Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 122

(อะไรนะคะกัปตัน พูดขำๆหรือพูดจริง?!)

"พูดจริง เจแปนมีปัญหากับกวาง เพราะกวางจะแย่งไอ้ไคล์จากพี่สาวผม ซึ่งมันมีเรื่องราวมาจากความแค้นที่พี่ผมไล่พี่สาวกวางออกจากงานนั่นแหละ..."

และผมก็เล่าทุกอย่างให้เจ๊นาเดียร์ฟังลวกๆ เล่าแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่มีใส่สีหรือเติมไข่แต่อย่างใด แถมบอกเธอไปด้วย..ว่าเจแปนท้อง ผมไม่อยากให้แฟนผมเครียด

(โอ้ย มันร่านเงียบค่ะอีกวาง เรื่องตบเนี่ย..กัปตันไม่ต้องจ้างนาเดียร์หรอกค่ะ เดี๋ยวจัดให้ฟรีๆ คนบ้าอะไรโดนขนาดนี้ยังกวนตีนไม่เลิก มันโรคจิตแน่ๆเลยค่ะ)

"เก็บเงียบก่อนนะ ถ้าเจแปนรู้เรื่องนี้...ผมกลัวว่ายัยนั่นจะเครียด..จนส่งผลถึงเด็ก"

(ค่ะ เอ้อกัปตันคะ...ได้ข่าวมาว่าหลังไฟล์ทสิงคโปร์ที่กัปตันพูดถึง เจแปนได้ขึ้น BC เลยนิคะ หรือว่า..กวางมันจะเคืองเรื่องนั้น?)

เออว่ะ! ผมหูตาสว่างขึ้นมาทันที ผมว่า..มันอาจจะมีส่วนก็ได้ที่กวางจะหมั่นไส้เจแปนอีก..เพราะตัวเองโดนสอบอยู่คนเดียว ส่วนเจแปนได้อัพขึ้น BC ซะงั้น ซึ่งพอนึกๆคำที่กวางพูดที่สนามบิน เธอดูเป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆ และอยากเอาชนะคนอื่นชิบหาย!

"ผมต้องจัดการยัยนั่นขั้นเด็ดขาดแล้วล่ะ กวางได้บอกรายละเอียดไว้ในไลน์กลุ่มไหม ว่าสายการบินเรียกพบเมื่อไหร่?"

(แปปนะคะ เอ่อ..วันมะรืนบ่ายโมงค่ะ)

"ขอบใจเจ๊นาเดียร์ เรื่องตบผมพูดจริงนะ...แต่เรื่องแผนตบเนียนๆผมขอคิดก่อน เราต้องรอบครอบทำแบบไม่มีหลักฐาน จัดให้ยัยนั่นบินไม่ได้สักครึ่งปี-_-"

(ได้ค่ะ โหดนะคะเนี่ย..แฟนน้องญี่ปุ่น อิอิ)

"ผมแค่รำคาญ ยัยนั่นระรานทั้งพี่สาวผมทั้งแฟนผม"

(อย่าให้มันรอดนะคะกัปตัน สงสารน้องญี่ปุ่น)

พอผมวางสายจากเจ๊นาเดียร์ปุ๊บ..ผมก็กุมขมับนวดแม่งที่ตรงระเบียง ผมเดินไปเดินมาคิดหาทางออก..แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก จนแจ้งเตือนโทรศัพท์ในมือ..มันดังขึ้นอีกครั้ง

และชื่อคนที่ทักมามันทำให้ผมเบิกตากว้าง..

ตึ้ง~ LINE~ KWANG !!

KWANG : รับสายจากสายการบินรึยังจ๊ะ? เสียใจด้วยนะ..ที่ขึ้นBCไม่นาน แต่ต้องปีกหักตกลงมาEconomy ก็ทำคนอื่นไว้นี่เนอะ มันจะไม่หน้าหนาหน่อยเหรอที่จะได้ขึ้น BC ทันทีหลังเกิดเรื่อง

KWANG : Send Picture (รูปช่อดอกกุหลาบขาวที่ผมกับไอ้ไคล์ซื้อให้)

KWANG : แฟนเธอซื้อให้ด้วยแหละ อุ๊บ.. ดอกกุหลาบขาวมันหมายถึงอะไรนะ

ผู้หญิงกับความเจ้าคิดเจ้าแค้น..มันร้ายกาจว่ะ ผมกดอ่านและลบรูปจากกล่องแชทออกทันที ก่อนที่จะลบข้อความอื่นๆออกไปด้วย ผมไม่ตอบ..ไม่เชี้ยอะไรทั้งนั้น..เดี๋ยวมันจะเป็นหลักฐานหาเรื่องเจแปนอีก

ก้อก ก้อก ก้อก...ฟรืด~ เจแปนเคาะประตูกระจกสามที แล้วเลื่อนมันเปิดอย่างเบามือ ก่อนที่ผมจะเห็นเธอยืนแกะส้ม..แล้วกำลังยื่นมันให้ผม

"ออกไปทำอะไรคะ กินส้มไหม?"

"เธอกินเถอะ เป็นไงบ้างดีขึ้นรึยัง?" เจแปนพยักหน้าเบาๆ แล้วมองมาที่มือผม..ที่ตอนนี้กำลังถือโทรศัพท์เธออยู่

"เอาโทรศัพท์เจแปนไปทำอะไรคะ?"

"ยืมโทรหาเพื่อน โทรศัพท์ฉันโดนตัด" ไม่รู้ว่ามันฟังขึ้นรึป่าว เพราะเจแปนเธอขมวดคิ้วทันที..แถมแบมือขอโทรศัพท์คืนอีก

ก็ผมคิดอะไรไม่ออกนี่หว่า..ไอ้กระจกนี้ผมมองจากด้านนอกไม่ค่อยชัด ไม่รู้ว่าเธอมาตอนไหน

"อย่างกัปตันต้นไม้ โทรศัพท์โดนตัดนี่ยังไงๆนะคะ^^.." ผมบ่ายเบี่ยงไม่สบตา รีบเดินเข้าไปในห้อง..แล้วจับมือเจแปนไปที่โซฟาทันที ก่อนที่จะเอามืออังหน้าผากเธอนิดๆเพื่อวัดไข้

"ช่างเถอะ..ตัวไม่ร้อนแล้วนี่หว่า เธอเป็นแบบนี้ไอ้ตัวเล็กจะป่วยด้วยไหม?-_-"

"ไม่หรอกค่ะ..นิดหน่อยเอง ข้าวต้มกัปตันอร่อยมากค่ะ คุณแม่สอนทำเหรอคะ?" เฮ้ย เธอกินข้าวต้มผมตอนไหนวะ? ผมมองไปที่ครัวแวบนึง..แล้วมองหน้าเจแปนตกใจ เพราะเธอกินแล้วจริงๆ!..ผมเห็นถ้วยวางอยู่ในซิ้งล้างจาน

แล้วไอ้ครัวกับระเบียง..มันก็ใกล้กันนิดเดียว อย่าบอกนะว่าเจแปนเธอนั่งกินข้าวต้มนานแล้ว แถมได้ยินที่ผมพูดกับเจ๊นาเดียร์ทุกอย่าง

แต่ทำไมเธอไม่เครียด ไม่ดูวิตกอะไรเลยวะ?!

"เอ่อ..เธอกินข้าวต้มแล้วเหรอ?-_-"

"ค่ะ ตอนที่กัปตันคุยโทรศัพท์กับพี่นาเดียร์เจแปนกินอยู่ และฟังอยู่^^"

ผมเงียบกริบ และถอนหายใจออกมา..จนคนตัวเล็กข้างๆสวมกอดผม..แล้วซุกหน้าลงที่แผงอก

"ไม่ต้องช่วยเจแปนขนาดนั้นก็ได้ ช่างมันเถอะค่ะ..แล้วแต่บุญแต่กรรม กัปตันให้พี่นาเดียร์ไปตบกวางแบบนั้น ถ้าพี่นาเดียร์ซวยขึ้นมาทำไง?^^"

"เอาน่าฉันมีแผนสำรอง..ฉันฉลาดพอที่จะช่วยเธอเจแปน" เจแปนยิ้ม..แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาเปิดไลน์อ่าน ก่อนที่เธอจะหันมาให้ผมดูทันที..เมื่อเจอกล่องแชทกวางที่ผมเปิดค้างไว้!!

"แผนอะไรคะ?..แล้วนี่อะไร?กัปตันลบข้อความอะไรในโทรศัพท์เจแปนรึป่าว ทำไมช่องแชทกวางขึ้น..แต่มันไม่มีข้อความ-_-"