Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 118

"โชคดีเชี้ยอะไร บ้าเอ้ย..กูทรมานชิบ ไอ้ไม้มึงช่วยอะไรกูหน่อยดิ-_-" ผมหันขวับมองไอ้ไคล์ทันที อย่าบอกนะ...ว่าจะขอดมนมผม!!

"ถ้าขอดมนมกู กูตัดเพื่อนนะไอ้สัส-_-" ไอ้ไคล์เบะปากทำท่าจะอ้วกทันที

"เอียะ..อย่าพูดกูจะอ้วก... "

"แล้วมึงจะใช้กูช่วยอะไรล่ะ!-_-" พอผมถามทวน..ไอ้ไคล์ก็เงยหน้าขึ้นมองกระจกสักพัก ก่อนที่มันจะเปิดสูทหลวมๆนั่น..หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา

และจากนั้นก็หยิบทิชชู่..จับส่งให้ผม

"กูเดินไม่ไหว กูจะเป็นลม...มึงอย่าจับผ้านะไอ้สัส จับตรงทิชชู่ มึงเอาไปให้พี่มึงซับกลิ่นให้หน่อย...กลิ่นมันหมดแล้ว-_-"

กลิ่น?!! ไอ้เชี่ย กลิ่นนมเหรอวะ?!! ผมอ้ำอึ้งมองผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นสักพัก จนรู้สึกสงสารเพื่อนสนิท...ที่มันหน้าซีดเผือดเพราะขาดนม จึงค่อยๆจับตรงทิชชู่..ถือผ้าเช็ดหน้าสีกรมท่าของไอ้ไคล์..ออกไปหาเจ๊ใบ

พอผมไปถึงยืนข้างๆพี่สาว พี่ผมก็เงยหน้าขึ้นทันที ก่อนที่จะรีบคว้าหมับ!! ที่ผ้าเช็ดหน้าแล้วลุกขึ้น

"อะไร!!" ถามเสียงหงุดหงิดอีก

"ไอ้ไคล์จะตายแล้วเจ๊ มันฝากซับกลิ่น-_-" พอเจแปนได้ยิน เธอก็มองผมกับเจ๊ใบงงๆ เดี๋ยวไว้ผมเผาให้เธอฟังทีหลัง เพราะตอนนี้เจ๊ใบ..จิ๊ปากใส่ผมอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินดุ่มๆไปเข้าห้องน้ำหญิงข้างๆห้องน้ำชาย

ส่วนผมไม่รอช้า..รีบนั่งลงจับมือเจแปนดมทันที สูดแม่งหนักๆ จนตอนนี้เธอชินแล้วมั้งเพราะเจแปนใช้มือข้างเดียวตักข้าว และป้อนผมชิวๆไม่บ่นอะไรสักคำ

แล้วที่ผมต้องกินไปดมไปแบบนั้น เพราะปล่อยมือเมียปุ๊บ กลิ่นไอ้แกงจืดสัมภเวสีมันหลอกหลอนผม..จนผมต้องพุ่งไปเข้าห้องน้ำอีกรอบ!!

จนสักพักใหญ่ไอ้ไคล์กลับมาพร้อมเจ๊ใบ แม่งโคตรฮา..มันอนาถยิ่งกว่าผม มือมันหนึ่งข้างจับผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก และพอนั่งลง..มันก็สูดและใช้มืออีกข้างตักข้าวกินไปด้วย

จนสักพักกินข้าวเสร็จ..เราก็ไปโรงพยาบาลกัน แต่ทว่าโรงพยาบาลนี้เป็นโรงพยาบาลเอกชนอีกที่..ที่ผมไม่ค่อยคุ้นนัก พอมาถึงเราก็ทำบัตร..ซักประวัติ ก่อนจะถูกเรียกไปชั่งน้ำหนักเจาะเลือดทีละคนๆจนครบ

จนตอนนี้มานั่งรอหมอต่อที่หน้าห้อง...

บอกตรงๆ..พอเห็นบางคนอุ้มเด็กผ่าน มากันเป็นครอบครัว..ใจผมแม่งเต้นเร็วชะมัด มันสั่นไปหมด ไอ้ไคล์ก็ด้วย..มันสั่นขาดิกๆนวดหว่างคิ้ว ยิ้มบ้าง หน้าเครียดๆบ้างเหมือนคนจะเป็นบ้า เจ๊ใบก็ด่ามันหลายรอบแล้วนะให้มันอยู่นิ่งๆ แต่มันก็ยังกระดิกขากระดิกตีนอยู่นั่นแหละ

ไม่เหมือนผม เมียไม่กล้าด่า..

"กัปตันช่วยอยู่นิ่งๆได้ไหมคะ เก้าอี้มันเชื่อมกัน..คนอื่นจะรำคาญ" เวร ผมถอนหายใจทันทีเมื่อโดนเจแปนเอ็ด ก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้มลงไปตอบอย่าง...

นุ่มนวลว่า

"งั้น..ฉันเดินก็ได้"

"จะเดินไปไหนคะ? ถ้าหมอเรียกตรวจล่ะคะ ไม่รู้จักเวลาล่ำเวลา" เอ้า! ได้ทีด่ากูรัว เดี๋ยวเถอะ! ไอ้ตัวเล็กออกมาเมื่อไหร่ผมจะฟาดให้ก้นลาย

"ก็แถวนี้ล่ะ คือฉัน..ตื่นเต้น มันต้องหาอะไรทำ-_-" เจแปนกลอกตาใส่แต่ก็พยักหน้าอนุญาต ผมจึงเดินไปเดินมาที่แผนกสูตินรีเวชนี่สักพัก และหันมองเธอเป็นระยะๆไปด้วย

จนเห็นเจ๊ใบถูกเรียกเข้าไป... ผมก็ตื่นเต้นรีบเดินตามพี่สาว แต่ไม่ทันได้เข้าห้อง เจแปนเอาอีกแล้ว!..เธอเดินมาดึงแขนผมกลับไปนั่งทันที

"กัปตันยังไม่ถึงคิวเราค่ะ กลับมาก่อน"

"ฉันตื่นเต้น..ขอไปดูลาดเลาหน่อยดิ นั่นก็หลานฉันนะ" ผมรีบแย้ง จนเจแปนเธอจิ๊ปากแล้วก้มหัวขอโทษพยาบาล

และอยู่ๆสวรรค์ก็เข้าข้าง..เมื่อเจ๊ใบชะโงกหน้าออกมา

"อยากเข้ามา ก็มาสิ" ครับ! สรุปได้เข้าไปทั้งหมด พอหมอเห็นพวกเรามายืน..เขาก็ได้แต่ยิ้มให้ ลองว่าดิผมเปลี่ยนโรงพยาบาลแน่ คนมันรวย..บินไปฝากท้องเมืองนอกยังได้