Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 121

สามวันนี้ผมเหนื่อยมาก...แต่เหนื่อยกว่าผมก็คือเจแปน ที่ต้องเดินเอามือมาให้ผมดมเรื่อยๆในห้องนักบิน ฟังไม่ผิดหรอก!เราบินด้วยกัน ผมหาแลกไฟลท์บินกับเจแปนจนได้ ซึ่งไฟลท์แรกของการขึ้น BC ของเธอก็คือ...เวียนนา,ประเทศออสเตรีย

สิบกว่าชั่วโมงที่บินไป และสองวันที่อยู่นั่นเราเจออากาศหนาวๆติดลบมาอย่างหนักหน่วง จนวันนี้แลนด์ดิ้งกลับ..เจแปนเธอได้หวัดแถมมาด้วย เธอไม่สบายไอและมีน้ำมูก แลนด์เสร็จผมต้องรีบพาเธอกลับมาพักผ่อนที่คอนโด

แต่ไม่ทันได้แตะคีย์การ์ดเข้าห้องงานก็เข้าผมแล้ว พ่อแม่ผมอยู่ๆก็เดินออกมาจากลิฟต์! แม่เดินดุ่มๆมือหนึ่งข้างหิ้วกระเป๋าส่วนอีกข้างดึงแขนพ่อ ท่านกำลังตรงมาที่เราสองคน ก่อนจะหยุดจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง

"ต้นไม้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน" เจแปนยิ้มแล้วยกมือไหว้พ่อแม่ผม จนผมหันไปเห็นว่าหน้าเธอเริ่มซีด..จึงรีบแตะคีย์การ์ดเปิดประตูให้ก่อน

"แปปนะครับ เจแปนต้องนอน-_-"

แต่แม่ไม่ฟังผมเลย ทันทีที่ผมเปิดประตูให้เจแปนเข้าไป แม่ก็รีบแทรกผม!!..และดึงพ่อเข้าตาม เจแปนเธอคงคิดว่ามันน่าเกลียดมากถ้าหากตรงเข้าห้องนอน เธอจึงเดินอ้อยอิ่งไปนั่งที่โซฟา..แล้วเอาหมอนมากอดแทน

ส่วนผมรีบลากกระเป๋าเก็บเซ็งๆและปิดประตูห้อง แต่แปลกชิบ!.. ไม่ว่าผมจะทำอะไร แม่กับพ่อผมมองตา หลังไม่ละสายตา

"มีอะไรครับ มาถึงนี่" พอผมทิ้งตัวนั่งข้างๆเจแปนผมก็หันไปถามพ่อกับแม่ทันที ก่อนที่จะดึงคนข้างๆเอนมานอนหนุนตัก เพราะดูท่าจะไม่ไหวแล้ว

"ยังจะถามว่ามีอะไร? ไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่เหรอต้นไม้" พ่อผมถามและมองเจแปนไปด้วย จนผมต้องนั่งคิดว่ามันเรื่องอะไรวะ!!? มาถึงก็เกิดเรื่องเลย คือผมเหนื่อยจนเบลอไปหมดแล้ว

และเมื่อผมเงียบไป..แม่ก็พูดขึ้นมาอีก

"เจแปนท้องใช่ไหม?" เชี่ย!เออว่ะ! ผมลืมบอกพ่อกับแม่เรื่องนี้เลย ให้ตายสิวะ..พ่อแม่ผมรู้ได้ไง!? พอเจแปนได้ยินแบบนั้น..เธอก็หยัดตัวลุกขึ้นนั่งจ้องผมอีกคน

"กัปตันลืมบอกคุณพ่อคุณแม่เหรอคะ?" เธอถามผมเสียงแหบ ป่วยแบบนี้..ไอ้ตัวเล็กจะเป็นยังไงบ้างวะ? ห่วงเมียกับลูกก็ห่วง ห่วงชีวิตตัวเองก็ห่วง

"อืม ยุ่งๆ พ่อครับแม่ครับ..ขอโทษครับผมลืมบอก ว่าแต่รู้ได้ยังไง?" แม่ผมถอนหายใจทันที

"เฮ้อ..ก็ใบไม้บอก รายนั้นก็ท้องด้วยนะ! รู้ไหมว่าพ่อกับแม่จะเป็นลม ถึงขึ้นโทรหาต้นกล้าอีกคน!..ว่าไปทำใครท้องอีกรึป่าว?"

เวรแล้วไอ้กล้ามึงโดนเพ่งเล็งซะงั้น

"แล้วไอ้กล้าว่าไงครับ?-_-" ผมถามต่อเรียบๆ จนพ่อเงยหน้าขึ้นมาตอบทันที

"9 เดือนใกล้คลอด"

"ห้ะ!!?" แม่ง! ผมเกือบช็อค ทั้งอุทานทั้งเบิกตากว้างมองพ่อตัวเอง ที่ตอบกลับมาเรียบๆสีหน้าจริงจัง จนพ่อผมท่านค่อยๆเผยยิ้มออกมาทีละนิด ทีละนิด...และจบที่ขำลั่นชี้หน้าผม!

"อ่ะ ล้อเล่น ฮ่าๆ^^" ผมถอนหายเฮ้ออออ เฮือกใหญ่ แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา อยากด่าพ่อตัวเองนะ..แต่ก็กลัวบาป เล่นอะไรไม่รู้เรื่องจริงๆ..-_-

"คุณพ่ออารมณ์ดีจังเลยค่ะ ทำไมกัปตันไม่อารมณ์แบบนี้บ้างคะ^^?"

"ถ้าอารมณ์ดีเกินไปไม่มีใครเชื่อถือ-_-" พ่อหัวเราะผมทันทีที่ผมเหน็บแนม ท่านเอาแต่หัวเราะเป็นหน้าเป็นหลัง..จนแม่หันไปขมวดคิ้วใส่ถึงหยุด

"พอๆ เจแปนจ้ะ ว่าแต่..ญาติผู้ใหญ่นอกจากหมอฮาวายแล้วมีใครอีกไหม? แม่จะไปสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราวจ้ะ^^"

เจแปนเงียบไปสักพัก เธอมองหน้าผมแวบนึงก่อนจะมองไปที่พ่อแม่ผมอีก จะลังเลอะไรอีกเหรอวะ..เป็นเมียผม..สบายทั้งกายสบายทั้งใจ

"แต่งงานเลยเหรอคะ? ที่จริง..ไม่ต้องสู่ขอก็ได้นะคะคุณแม่ อยู่แบบนี้ก็ได้ค่ะ^^"

"ไม่ได้นะเจแปน! เธอเป็นผู้หญิงมีแต่เสียกับเสีย พ่อแม่ฉันไปสู่ขอน่ะถูกแล้ว สู่ขอกับพี่ชายเธอก็ได้ จากนั้นก็จัดงานแต่งให้มันใหญ่ๆ คนจะได้รู้ว่าเธอมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว!-_-"

แล้วเสียงจิ๊ปากก็ดังขึ้น..ตามด้วยฝ่ามือ ที่แม่ผมฟาดลงแขนดัง เพียะ!

"ต้นไม้! อยากได้เขาเป็นเมีย แต่พูดจาไม่น่าฟังเลยนะเรา-_-!" ผมลูบแขน..และเบี่ยงหลบแม่ ที่จะหยิกผมอีกครั้ง