Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 153

กัปตันเขาถอนหายใจมองไปที่ทางขึ้น..ก่อนที่จะมองฉันทันทีเมื่อเห็นไฟสีขาวๆเดย์ไลท์ของรถมินิคูเปอร์ค่อยๆขับขึ้นมา

"เจแปนเดินไปฝั่งนั้น ไปขึ้นรถกับแฟนCEO และบอกให้เธอจอดนิ่งๆล็อกรถด้วย"

"กัปตันละคะ ?O_O"

"ฉันไปห้ามพวกนั้นเอง.." พูดจบเขาก็เดินไปที่รถ แล้วเปิดเกะทำอะไรไม่รู้กุกๆกักๆ จนสักพักเขาดับเครื่องยนต์ปิดประตูรถเดินกลับมาหาฉัน และเมื่อสายตาฉันสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ฉันก็รีบถอยหลังเดินไปทางอื่นทันที

เพราะในมือเขามีปืน!=[]=

"กะ กัปตันปืนใคร?...ไม่ยิงใครนะคะ ไม่ยิงนะ..เรากำลังมีลูก เจแปนไม่อยากมีแฟนติดคุกTT"

"ปืนพ่อ..ฉันไม่ยิงหรอก แค่ขู่" ฉันมองหน้าแฟนอย่างชั่งใจ ก่อนจะเห็นคุณเต้ในสำนักงานผ่านกระจกใส..เขากำลังวิ่งมาและถอดสูทโยนทิ้ง

ฉันจึงตัดสินใจหันไปฝั่งทางขึ้น..ที่ตอนนี้มีรถมินิขับชะลอหาที่จอดรถอยู่ เมื่อแน่ใจว่าใช่เธอ..ฉันก็รีบเดินเร็วๆไปขวางรถแฟนคุณเต้ไว้..ก่อนจะตบฝากระโปรงรถปึกๆ ให้เธอจอดอย่างร้อนใจ

เอาเถอะ..ฝั่งกัปตันมีคุณเต้ช่วยห้ามศึกแล้ว ส่วนฉันขอหยุดคนท้องไม่ให้เข้าใกล้คนพวกนั้นละกัน เดี๋ยวจะโดนลูกหลงเข้า

และแล้วแฟนคุณเต้ก็เบรครถจนจอดสนิท ก่อนจะค่อยๆเลื่อนกระจกลงและขมวดคิ้วมองหน้าฉัน ครั้งแรกที่สบตาเธอฉันเหมือนกำลังโดนสาป แขนสองข้างขนลุกซู่..จนเผลอยกมือลูบเบาๆ

เธอสวยมาก...ทำไมพักนี้ฉันหวั่นไหวกับผู้หญิงสวย ๆและอารมณ์แปรปรวนขนาดนี้ โซลต้องเป็นผู้ชายแน่ๆเลย หนูเป็นผู้ชายและชอบผู้หญิงสวยๆใช่ไหมลูก?

"มีปัญหาอะไรรึป่าว-_-?" ฉันหลุดจากภวังค์กลับมาสนใจเสียงเรียบนิ่งที่ถามทันที ก่อนที่จะหันไปเกาะประตูรถและอธิบายกับเธอว่า..

"คือคุณเต้.."

"เขาโทรบอกฉันแล้ว ขึ้นมาสิ" ฉันพยักหน้าทันที ถึงจะงงนิดๆ แต่ก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นไปนั่งข้างๆเธอ

ขึ้นมาก็ตกตะลึงไปอีก รถหอมสะอาด ยิ่งมองแฟนคุณเต้ใกล้ๆเห็นแขนเห็นขา..ใจยิ่งสั่น ให้ตายเถอะ..สวย สวย สวยมากๆ ผิวขาวๆนั่นเคยเจอแดดเจอลมบ้างไหม!

"เธอเป็นรุ่นพี่ฉันรึป่าว..ฉันจะได้ทำตัวถูก"

"เอ่อ น่าจะ..เป็นรุ่นพี่ค่ะ" ฉันตอบไปลวกๆเพราะมัวแต่มองหน้าคนถาม

"ค่ะ ฉันต้องไปจอดที่ไหน? ว่าแต่ใครทะเลาะอะไรกันเหรอ-_-?"เธอถามและกดล็อกรถ ก่อนจะค่อยๆขับวนรอบๆและมองซ้ายมองขวาไปด้วย ซึ่งฉันไม่รู้ว่ามองหาที่จอดหรือมองหาอะไร

จน..มีเสียงดังเข้ามาในรถ

'พอได้แล้ว! ฉันจะเรียกตำรวจมาลากพวกเธอเข้าตาราง กล้าดียังไงมาก่อความวุ่นวายที่นี่!'

"เสียงคุณเต้..." เท่านั้นแหละเธอก็เบรครถ..แล้วหันมองตามเสียงทันทีจนฉันรีบมองตาม ก่อนจะเห็นสองหนุ่มกับกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นกำลังมีปากเสียงกัน ส่วนกวางเธอนอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น ร้องไห้ซมผมเผ้าติดหน้าที่เปียกๆไปด้วยน้ำตาของเธอ แถมมือสองข้างก็ขยำชายกระโปรงสลับกับตีขา เหมือนกำลังแสบร้อนอยู่ข้างใน

"มีคนเจ็บ..ฉันต้องลงไปช่วย"

"อย่าค่ะ เราเรียกรถพยาบาลเถอะ..อันตรายกำลังท้องอยู่ไม่ใช่เหรอคะ? เราควรอยู่ในรถ.."

"แต่ฉันเป็นหมอ..ฉันทนดูไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นกำลังเจ็บไม่เห็นรึไง?" ฉันค่อยๆปล่อยมือที่จับแขนเธอ เมื่อเห็นยามหลายคนวิ่งกรูขึ้นมา ก่อนหญิงสาวที่หน้าตาสวยราวกับนางฟ้าจะหันมาถามฉันอีกว่า..

"รู้ไหมคะ..พวกนั้นมีอาวุธอะไร มีด? หรือปืน? ฉันจะไดัเตรียมอุปกรณ์ไปรักษาถูก-_-"

"น่าจะมีแค่พริกสดๆกับที่ช็อตไฟฟ้า.." เธอขมวดิ้วเป็นโบว์แล้วถอนหายออกมา ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปเปิดท้ายและหยิบกล่องพยาบาล

ฉันจึงค่อยๆลงจากรถอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงตอนนี้ผู้หญิงพวกนั้นจะโดนยามล็อกตัวหมดแล้ว แต่บรรยากาศมันหดหู่แปลกๆ จนแฟนคุณเต้ที่ยืนฝั่งคนขับเธอหันมามองฉันแล้วชี้ไปที่รถ

"ช่วยหยิบนม ฝั่งนั้นให้หน่อยค่ะ-_-" นม?! ขาที่กำลังก้าวอ้อมรถหยุดชะงัก ก่อนที่ฉันจะรีบหมุนตัวไปเปิดประตูรถแล้วรีบหยิบนมขวดนึง..ที่เย็นและเหมือนเพิ่งซื้อมาหมาดๆตรงช่องคอนโซลรถออกมา

และเมื่อฉันกับแฟนคุณเต้เดินดุ่มๆไปถึงที่เกิดเหตุ คุณเต้กับกัปตันก็หันขวับมาทันที แถมยังถามพร้อมกันเสียงดังอีกว่า..

"ลงมาทำไม!?"

"ฉันเป็นหมอมาช่วยคนเจ็บ ขยับออกไปค่ะ..-_-" คุณเต้ขยับออกอย่างจำใจ ก่อนจะมองผู้หญิงสี่คน..ทีละคนๆ แล้วชี้หน้า