ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 832

เด็กน้อยทั้งหลายจากจวนกั๋วกงก็มาด้วย เดิมแรกพวกเขาส่งเสียงเอะอะและหยอกเล่นกับเป่าเอ๋อร์ที่หยุนชางซักพัก จากนั้นก็ลงไปเล่นซ่อนหาในสวนลานบ้าน เมื่อฟังเสียงหัวเราะในสวนลานบ้าน หยุนชางก็อดไม่ได้ที่จะเกี่ยวมุมปาก

ถ้าฮองเฮาฮวาเสด็จกลับวัง เกรงว่าจะหาเสียงหัวเราะเยี่ยงนี้ได้ยากแล้ว วันนี้คงจะเป็นความทรงจำที่งดงามที่สุดในใจใครหลายๆ คน

หยุนชางฟังเสียงหัวเราะ และในไม่ช้านางก็ผล็อยหลับไป ตอนลั่วชิงเหยียนกลับมาที่ห้อง หยุนชางก็ตื่นขึ้นจากเสียงพูด ทันทีที่นางลืมตา ก็เห็นลั่วชิงเหยียนยืนอยู่ในห้องด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน หยุนชางได้กลิ่นเหล้าจางๆ เขาคงจะดื่มมาไม่น้อย นางจึงลืมตาขึ้นและมองดูลั่วชิงเหยียน แล้วพูดว่า "ไหวไหมเพคะ ถ้ามิสบาย ก็ให้ฉินยีต้มซุปสร่างเมามาให้เพคะ"

ลั่วชิงเหยียนไม่คิดว่าหยุนชางจะตื่น หันศีรษะมองหยุนชาง "ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ดื่มจนเมา แค่ไปอาบน้ำก็จะดีขึ้น ข้าทำเจ้าตื่นหรือไม่?"

หยุนชางส่ายหัวและยิ้ม และถามว่า "ฝ่าบาทเสด็จกลับวังแล้วหรือเพคะ ท่านตากับท่านยายกลับจวนกันแล้วหรือเพคะ"

"ยังเลย ดื่มจนเมามาก ข้าสั่งให้คนไปเตรียมห้องพัก และส่งปพักกันหมดแล้ว" ลั่วชิงเหยียนตอบเบาๆ และเดินเข้าไปในห้องน้ำ

หยุนชางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่ไม่ได้ถามอย่างระมัดระวัง

เมื่อลั่วชิงเหยียนอาบน้ำกลับมา กลิ่นเหล้าบนร่างกายของเขาจางไปมาก แต่ใต้ตามีความคล้ำเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความง่วงนอน และเขาก็ผล็อยหลับไปหลังจากกอดหยุนชางไว้ครู่หนึ่ง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หยุนชางถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงร้องของเป่าเอ๋อร์ ทันทีที่ลืมตา ก็เห็นฉินยีเดินกลับไปกลับมาในบ้านที่กำลังอุ้มเป่าเอ๋อร์ เมื่อเห็นหยุนชางลืมตา นางรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า "พระชายาทรงตื่นแล้วหรือเพคะ?"

หยุนชางพยักหน้าและมองที่เป่าเอ๋อร์ในอ้อมแขนของนาง สีหน้าสับสนเล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้น?"

ฉินยีรีบตอบอย่างรวดเร็ว "ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เช้านี้ท่านชายน้อยเริ่มร้องไห้ คิดว่าทรงหิว ให้นมเสร็จก็หยุดไปพักนึงแล้วเริ่มร้องใหม่ ไม่ได้ปัสสาวะ แต่ก็ไม่ยอมทานนม ไม่ทราบต้องทำเช่นไรจริงๆ จึงพาเขามา แต่ไม่คิดว่าจะทำให้พระชายาทรงตื่นเพคะ"

หยุนชางยื่นมือออกและอุ้มเป่าเอ๋อร์จากแขนของฉินยี แปลกที่ว่าเมื่อเป่าเอ๋อร์มาถึงอ้อมอกหยุนชาง หลังจากเหลือบมองหยุนชางสักครู่ เขาก็หยุดร้องไห้และหัวเราะคิกคัก

ฉินยีมองไปที่เป่าเอ๋อร์ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก "ที่แท้คือคิดถึงท่านแม่นี่เอง"

หยุนชางยิ้มและเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในห้อง มีเพียงฉินยีเท่านั้น แต่ไม่เห็นเงาของเฉี่ยนจั๋ว หยุนชางจึงเงยหน้าขึ้นและถาม "เฉียนจั่วไปไหน ทำไมข้าไม่เห็นแต่เช้า"

ฉินยียิ้มและกล่าวว่า "วันนี้ฝ่าบาททรงพาฮองเฮาฮวาเสด็จกลับวังแล้ว ข้างกายฮองเฮาฮวามีแต่นางกำนัลคนใหม่ ฝ่าบาททรงกังวลว่าไม่มีคนเข้าใจพระทัยของฮองเฮาฮวาและคอยดูแลพระองค์ ตอนที่ฝอยู่ที่ชางหนาน มีเฉี่ยนจั๋วคอยดูแลฮองเฮาฮวาตลอด ฝ่าบาทจึงให้เฉี่ยนจั๋วเข้าวังพร้อมกับฮองเฮาฮวาเพคะ"

หยุนชางได้ยินเรื่องนี้ แต่ก็กังวลเล็กน้อย " ทันทีที่ฮองเฮาฮวาเสด็จกลับวัง บรรดาพระสนมคงเห็นดีด้วยเป็นแน่ ถ้ามีฝ่าบาทอยู่ นางสนมในวังหลังยังยับยั้งชั่งใจ แต่ฝ่าบาทมิอาจปกป้องฮองเฮาฮวาได้ตลอด เฉี่ยนจั๋วเป็นคนใจร้อน หากบรรดานางสนมเหล่านั้น มีอุบายเล็กน้อย นางอาจจะรับมือได้ยาก"

ฉินยียิ้มและกล่าวว่า "หม่อมฉันรู้สึกว่า พักหลังนางสามารถคุมอารมณ์ได้มากขึ้นแล้ว สุขุมขึ้นกว่าครั้งแรกที่หม่อมฉันมา ครั้งนี้ตามฮองเฮาฮวาเข้าวัง บางทีมันอาจจะเป็นการฝึกฝนด้วยเพคะ"

จากนั้น ก็เปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมา "จริงด้วยเพคะ เช้าวันนี้หนิงชียนและหวังจิ้นฮวนมาที่จวน และนำเฉี่ยนหลิ่วกลับมาที่จวนด้วย พระชายาทรงคิดว่า ควรจัดการอย่างไรกับเฉี่ยนหลิ่วดีเพคะ?"

เฉี่ยนหลิ่ว…

พักหลังมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ถ้าไม่ใช่ฉินยีคอยรายงาน นางก็คงจะเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว นางไม่เคยทนต่อการทรยศ ถ้านางทำตามนิสัยในก่อนหน้านี้ ถ้านางรู้ว่าเฉี่ยนหลิ่วทรยศนาง นางจะต้องจัดการทันทีอย่างแน่นอน แต่อาจเพราะประสบเรื่องราวมามากมาย และเพราะการตั้งครรภ์ของนาง อารมณ์ของนางจึงอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อนมาก และยังไว้ชีวิตของเฉี่ยนหลิ่วไว้ แต่จะจัดการอย่างไรนั้น เป็นปัญหาที่ยากจริงๆ