ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 37

ซูหนานอีมองดูคนที่เดินออกมาจากรถม้า เขาสวมชุดสีแดง แสงสว่างของจันทราส่องสะท้อนกระทบกับมงกุฎสีขาว เข้ากับชุดคลุมที่เป็นสีแดงเข้มดูแล้วช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก

ผิวของเขาขาวมาก ขอบตาคล้ำ แววตาดูเคร่งขรึมเด็ดเดี่ยว

กั๋วจิ้วเหย่ หลี่ชูยวี่

ตอนนี้ในหัวของซูหนานอีเกิดความคิดขึ้นมากมาย หลี่ชูยวี่ออกมาจากซอยด้านหลังจวนตระกูลโจว เขาไปจวนโจวอย่างนั้นหรือ

ซูหนานอีนึกคำพูดของกู้ซีเฉินที่เคยพูดว่า ตระกูลโจวกับท่านแม่ทัพอย่างนั้นมีเรื่องไม่ชอบพอกัน มักมีความคิดเห็นไม่ตรงกันเสมอจนทำให้เสด็จพี่ของฮ่องเต้อย่างเขาปวดหัวมาก

ซึ่งตอนนั้นก็คือกู้ซีเฉิน

ตอนนั้นเขายังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ เขาเป็นเพียงองค์รัชทายาทเท่านั้น

ตระกูลโจวกับท่านแม่ทัพใหญ่นั้นไม่ถูกกันจริงหรือ ซูหนานอีเกิดความสงสัย

อีกคนกุมอำนาจทางทหารและมีเหล่าทหารฝีมือดีอยู่ในมือ อีกคนกุมอำนาจฝ่ายท้องพระคลัง เป็นถุงเงินใหญ่ของราชสำนัก ถ้าหากทั้งสองร่วมมือกัน งั้น……

ซูหนานอีคิดได้ดังนั้นก็เก็บความสงสัยไว้ก่อน แล้วมองไปที่หลี่ชูยวี่เดินเข้าประตูไป

ที่นี่เหมือนเป็นประตูหลังของบ้านใครสักคน ซูหนานอีเอ่ย： "จิ่งเอ้อร์ ไปกันเถอะ พวกเราอ้อมไปดูข้างหน้ากัน"

คืนนี้ถือว่าได้รู้อะไรไม่น้อย ซูหนานอีที่คิดไม่ตก นางคิดว่าถ้าได้หารือกับเซี่ยหล่าน แล้วให้เขาแอบไปสืบหาเบาะแส

"จิ่งเอ้อร์ พวกเราไปหารถม้ากันเถอะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ควรจะกลับบ้านได้แล้ว" ซูหนานอียิ้มให้เขายามพูด "เป็นไงบ้าง สนุกไหม"

หยุนจิ่งพยักหน้า "สนุก อยู่กับเหนียงจื่อ อะไรก็สนุก"

ซูหนานอีกระซิบข้างหูของเขา ： "จิ่งเอ้อร์อย่าลืมนะ เรื่องของคืนนี้ห้ามบอกคนอื่นเป็นอันขาด ใครก็ตามก็ห้ามบอก เรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคน"

หยุนจิ่งใช้มือปิดปาก ทำตาโตแล้วพยักหน้าเข้าใจ

"อีกเรื่อง ต่อไปไม่ต้องไปเที่ยวกับโจวเฉิงแล้ว ข้าไม่ชอบเขา ต่อไปถ้าเจ้าอยากไปเที่ยวให้มาหาข้า ข้าจะไปเที่ยวกับเจ้าเอง" ซูหนานอีเอ่ยกำชับ

หยุนจิ่งทำตาวาว "ดีๆ เหนียงจื่อดีจริงๆ เลย"

ทั้งสองกลับขึ้นฝั่งเดินไปหารถม้า กำลังจะออกรถ ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายเหมือนคนกำลังทะเลาะกันอยู่

ซูหนานอีไม่อยากเข้าไปยุ่ง แต่หยุนจิ่งเหมือนจะอยากรู้ "เหนียงจื่อ พวกเราไปดูกันหน่อย ไปดูหน่อย ได้ไหม"

ซูหนานอีมองหน้าเขาที่เหมือนรอคำตอบก็ได้แต่พยักหน้าตกลง "ได้ งั้นไปกันเถอะ"

เดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นคนกำลังทะเลาะชกต่อยกันจริงๆ ด้วย มีชายสี่ห้าคนกำลังรุมตีขอทานคนหนึ่งอยู่ ขอทานคนนั้นเหมือนขาไม่ได้หนึ่งข้าง เขาหมอบลงไปมือกำกำปั้นกุมหัวไว้

ซูหนานอีเห็นอย่างนั้นก็คิ้วขมวด คนพวกนี้รังแกคนเกินไปแล้ว

สถานการณ์พลิกผันเพียงพริบตา

ทันใดนั้นชายขอทานก็จับเข้าที่ขาของหนึ่งในชายที่รุมตี มือที่กำปั้นอยู่ก็แบออกในมือของเขามีกิ่งไม่ที่มีปลายแหลม เขาลงมืออย่างรวดเร็ว แทงเข้าไปที่จุดชีพจรตรงขาของชายคนนั้น

"โอ๊ย!" ชายคนนั้นร้องโอดโอยออกมา แล้วล้มลงไป

อย่าเห็นว่าเป็นเพียงกิ่งไม้ท่อนเล็กๆ เลย แม้แต่ใช้ตียังรู้สึกเจ็บ

ขณะเดียวกัน ซูหนานอีมองไปที่หน้าของคนคนนั้น ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีเศษหญ้าติดแซมอยู่ด้วย ใบหน้าก็มอมแมม ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้ล้างหน้า แต่แววตาคู่นั้นยังวาววับดุดันราวกับเป็นสัตว์ป่าที่โหดร้ายก็ไม่ปาน

ซูหนานอีรู้สึกใจเต้นขึ้นมา เพียงแค่มองสายตาคู่นั้น ในหัวของนางก็เกิดภาพและความทรงจำต่างๆ ขึ้นมามากมาย จะนำคนในความทรงจำกับคนที่อยู่ตรงหน้าคิดว่าเป็นคนคนเดียวกันไม่ได้

นางอ้าปากค้าง ไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดออกมา จนพวกคนเหล่านั้นหายตะลึงแล้วเริ่มจะลงมือกับขอทานอีกครั้ง

ซูหนานอีก็เดินเข้าไปทันที แล้วก็ลงมือต่อยคนพวกนั้นโดยไม่สนใจทันที หยุนจิ่งก็ได้พาคนเข้ามาช่วยด้วย

คนนั้นจะทนไม้ทนมือให้พวกเขารุมต่อยได้อย่างไรกัน เพียงไม่นานก็ต้องเจ็บตัวร้องหาพ่อหาแม่ รีบพยุงตัวขึ้นแล้วก็เผ่นไป

คนที่ยืนมุงก็ทยอยแยกย้ายกันไป

ลมโชยมายามค่ำคืนพัดกระทบกับใบหน้าทำให้รู้สึกเย็นสบาย แต่ซูหนานอีกลับรู้สึกหนาวเหน็บจนถึงกระดูก

นางค่อยๆ หันไปหาหยุนจิ่ง "จิ่งเอ้อร์ ให้พวกเขาขับรถม้ามาที่นี่"

"อ้อ ได้" หยุนจิ่งออกคำสั่งกับเด็กรับใช้ทันทีให้ขับรถม้ามาที่นี่ มาจอดตรงข้างหน้า