Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 145

"ยังไง? บ้าน่าคานะ" ฉันทวนถาม และขมวดคิ้วคิดตาม มันเสียรู้ยังไงให้ได้ทะเบียนสมรสวะ

(คานะโง่เองล่ะ ไปนั่งซดเหล้ากับผู้ชายคนนั้น..เดิมพันแบบโง่ๆเพราะเมา คือเรื่องมันยาวอะเจ๊เล่าอาทิตย์นึงก็ไม่จบ...)

"คานะ ไปจดทะเบียนสมรสสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ บ้านเธอมีธุรกิจ มีร้านยา ถ้าเลิกกันหย่ากัน..มันเป็นสินสมรสเราต้องแบ่งเขานะ-_-"

(เขาก็มีเยอะค่ะ ของคานะไม่ต้องห่วงพวกโรงงานเป็นชื่อแม่..คานะมีแค่ร้านยาร้านเดียว เรื่องทรัพย์สินตอนนี้เหมือนคานะจะได้เปรียบนะคะ แต่..ที่เสียเปรียบคือต้องไปอยู่บ้านเขา และแม่เขา..ดุเหมือนหมาเลย!)

ดุเหมือนหมา?!

ถ้าจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เหมือนหมาที่ว่า..คานะกำลังด่าแม่ผัวนะเว้ย

"เรื่องนี้คานะต้องคุยกับป้าสวยนะ..ต้องคุยต้องพูด ต้องบอกครอบครัวทุกอย่าง ห้ามปิด-_-"

(เฮ้อ..เจ๊เป็นพี่สะใภ้ที่น่ารักมาก เหมือนกำลังแนะนำให้คานะไปตาย ไว้ทำใจก่อนนะ..ห้ามบอกใครนะคะ คานะขอรวบรวมความกล้าก่อน)

พูดจบยัยน้องผัวก็ตัดสายไปเลย ให้ตายสิวะ..กูมันเป็นธนาคารความลับรึไง ไหนจะเรื่องเชนที่จะไปอเมริกา ไหนจะเรื่องคานะมีผัวก่อนวัยอันควร หัวจะระเบิด!

ฉันปวดหัว..รีบเดินออกจากบ้านย่าขึ้นรถขับออกมา...เรื่องลาย่าเอาไว้ก่อนค่อยโทรบอกทีหลัง เพราะตอนนี้ชีวิตวุ่นวายมาก โชคดีที่เจแปนไปอยู่บ้านพ่อแม่ฉันแล้ว..ฉันจึงหายห่วงนาง เพราะถ้าอยู่คอนโดคนเดียวปราศจากอิไม้ ฉันหัวหมุนกว่านี้แน่

พอถึงคอนโดฉันก็อาบน้ำกินยานอน..ก็นอนเล่นเรื่อยๆรอไคล์วีดีโอคอลมานั่นแหละ ซึ่งไคล์เขาน่ารักมาก..ทำอะไรก็รายงานฉัน แอร์คนไหนเสนอหน้าเข้ากล้อง เขาก็แนะนำให้ฉันรู้จัก บอกชัดถ้อยชัดคำ..ว่าฉันคือว่าที่เมีย

ไฟลท์นี้ฉันจึงไม่ค่อยจิกเขา ปล่อยๆไป อยากโทรมาก็โทร ไม่โทรมาก็ได้...แต่สองสามวันนี้ไคล์เขาโทรมาบ่อยเหลือเกิน ไม่ว่าฉันจะขึ้นรถขึ้นลิฟต์หรือทำงาน..เขาก็ให้ฉันถือโทรศัพท์อยู่แบบนั้นแหละ

จนกูเหมือนเด็กขึ้นใหม่ที่เพิ่งมีผัวอ่ะ -_-

"แค่นี้นะ จะบินแล้วใช่ไหม...ดีๆพรุ่งนี้เจ๊ปลายฟ้าแต่งงาน ไคล์แลนด์ถึงไทยงานเริ่มพอดี-_-"

(ครับ เจ๊ปลายฟ้าบอกแล้ว ป้าน่ะอย่าแต่งตัวโป๊นะ..ห้ามเห็นร่องนม ห้ามโชว์หลัง ผมหวง^^)

ไคล์สั่งฉัน ขณะที่ตัวเองกำลังเดินลากกระเป๋าเตรียมขึ้นบิน

"จะพยายาม แค่นี้นะ ขับดีๆระวังด้วย"

(ครับผม^^)

วางสายจากไคล์..ฉันก็เดินทะลุประตูโรงแรมอนันธาราไปที่สวน..เพื่อดูงานเจ๊ปลายฟ้า เพราะออเดอร์พี่หมอคือจัดที่สวนเล็กๆน่ารักๆ สบายๆมีแต่คนสนิท..ที่มาด้อมๆมองๆเนี่ย ฉันไม่ได้มาช่วยจัดงานนะ มาก็อปไอเดียไปใช้ในงานตัวเอง

"ใบไม้หน้าซีด ไม่สบายรึป่าว-_-?" ฉันหันขวับไปมองคนข้างๆที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมา จะใครล่ะ..ก็พี่หมอนาวาว่าที่เจ้าบ่าวน่ะสิ ถึงพี่เขาจะบอกว่าฉันหน้าซีด..แต่ไม่ได้มองฉันนะ เขาเอามือล้วงกระเป๋ามองตรงไปที่แบลคดรอปตัวเองนู่น

"ลืมทาลิปค่ะพี่หมอ-_-"

"ซีดแบบนี้เหมือนคนจะเป็นลม ไปหาน้ำหวานๆกินก่อนสิ-_-" ฉันไม่อยากเถียงรีบพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินไปนั่งซุ้มน้ำ ซึ่งน้ำที่พนักงานโรงแรมมาเสริฟก็น้ำแฮลลูบอยนั่นแหละ

เออ มันดีขึ้นจริงว่ะ

ฉันนั่งเล่น..จิบน้ำหวานดูคนจัดงานจัดดอกไม้ เอาจริงๆมันก็เพลินไปอีกแบบ แต่เอ๊ะ..ทำไมป้ายบนเวทีมีสองคู่?

คู่พี่หมอนาวาเจ๊ปลายฟ้า อีกคู่..อาบีมกับอาหมอพีท เอิ่ม...แก่ขนาดนั้นยังแต่งอีกเหรอ? คบกันเฉยๆก็ได้มั้ง ฉันยืนหนึ่งนั่งเฝ้างานแต่งเจ๊ปลายฟ้าเที่ยงคืนถึงกลับ แต่กลับมาก็ไม่ได้คุยกับไคล์หรอก..ง่วง

วันงานแต่งเจ๊ปลายฟ้า..ฉันก็ไปมุดหัวอยู่กับเจแปนที่บ้านพ่อแม่ ยัยซื่อบื้อนอนห้องอิไม้ที่พ่อแม่ทำไว้อีกฝั่งของบ้านนั่นแหละ จากที่เคยรกๆเอาไว้เก็บของ ตอนนี้สะอาดสะอ้านกลายเป็นห้องผู้หญิงไปแล้ว

เหมือนบ้านฉันมีลูกสาวอีกคน... พอฉันมาถึงฉันก็นอนแผ่หลากลางเตียง อัพเดทเรื่องรษาให้เจแปนฟัง เจแปนช็อคมากที่รษาโดนพี่เวียร์เฉดหัวออกจากบริษัท ฉันเล่าให้นางฟังด้วย..ว่าพี่เวียร์ด่าเจ็บถึงกระดูก ด่าแบบดึงเหตุผลมาด่า นังรษาคงแถไปไหนไม่ได้

"สรุปตอนนี้รษาก็เป็นคนตกงานเหมือนเดิมเหรอคะ "