Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 117

"เธอลงไปก่อน ฉันจะเอารถไปจอด" เมื่อผมจอดรถเทียบประตูบริษัท ผมก็ปลดล็อคให้เจแปนลง แต่ระหว่างที่เธอหันไปจับที่เปิด เธอก็ส่งมือกลับมากวักเรียกผม

"กัปตันๆๆ กวางค่ะ มากับใครไม่รู้ รปภ.คุมเข้มมาก ไปก่อเรื่องมาแน่เลย" ผมหันขวับไปมองทันที ก่อนจะก้มหัวลงนิดๆเพื่อมองลอดกระจกรถ จนเห็นสองคนนั้นเดินออกมาด้วยสีหน้าโกรธ พร้อมกับรปภ.สามคนที่เดินขนาบข้าง

"ให้ตายสิวะ!!!!" ผมไม่รอช้ารีบลงจากรถทันที จนเจแปนเธอรีบเปิดประตูลงตาม ก่อนที่ผมจะวิ่งขึ้นบันไดตรงไปที่ผู้หญิงสองคนนั้น และชี้หน้าถามทีละคน

"มาทำไม?!!!" ผมชี้หน้ากวางคนแรก ส่วนอีกคนผมไม่รู้ว่ามันเป็นใคร จนเจแปนเธอเดินมายืนใกล้ๆแล้วยกมือไหว้พ่อผม ที่กำลังเดินออกมาอีกคน

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ^^" กวางเหลือบมองแวบนึง ก่อนจะกลับมามองที่นิ้วชี้ผม...ที่ชี้หน้าเธออีกครั้ง

"ฉันถาม!!?"

"มาโวยพี่เราน่ะสิ นี่ถ้าเจไม่ขวางไว้..ไม่รู้ป่านนี้พี่เราจะเป็นไง... เดี๋ยวต้นไม้!"

"เธอทำอะไรพี่ฉัน!!" ผมฟังไม่ทันจบ ก็ผลักสองคนนั้นจนแผ่นหลังชนเข้ากับรปภ. จนกวางเธอรีบหยัดตัวขึ้น..และตอบกลับมา

"ป่าวนะคะ! กวางไม่ได้ทำ..ยังไม่ทำเลย พี่สาวกัปตันทำพวกเราก่อน แกล้งดิสเครดิสพี่รษาจนตกงาน แกล้งกวาง..."

"เงียบ!!! ถ้าพวกมึงไม่ทำตัวเองพี่กูจะยุ่งไหม!?"ผมชี้หน้ากวางจนนิ้วแทบชนกับหว่างคิ้วเธอ

"กัปตันใจเย็นๆค่ะ" เจแปนพยายามห้ามผม พ่อก็อีกคน ตอนนี้ท่านเดินมาใกล้ๆและดึงแขนผมไว้

"ต้นไม้เดี๋ยวพ่อจัดการต่อลูก" ผมไม่สนใจ ชี้หน้าพวกมันทีละคน..ทีละคน จนมันมองตามปลายนิ้วที่แทบจะจิ้มลูกตานั่น

มันชักจะเอาใหญ่ ชักจะกวนตีนเหมือนที่เจ๊ใบบอกจริงๆ

"อย่าให้เห็นว่ามาเหยียบที่นี่!! และเรื่องขู่เจแปน ฉันคิดมาตลอดว่าเราเป็นฝ่ายเริ่ม..ถึงอยากตกลงดีๆ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจว่ะ ถ้ายุ่งกับแฟนฉันและพี่สาวฉันเมื่อไหร่...พวกเธอสองคนศพไม่สวยแน่!!"

กวางกับผู้หญิงคนนั้นเบือนหน้าหนี ก่อนที่พ่อจะดึงผมออกไปทันที..เมื่อผมก้าวเข้าไปใกล้ๆพวกเธอ

"พอแล้วต้นไม้ เจแปนพาไปหาใบไม้เถอะ"

"ค่ะคุณพ่อ กัปตันคะไปค่ะ ไม่โมโหนะคะ.." เจแปนกึ่งดึงกึ่งกระชากแขนผมเข้าบริษัท พอขึ้นมาผมก็โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอีกครั้ง..เมื่อผมเห็นพี่เจเลขา เธอกำลังนั่งก้มหน้าและแก้มมีรอยฝ่ามือ

"ทำไมมีรอยฝ่ามือ?" ผมถามเสียงห้วน...สองคนนั้นมันพยายามทำร้ายพี่สาวผมขนาดนี้เลยเหรอ?!! จนพี่เจเธอค่อยๆลุก..แล้วเงยหน้าขึ้นมา

"ค่ะ..รษากับน้องสาวเธอ พยายามทำร้ายคุณใบไม้ค่ะ"

ปึง!! ผมกำหมัดทุบลงโต๊ะสุดแรง ก่อนจะหันไปเปิดประตูเข้าห้องทำงานพี่สาว ที่ตอนนี้ไอ้ไคล์กำลังกอดไว้อยู่..และยิ่งไปกว่านั้นพี่ผมมีน้ำตาไหลอาบแก้มด้วย

เชี่ย!! มันทำพี่กูร้องไห้เลยเหรอวะ

"เจ๊!! เป็นอะไรไหม?!"

"ไม่ แกรู้เรื่องแล้วเหรอ-_-" เจ๊ใบรีบเช็ดน้ำตาแล้วผละออกมาจากไอ้ไคล์ จนไอ้ไคล์มันมองหน้าผม...และถอนหายใจออกมา คือสีหน้ามันเซ็งมาก..มันมองผมเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง

"ใจเย็นไอ้ไม้ ไว้ค่อยว่ากัน "

"มึงให้กูใจเย็นได้ไง!! พวกมันจะทำรัายพี่กู บ้าป่ะวะ!! เรื่องแค่นี้ แค่เรื่องไล่ออก..แม่งเหมือนมนุษย์ป้าที่ท้ายตลาด น่าตบให้ฟันร่วง"

เจแปนกับเจ๊ใบหันขวับมามองผม เมื่อผมลั่นอะไรออกมาอย่างเหลืออด

"พอๆกำลังจะมีลูกนะอิไม้ ควบคุมอารมณ์ด้วย ถ้ามันยังไม่หยุดค่อยว่ากัน ยังไงคุยกันไปนะ..ฉันจะออกไปขอบคุณพี่เจ"

เจ๊ใบพูดจบก็เดินเปิดประตูออกไป เหลือแค่ผมไอ้ไคล์และเจแปน..ที่มองหน้ากันไปมา จนไอ้ไคล์มันเปิดประเด็นที่อยากพูดขึ้น

"โคตรกวนตีน สั่งให้แฟนกูกราบตีนด้วยนะ แม่งแค่เรื่องโดนไล่ออกแค่นี้ มึงคอยดูถ้าไม่หยุด..กูไม่เอาไว้แน่ เพราะแม่งเหมือนไม่สำนึก.."

อย่างที่บอกนานๆทีผมจะเห็นไอ้ไคล์ระเบิด แต่ระเบิดทีแม่งโคตรน่ากลัว ผมโตมากับมันทำไมผมจะไม่รู้..สมัยเรียนมันก็คู่หูดูโอ้ผมนี่แหละ ยิ่งกว่านักเลงหัวไม้ไฟว้เป็นไฟว้เหมือนกัน