด้วยแววตาที่เหนือกว่ายากเกินจะคาดเดาได้

"พูดบ้าอะไรของแก" ภูวดลเอ่ยเขาเผลอแสดงความเลิ่กลั่กออกมาผ่านใบหน้าคมคายเพียงนิดก่อนจะปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึมเหมือนเดิม

"หึ..แปลกนะปากบอกว่ารักผู้หญิงคนนั้นเสมือนลูกสาวแท้ๆของตัวเอง แต่ดันแอบนอนกับลูกสาว..ไม่แท้ ของตัวเอง..." ศิลาเอ่ยพลางแค่นหัวเราะในลำคอหนาอย่างเย้ยหยันแววตาคมกริบจ้องมองดวงหน้าซีดเผือดของภูวดลด้วยความเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง

"อะไรนะ" ปาลีหันมาแหวถามภูวดลด้วยใบหน้าที่เกรี้ยวกราด

"หึ..จัญไรดี" ศิลาแค่นหัวเราะในลำคอหนาอีกครั้งภูวดลที่ได้ฟังที่ศิลาเอ่ยออกมาจึงเบือนหน้าหลบสายตาของปาลีที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความเกรี้ยวกราด