ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 827

กั๋วกงฮูหยินยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า "นี่เป็นสิ่งของที่สืบทอดต่อๆกันมาของตระกูลฮวา ก็เป็นแค่เงิน ไม่ได้ล้ำค่าอะไรนักหรอก แต่มันมีคุณค่าทางจิตใจ ให้เด็กน้อยสวมใส่กำไลเงินจะช่วยคุ้มครองเขาได้ เดิมทีข้าอยากจะให้เป็นสร้อยแผ่นทองคำ แต่เป่าเอ๋อร์เป็นพระราชนัดดาของฮ่องเต้ ของพวกนี้ในวังคงจะเตรียมเอาไว้อยู่แล้ว เป่าเอ๋อร์ของพวกเราสุขภาพแข็งแรง ดูสมบูรณ์จริงๆเลยนะ"

หยุนชางยิ้มและตอบกลับว่า "ข้าก็คิดว่าเด็กคนนี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนเด็กที่คลอดก่อนกำหนด ดูซุกซนน่ารัก เมื่อวานตอนที่ข้ากำลังอุ้มเขา เขาก็หัวเราะออกมาไม่หยุด หัวเราะไปหัวเราะมา ดันมาฉี่รดมือข้า ร้ายกาจไม่เบาเลยล่ะค่ะ"

ในขณะที่หยุนชางกำลังพูด นางก็เห็นเป่าเอ๋อร์ที่ถูกกั๋วกงฮูหยินอุ้มอยู่หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง

กั๋วกงฮูหยินเองก็หัวเราะตามไปด้วย "เจ้าเด็กนี่ คงจะได้ยินที่เจ้าพูดถึงเขากระมัง แต่คงคิดว่าเจ้าชมเขาน่ะสิ ดูสิ ดีอกดีใจใหญ่เลย ช่างเป็นเด็กที่ฉลาดจริงๆ"

หยุนชางยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเป่าเอ๋อร์ และนางก็พลอยยิ้มตามไปด้วย

เมื่อหยอกล้อกับเป่าเอ๋อร์ไปได้สักพัก เป่าเอ๋อร์ก็ถูกแม่นมอุ้มไปให้นม กั๋วกงฮูหยินจึงหันมาพูดกับหยุนชาง "นี่ก็วันที่ 12 แล้ว เรื่องที่หลิงเอ๋อร์จะรีบกลับมาให้ทันก่อนวันไหว้พระจันทร์เป็นความจริงหรือไม่?"

หยุนชางเข้าใจในความกังวลของกั๋วกงฮูหยิน นางยิ้มและตอบกลับไปว่า "ท่านยายวางใจเถอะค่ะ การเสด็จกลับมาครั้งนี้ จะต้องไม่เกิดเหตุร้ายใดๆขึ้นแน่นอน ข้างกายของฮ่องเต้มีการคุ้มกันอย่างหนาแน่น ทุกอย่างจะต้องราบรื่น"

กั๋วกงฮูหยินพยักหน้าเบาๆ หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า "ดีจริงๆ วันไหว้พระจันทร์ปีนี้ จวนฮวาของเรา จะได้อยู่ฉลองพร้อมหน้าพร้อมตากันเสียที"

หยุนชางพยักหน้าและพูดเบาๆว่า "ใช่ค่ะ"

กั๋วกงฮูหยินนั่งคุยต่อสักพักก่อนจะเดินทางกลับ หลังจากที่หยุนชางเพิ่งจะเอนหลังไปได้ไม่นาน ลั่วชิงเหยียนก็กลับเข้ามาในห้อง หยุนชางรู้สึกแปลกใจ "วันนี้ท่านอ๋องไม่เสด็จเข้าวังหรือเพคะ?"

ลั่วชิงเหยียนส่ายหน้า และตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฮ่องเต้ก็จะเสด็จกลับมาแล้ว ข้าเป็นห่วงเจ้ามากกว่า"

"หม่อมฉันก็สบายดีนี่เพคะ ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องทรงเป็นห่วง?" หยุนชางมองดูลั่วชิงเหยียน ในใจนางกำลังรู้สึกยินดี

ลั่วชิงเหยียนยิ้ม แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องสนทนา "หลิ่วหยินเฟิงฟื้นแล้วนะ เขารู้สึกตัวเป็นอย่างดี เขาเพียงแต่กังวลเรื่องเจ้า ข้าจึงบอกเขาไปว่าเจ้าปลอดภัยดี ให้เขาพักผ่อนให้มากๆก็พอ รอให้อาการดีขึ้นกว่านี้สักหน่อย จะได้มาเยี่ยมหาเจ้า"

"ดีแล้วเพคะ" หยุนชางดีใจเป็นอย่างมาก "คุณชายหลิ่วเข้ามาช่วยหม่อมฉันไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนหน้านี้หม่อมฉันก็ติดค้างบุญคุณเขาไว้ตั้งหลายครั้ง รวมกับครั้งนี้แล้ว คงยากที่จะตอบแทนกลับไปจนหมดสิ้นเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มพลางจับมือของหยุนชางไว้ และไม่ได้พูดอะไรต่อ

หยุนชางพูดต่อไปว่า "จะว่าไป ครั้งนี้เป่าเอ๋อร์ก็ได้รับการช่วยเหลือจากเขาเช่นเดียวกัน จึงอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงตอนนี้ ถ้าอย่างไร ให้เขาเป็นพ่อบุญธรรมของเป่าเอ๋อร์ ท่านอ๋องทรงคิดเห็นอย่างไรหรือเพคะ?"

ลั่วชิงเหยียนนิ่งไป ก่อนจะค่อยๆพยักหน้า "ได้ เจ้าคิดว่าดีข้าก็ว่าดี"