FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 39

ตอนที่ 38

"ให้ผมโอนเงินเข้าบัญชีของภูวดลเลยไหมครับ"

"ไม่ต้อง มันอยากได้เงินมันต้องทำงานแลกจะเอาคำว่าป่วยมาเป็นข้ออ้างไม่ได้ คนที่ไม่มีแขนไม่มีขาคนตาบอดยังรู้จักทำงาน มันเกิดมาครบสามสิบสองแท้ๆถ้ามันคิดได้แค่นี้ก็ปล่อยมันไป ถือว่ากูช่วยเหลือมันมาเยอะแล้ว ยิ่งกูช่วยมันยิ่งไม่ยอมทำอะไรจะนอนรอเงินโอนเข้าบัญชีอย่างเดียว"

"ตอนนี้คุณเหมันต์รู้เรื่องแล้วนะครับ ทางนั้นก็สุดจะทนกับภูวดลแล้วเหมือนกันครับ เมื่อสามวันก่อนเหล่าแม่บ้านคนเก่าคนแก่ก็ย้ายกลับบ้านเกิดกันหมดแล้วครับตอนนี้ทั้งบ้านมีแค่ภูวดลคนเดียว"

"..."

"หลายวันแล้วที่คุณเหมันต์เอาอาหารมาให้ภูวดลทานถึงที่คฤหาสน์ของมัน แต่ตอนนี้ทางคุณเหมันต์ไม่มาส่งข้าวให้ภูวดลหลายวันแล้วครับมีเพียงแค่คนใช้ที่บ้านของคุณเหมันต์เป็นคนเอาข้าวมาส่งให้ภูวดลตามคำสั่งของคุณเหมันต์ครับ"

"..."

"ขนาดกินข้าวลงท้องของตัวเองแท้ๆมันยังต้องให้คนอื่นมาประเคนให้ถึงที่ทำอย่างกับตัวเองมีเงินมีอำนาจเหมือนเมื่อก่อน"

"..."

"ภูวดลมันโคตรเห็นแก่ตัว ขนาดมันจะกินข้าวลงท้องของมันแท้ๆยังให้คนอื่นลำบากเอามาประเคนให้ถึงที่" ทั้งที่บ้านของภูวดลและเหมันต์ไม่ได้ไกลกันมากแต่ภูวดลก็ไม่ยอมเดินไปเอากับข้าวเองรอให้แค่ทาง

เหมันต์มาส่งข้าวส่งน้ำให้ถึงที่คฤหาสน์ของตัวเองทั้งที่ตอนนี้ภูวดลไม่ได้มีทั้งอำนาจและเงินทองหลงเหลือแล้ว ภูวดลในตอนนี้มีเพียงแค่คฤหาสน์ที่เป็นสมบัติชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้าย

แม้จะไม่มีเหมือนเมื่อก่อนภูวดลก็ยังคงทำตัวเป็นคุณชายเหมือนเดิมไม่ยอมปรับตัวไม่ยอมช่วยเหลือตัวเองรอเพียงแค่พี่ชายอย่างเหมันต์ประเคนทุกอย่างมาให้โดยที่ตัวเองไม่ต้องเหนื่อย

จนเหมันต์เองก็สุดจะทนเอือมระอากับภูวดลเต็มที หากจะทิ้งก็ทิ้งไม่ลงยังไงก็เป็นพี่น้องกัน แม้เหมันต์จะโกรธภูวดลที่เห็นแก่ตัวทำให้ครอบครัวที่อบอุ่นมาตลอดสิบแปดปีของภูวดลเองพังลงเพราะความตัณหาของภูวดลก็เถอะ

แต่เหมันต์ก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งน้องชายไปไหนยังไงเหมันต์ก็จะยังคอยดูแลภูวดลตลอดไปจนกว่าเขาจะดูแลภูวดลไม่ได้

"ทำอย่างกับตัวเองเป็นคนพิการติดเตียงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้" ศิลาเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะเดินหายเข้าไปภายในห้องนอนที่มีน้ำหนาวนอนพักกลางวันอยู่บนเตียงนอน

@หลายวันต่อมา

@บริษัทSTONE

"นอนรอเฮียอยู่ตรงนี้ก่อนเฮียขอเข้าไปประชุมแค่สองชั่วโมง" ศิลาที่นั่งพิงหัวเตียงนอนอยู่เอ่ยบอกน้ำหนาวที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงนอนข้างๆกายของเขาภายในห้องทำงานของเขา

"ศิลาหนูขอไปด้วย" น้ำหนาวละใบหน้าออกจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือก่อนจะสวมกอดเอวสอบของศิลาเอาไว้หลวมๆ

"หนูจะไม่เบื่อเหรอ"

"หนูล้อเล่น หนูจะนอนรอศิลาอยู่ตรงนี้"

"นอนรอเฮียอยู่ห้องนี้ไปก่อนอีกสองชั่วโมงเดี๋ยวเฮียกลับมาแล้วค่อยไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน" ศิลากดจูบหนักๆลงบนหน้าผากมนของน้ำหนาวด้วยความรู้สึกที่แสนรักแสนหวงแหน

"หนูรักศิลา" น้ำหนาวบอกรักศิลาพลางส่งยิ้มหวานให้เขาจนตาหยี

"เฮียก็รักหนู" ศิลาเอ่ยบอกรักน้ำหนาวก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอ่อนโยนลิ้นสากค่อยๆสอดเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อก่อนจะค่อยๆถอนจูบออกจากอย่างอ้อยอิ่ง

"เฮียไปประชุมแล้ว นอนรอเฮียอยู่ที่นี่อย่าไปวิ่งซนที่ไหน" ศิลาเอ่ยบอกน้ำหนาวอีกครั้งพลางใช้มือหนาขยี้เส้นผมดำขลับของเธอเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนจะหยิบเสื้อสูทสีดำราคาแพงบนหัวเตียงนอนขึ้นมาพาดบนบ่าแกร่งของตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องนอนตรงไปที่ห้องประชุมใหญ่ทันที

RrrrrrRrrrr~

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของน้ำหนาวดังขึ้นทำให้น้ำหนาวที่เพิ่งเผลอหลับไปเมื่อครู่สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมามือบางควานหาโทรศัพท์มือถือที่กำลังแผดเสียงอยู่ด้วยอาการงัวเงีย น้ำหนาวจ้องมองเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย

วาวา : ฮัลโหลหนาว นี่เราวาวานะ

น้ำหนาว : อ๋อค่ะ สวัสดีค่ะ

วาวา : เรามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน่ะเกี่ยวกับพ่อ หนาวออกมาคุยกับเราหน่อยได้ไหม

น้ำหนาว : ตอนนี้เหรอคะ

วาวา : เรารอหนาวอยู่ข้างล่างหลังบริษัทนะ แอบมามาคนเดียวไม่ต้องบอกใครล่ะ อย่าเพิ่งให้ใครเห็นหนาวนะเพราะเรื่องที่เราจะพูดมันเป็นความลับ

น้ำหนาว : ค่ะ

(น้ำหนาวตอบกลับคนปลายสายด้วยความงุนงงเล็กน้อย ศิลายังไม่ได้บอกน้ำหนาวกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้วยไม่อยากทำให้น้ำหนาวไม่สบายใจอีกทั้งเธอยังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ด้วย)

วาวา : รีบลงมานะเรารอที่หลังบริษัท อย่าให้ใครเห็นนะ