Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 119

"เจ๊ว่าพ่อจะด่าไหม?-_-" ผมถามพี่สาวไปตรงๆ เพราะบอกเลยว่าพ่อผมน่ะท่านใจดีก็จริง แต่ก็..คล้ายๆไอ้ไคล์นั่นแหละ ที่โกรธเมื่อไหร่ตัวใครตัวมัน

"แกกลัวพ่อ?" เจ๊ใบถามเรียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง..เดินไปนั่งตรงข้ามหมอ

"ป่าว ผมเป็นคนดีไม่เคยทำผิด จะไปบอกอะไรแบบนี้มันไม่ชิน-_-" เจ๊ใบไม่พูดอะไรต่อ เพราะหมอกำลังฉีดยาให้ พอเสร็จแล้วหมอสูติก็ยื่นสมุดสีชมพูให้ไอ้ไคล์เซ็น

แต่ไม่ทันได้เซ็นเว้ย! อยู่ๆเจ๊ใบก็รีบดึงไปก่อน ดึงพรึบ! แบบไม่ถงไม่ถามไอ้ไคล์..ที่กำลังจับปากกาทำหน้างง

"หมอคะ..เซ็นอะไรเหรอคะ?-_-"

"เซ็นพ่อเด็กครับ" เจ๊ใบมองหน้าไอ้ไคล์แวบนึง ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก ส่วนไอ้ไคล์ก็ถือปากการอไปดิ

"ไว้ฉัน...ให้เขาเซ็นทีหลังได้ไหมคะ มีข้อตกลงกันนิดหน่อย" หมอยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ

"ได้ครับๆ งั้นของคุณแม่เรียบร้อยแล้วนะ อย่าลืมกินยา กินข้าวเพิ่มน้ำหนักด้วย..ส่วนคุณพ่อหายแพ้ท้องเร็วๆนะครับ^^"

"ค่ะหมอ/ครับหมอ^^" พอเจ๊ใบกับไอ้ไคล์ยกมือไหว้หมอเสร็จ..สองคนนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไป จากนั้นพยาบาลที่ยืนถือแฟ้มที่เข้ามาใหม่..เธอก็ผายมือให้ผมกับเจแปนนั่ง และยื่นแฟ้มในมือให้หมอ

"สวัสดีครับ เอ..ผลเลือดทั้งคู่ปกตินะ แต่น้ำหนักคุณแม่น้อยอีกแล้ว แพ้ท้องทานอะไรไม่ได้ใช่ไหม^^?"

เจแปนมองหน้าผม แล้วยิ้มอย่างสะใจ ทานอะไรไม่ได้มันผมนี่แหละ!!

"พ่อเขาแพ้ค่ะ หนูไม่แพ้เลย..มีบ้างที่เวียนหัวแต่เรื่องอ้วกเรื่องกิน กินได้ปกติค่ะ^^" หมอมองหน้าผมแล้วอมยิ้ม จนผมต้องรีบถาม..ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นทันที

"มันเกิดขึ้นได้ยังไงหมอ ผมไม่ได้ท้อง..แต่ผมแพ้แล้วเมื่อไหร่ผมจะหาย ?-_-"

"อดทนหน่อยนะครับ เรื่องแพ้ไม่แพ้แล้วแต่คนจริงๆ บางคนแพ้แทนภรรยาถึงเก้าเดือน บางคนสองสามเดือน^^" แพ้เก้าเดือน! ให้ตาย...มันอยู่กันยังไงวะ

"เฮ้อ..โอเคผมจะทน เอ้อหมอ..แล้ววันนี้ผมจะได้ยินเสียงหัวใจลูกไหม?"

"จากประวัติที่คุณแม่แจ้งไว้ เรายังไม่มั่นใจอายุครรภ์นะครับ ไม่แน่อาจจะได้ยิน..ไว้ผมจะอัลตราซาวด์ และหาคลื่นหัวใจให้ ว่าแต่..ในประวัติคุณแม่เป็นแอร์โฮสเตสไม่ทราบว่าพักงานรึยังครับ?^^"

เจแปนนิ่งไปครู่นึง ก่อนจะส่ายหน้าตอบเบาๆ

"เอ่อ..ยังค่ะ ตั้งใจจะพักเดือนหน้า...พอดีตอนนี้บริการชั้นธุรกิจแล้วค่ะ งานไม่หนักเท่าไหร่"

หมอพยักหน้าตามแล้วก้มเขียนอะไรไม่รู้ จนเจแปนเธอมองหน้าผมและทำตาละห้อย ก็แหงล่ะ!..ผมห้ามไม่ฟังอยากขึ้น First class ให้ได้ วันนั้นก็เถียงกันไปมาพักใหญ่ เถียงจนสุดท้าย!..ผมยอม แต่ยอมแค่เดือนเดียวเท่านั้นนะ!

"ที่จริงควรพักทันทีที่รู้ว่าตั้งครรภ์นะครับ แต่ถ้ามีเหตุผลที่ต้องขึ้นบินจริงๆ ก็ระมัดระวังให้มากขึ้น ผมจะฉีดยากันแท้งให้ และขอดูก่อนนะว่าเด็กเกาะแน่นรึยัง ถ้ายัง...ผมต้องห้ามคุณแม่ทำงาน^^"

เจแปนกลืนน้ำลายลงคอดัง อึก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาพยักหน้าตอบหมอ จนพยาบาล..พาเธอไปที่เตียงตรวจ..แล้วเปิดเสื้อขึ้นทาเจลสีฟ้าๆให้

ผมจึงรีบเดินไปยืนรอ...และภาวนาสาธุ

สาธุขอให้ไอ้ตัวเล็กของผมปกติ ขอให้เขาแข็งแรงและเกาะมดลูกแม่แน่นๆ..เพราะแม่ดื้อห้ามอะไรไม่ฟัง!

ตอนนี้ผมยืนมองจอนิ่งๆ...มันรู้สึกหนาวๆร้อนๆแปลกๆ..จนผมขนลุกขึ้นมา เมื่อหมอสูติคนนั้นเขาวางอุปกรณ์บนท้องเจแปน แล้ว..ไม่เห็นอะไรเลย

พอหมอเริ่มขมวดคิ้วมองจอสลับกับท้องคนไข้ ผมก็รีบก้มหน้าเอามือกุมขมับ ผมไม่กล้าถาม..และไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น มันแสบคอแสบจมูก..เหมือนน้ำตาจะไหลเลยว่ะ

ใจเย็นๆไอ้ไม้...ไอ้ตัวเล็กของมึงแค่กวนประสาทพ่อ

"เจอแล้ว..อยู่นี่เอง"