Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 120

พอได้ฟังเสียงหัวใจหลาน..แล้วอดยิ้มตามไม่ได้เลย ลูกฉันต้องรออีกหน่อยสินะ...ถึงจะได้ยินเหมือนของชาวบ้านเขา

ฉันฟังเสร็จ..ไคล์เขาก็กดคลิปนั้นเล่นซ้ำแล้วเอาไปแนบหูฟังอีกรอบ ก่อนที่อิไม้มันจะยุกยิกรีบสะกิดเขาให้ดูอะไรสักอย่าง..และขอโทรศัพท์คืน

"ไอ้ไคล์ๆ มึงหันหลังไปดูนู่นดิ!" ไคล์เงยหน้าขึ้นและทำหน้างง จนฉันที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกหงุดหงิดอิไม้มาก จึงหันไปมองตามมือมัน..ที่ชี้แล้วชี้อีก

นี่ถ้าไม่มีอะไร..กูจะดึงหูลากไปถึงลานจอดรถ..เลย

เชี่ย! ไม่ใช่เชี่ย ไม่ๆ ....ลุงเคน!!!

ฉันตกใจก้าวถอยหลังอัตโนมัติ..จนตัวเองชนกับอกอิไม้ ดังปึก! และเมื่อเห็นรอยยิ้มลุงเคนที่ยิ้มให้..ก็ต้องรีบยกมือไหว้ท่านทันที เพราะตอนนี้กูหนีไปไหนไม่ได้แล้ว

"ลุงเคน สวัสดีค่ะ" พอฉันพูดชื่อพ่อเขาชัดแจ๋ว..ไคล์เขาก็หันขวับกลับไปมองตาม ก่อนจะรีบซ่อนสมุดสีชมพูในมือไว้ข้างหลัง แต่สายตาลุงเคนไวมาก!! ท่านมองตามมือลูกชาย..แถมเดินอ้อมไปดึง พรึบ! ออกมา

=[]=!! หน้าไคล์

"ไคล์ ใครท้อง?-_-" ลุงเคนถามเสียงต่ำ ท่านมองหน้าลูกชายสลับกับฉันแวบนึง...แล้วค่อยๆเปิดสมุดเล่มนั้นดู

จนไคล์เขามองตามมือพ่อและพยายามอธิบาย

"เอ่อพ่อ..คือว่า มัน.." คนข้างๆอ้ำอึ้ง..จนฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แน่นอนถ้าผู้ใหญ่รู้..กูโดนจับแต่งงานและโดนรับผิดชอบ แล้วลุงเคนมาอยู่นี่ได้ไง กูอุตส่าห์วางแผน..หนีมาฝากท้องที่โรงพยาบาลอื่นแล้วนะ

ขณะที่ลุงเคนอ่านไป..ขมวดคิ้วไป ไคลฺ์เขาก็รีบถามพ่อตัวเอง เหมือนพยายามหาอะไรคุยนั่นแหละ

"พ่อมาทำอะไรที่นี่?" ลุงเคนไม่ตอบ ท่านเงียบและอ่านต่อ..จนไคล์หน้าถอดสี ให้ตายจะโดนโกรธไหมเนี่ย?!!..ที่ทำอะไรข้ามหัวพ่อเขา

"พ่อคือ..ผมกะจะบอกพ่อแล้วนะ จะเซอร์ไพรส์ไง.." พอลุงเคนอ่านจบก็เงยหน้าขึ้น ท่านพับสมุดสีชมพูส่งคืน และยืนกอดอกมองลูกชาย

"โชคดีของพ่อมั้ง ที่พานักศึกษามาฝากอินเทรินที่นี่พอดี ไม่งั้นไม่รู้..ว่าลูกชายกำลังจะมีหลานให้"

ไคล์ยิ้มแห้งๆ เขามองพ่อเหมือนเด็กที่สำนึกผิดและรอรับไม้เรียว

"ผมขอโทษครับ ที่ไม่ได้ปรึกษาพ่อ.."

"ไคล์ไม่ผิดหรอกค่ะ หนูห้ามเขาไม่ให้บอกเอง.. เพราะหนูกำลังดูความประพฤติเขาอยู่ ขอโทษค่ะลุงเคน"

ฉันยกมือไหว้อย่างสำนึกผิด จนลุงเคนรีบรับไว้

"เฮ้อ..เอาเถอะๆ จะทำอะไรก็นึกถึงเด็กในท้องด้วยนะ มีลูกไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ว่าแต่พ่อแม่หนูรู้รึยังใบไม้?"

ฉันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่อิไม้กับเจแปนจะขอตัวกลับ..แล้วลุงเคนชวนฉันกับไคล์ไปนั่งคุยที่อื่น

เราสามคนเดินมาเรื่อยๆเดินมานั่งที่ร้านอาหารเล็กๆของโรงพยาบาลนี่แหละ ตอนนี้ลุงเคนเริ่มยิ้มออกแล้ว ท่านถามฉันเหมือนหมอซักประวัติคนไข้ ขอดูยาที่ฉันได้มาด้วย ฉันไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว..จึงบอกท่านไปตามความจริง และบอกเหตุผลเรื่องที่ยังไม่ให้ไคล์เซ็นเป็นพ่อด้วย

"ลุงเข้าใจ ไคล์ก็ร้ายไม่เบาเหมือนกัน แต่ใบไม้..ไคล์ต้องรับผิดชอบหนูนะลูก ทางบ้านลุงพร้อมรับหนูมาเป็นสะใภ้มาก นี่ถ้าป้าสวยรู้ว่ากำลังมีหลานคงดีใจมาก^^"

ไคล์กับลุงเคนยิ้มให้กัน จนฉันที่ก้มมองนิ้วตัวเองอยู่..ต้องเงยหน้าขึ้นตอบ

"ค่ะหนูรู้ แค่จะดูความประพฤติเขาอีกนิด"

"ไม่ต้องดูแล้ว ลุงรับประกันให้เลย..ถ้าลูกชายลุงเถลไถลไปไหน ลุงอนุญาตให้ใบไม้ดึงหูขาด ให้ลุงไปคุยกับพ่อแม่หนูนะ..จะได้แต่งงานกันสร้างครอบครัวสักที^^"

ฉันก้มหน้าลงอีกครั้ง ให้ตายสิ! ไคล์เหมือนได้ตัวช่วยเพิ่ม เขาดูวินมาก!! ยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้ว! ส่วนฉันได้แต่นั่งเงียบ เพราะจะขัดก็ยังไงๆ..จะตกลงเลยก็ขัดใจตัวเองอยู่

จนไคล์ขยับมาจับมือฉัน...และบีบเบาๆ

"ป้าครับ เรารักกันไม่ใช่เหรอ? เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะ...เชื่อใจผมเถอะ ผมสัญญาต่อหน้าพ่อเลย ว่าผมจะรักและดูแลป้าเป็นอย่างดี ^^"

ฉันมองคนให้สัญญา..จนอยู่ๆน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ก่อนจะมองไปที่พ่อเขาที่เป็นพยานให้..อย่างไม่มั่นใจ

"เชื่อใจไคล์อีกสักครั้งนะหนูใบไม้ ลุงอยากเป็นปู่ใจจะขาดแล้ว^^"

ให้ทำไงล่ะ..จะขัดอะไรได้?! ฉันได้แต่พยักหน้าอย่างจำใจ ก่อนจะดึงสมุดฝากครรภ์ออกมาเปิด..และดันมันไปหาพ่อของลูกข้างๆ