ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 50

แผลบนใบหน้าของซูหว่านเอ้อร์เกือบหายหมดแล้ว บริเวณที่เกาจนเป็นแผลก็ตกสะเก็ดบางๆแล้ว นางยืนอยู่บนราวบันได เต็มไปด้วยความโกรธ แสงเทียนใต้ชายคาสะท้อนให้เห็นใบหน้าของนางซึ่งราวกับผีร้าย คนใช้ในเรือนไม่มีใครกล้าเอ่ยเสียงใดๆ ก้มหน้ามองเท้าของตัวเองอย่างเดียว

"พวกมึงนี่ก่าจะมาดูตลกของข้าใช่ไหม!พวกมึงเป็นนถสองหัวทั้งนั้น เรื่องสกปรกในเรือนข้าเห็นมาเยอะแล้ว ข้าแค่ไม่ระวังถูกกับดักของไอ้หญิงเลวคนนั้นเท่านั้น นึกว่าบ่าวทาสอย่างพวกมึงจะมาเหยียบย่ำข้าได้หรือ?"

ซูหว่านเอ้อร์ตะโกนอย่างแรง ทุกคำพูดล้วนโหดร้ายมาก

หยางโมโม่ยิ้มและโน้มน้าวใจว่า"คุณหนูเจ้าคะ แม้ว่ายังไงพวกนางก็ไม่กล้ามาเหยียบย่ำท่านหรอกเจ้าค่ะ!ท่านหายโกรธหน่อย คุณหญิงเป็นห่วงท่าน รู้ว่าท่านได้รับความไม่เป็นธรรม เลยให้บ่าวมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ"

"ข้าได้รับความไม่เป็นธรรมจริงๆ ข้ารู้สึกน้อยใจ!บ่าวคนหนึ่งยังกล้าปาของต่อหน้าข้าเลย ให้นางไปกวาดพื้นยังกล้าใช้เศษแก้วมาขีดข้าอีก!"

ซูหว่านเอ้อร์ชี้ไปที่สาวใช้ที่เพิ่งถูกตีก้มไปห้าสิบทีบนเก้าอี้ยาวใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งหมดลมหายใจแล้ว

"นางสมควรโดนตี คุณหนูอย่าโกรธนะเจ้าคะ"หยางโมโม่ปลอบใจด้วยเสียงเบา"ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ท่านระบายความโกรธออกมาเสร็จก็กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ที่นี่ปล่อยให้บ่าวมาจัดการเจ้าค่ะ"

"ข้ายังไม่ได้หายโกรธเลย"ซูหว่านเอ้อร์กระแทกพื้น"ข้าจะออกไป อยู่ที่นี่ทั้งวัน น่าเบื่อมาก!ตกลงแม่ข้าเป็นอะไร?ไปกลัวไอ้ซูหนานอีหรือ?ถูกนางรังแกถึงขั้นนี้ ไม่กล้าทำอะไรเลยหรือ!"

หยางโมโม่รู้สึกลำบากใจ นิสัยของคุณหนูรองนี่ก็ช่างหยิ่งจริงๆ พูดอะไรไม่คิดก่อนเลย

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านอย่าโกรธเลยนะ หมอหูบอกแล้วว่า ร่างกายของท่านยังมีพิษเหลืออยู่ ต้องค่อยๆกำจัดไป ถ้าท่านโกรธขึ้นมาอีกพิษก็จะโผล่ขึ้นมาอีกแล้วนะเจ้าค่ะ"

"เฮ่อ"ซูหว่านเอ้อร์ยกมือจับใบหน้าของตัวเอง เรื่องเกี่ยวกับใบหน้า นางก็เลยต้องตระหนักถึงความสำคัญ"ซูหนานอี ไอ้หญิงเลว ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะนาง ถ้าให้ข้าเห็นนางอีกนะ......"

"เห็นข้าอีกแล้วจะทำอะไรล่ะ?"มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นมาจากหน้าประตู

ทุกคนหันไปมอง เห็นแต่สามคนค่อยๆเดินมา เสี่ยวเถาที่เดินอยู่ข้างหน้าในมือได้ถือโคมไฟอยู่ ซูหนานอีเดินเบาๆ นางได้ใส่ชุดกระโปรงที่เรียบง่าย ปล่อยผมอยู่หลังเอว บนศีรษะไม่ได้มีเครื่องประดับอันใดเลย แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด นางเหมือนมีแสงสว่างอยู่ในตัว ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ซูหนานอีไม่มีสีหน้าใดๆปรากฏ กลิ่นเลือดในเรือนทำให้สายตาของนางลึกขึ้น พอเห็นสาวใช้ที่อยู่ใต้ต้นไม้ นางก็รีบเดินเข้าไป เอื้อมมือไปใต้จมูกของนาง คนไม่มีลมหายใจตั้งนานแล้ว

ซูหนานอีขมวดคิ้ว มองไปทางซูหว่านเอ้อร์ สายตาราวกับมีดที่แหลมคม"นางทำอะไรผิด?"

ความอิจฉาในสายตาของซูหว่านเอ้อร์ยากที่จะซ่อน ซูหนานอีที่เชื่องช้าในเมื่อก่อนทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?ทำให้คนรู้สึกไม่ยอมจริงๆ!เมื่อได้ยินเสียงสอบถามของซูหนานอี ซูหว่านเอ้อร์ก็เถียงขึ้นมา"เฮ่อ นางเป็นสาวใช้ในเรือนของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้า?"

"นางเป็นคนของจวนซู"ซูหนานอีมองดูรอบข้าง"พวกนางล้วนเป็นคนของจวนซู ทำงานอยู่ในจวนซู ตั้งแต่เช้าถึงเย็น นี่ก็คือบ้านของพวกนาง พวกนางเป็นทาส ไม่ได้มีฐานะที่สูงศักดิ์อย่างเจ้า แต่พวกนางก็มีชีวิตก็เป็นคน!ไม่ใช่ของเล่นของเจ้า อยากจะทำอะไรก็ทำ!"

จู่ๆทุกคนก็รู้สึกซาบซึ้งใจ ดวงตาเริ่มเปียก

ซูหว่านเอ้อร์คดเคี้ยวฟัน บนใบหน้าโมโหยิ่งกว่าเดิม"ซูหนานอี ถ้าเจ้าอยากจะอวด ก็ไปที่เรือนของเจ้า ที่นี่เป็นเรือนของข้า อย่ามาที่นี่!ข้ารู้สึกว่าพวกนางต่ำต้อย ทำผิดก็สมควรตาย!ใครให้พวกนางโชคร้ายเกิดเป็นคนชั้นต่ำล่ะ!ช้าลงโทษทาส เจ้ายังไม่มีสิทธิ์มายุ่ง"

"เชอะ"ซูหนานอีไม่โกรธกลับหัวเราะออกมา"อยากจะมาเทียบฐานะใช่ไหม?ซูหว่านเอ้อร์ แล้วฐานะของเจ้ามันสูงศักดิ์ถึงไหนล่ะ?ในสายตาของข้า เจ้าก็เป็นแค่ลูกของเมียน้อยเท่านั้น กล้ามาตะโกนต่อหน้าข้าอีก ข้าจะสามารถลงโทษเจ้าได้ตามใจชอบใช่หรือเปล่า?"

"เจ้า......"ซูหว่านเอ้อร์ถูกแทงต่อมโมโห"เจ้ากล้าว่าข้าแบบนี้ได้ยังไง?"