Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 154

"กินข้าวหน่อยนะ..จะได้กินยา-_-" ไคล์มองหน้าฉันแล้วเบือนหน้าหนี ตอนนี้เหมือนมีลูกจริงๆข้าวก็กินยาก ยาก็กินยาก ฉันเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องนั่งประเคนทุกอย่างให้เขา ซึ่งเขาก็ไม่มีทีท่าจะแตะมัน..ตอนก้านแก้วเข้ามาเยี่ยมไคล์เขาก็คุยกับมันปกตินะ แต่กับฉันตึงใส่มากๆ ไม่รู้เป็นบ้าอะไร

"ทำไมไม่กลับไปนอนคอนโด เฝ้าผมทำไม"

"ก็ห่วงไง..กินข้าวบ้างสิ จะได้กินยา"

"ป้าไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมกินเอง" ฉันกลอกตาให้กับคนเอาใจยากแล้ววางช้อนลง ก่อนจะเดินไปนั่งกอดอกเอาขาไขว้ห้างมองเขา

"เป็นอะไรไคล์..โกรธอะไร?"

"ถามคนโกรธ ด้วยน้ำเสียงแบบนี้เหรอ?" ไคล์ถามกลับแต่ตามองถ้วยข้าวต้มตรงหน้าไม่มองฉัน ให้ตายง้องแง้ง ทำตัวเป็นเด็กอมมือไปได้

"โกรธเรื่องงานแต่งเจ๊ปลายฟ้าใช่ไหม..?-_-"

"อืม.." ฉันถอนหายใจทันที เออ..ก็ผิดเองที่เล่นแรงไป แต่ก็ไม่ได้มีผู้ชายคนไหนเล่นด้วยสักหน่อย ถ้าอยากรักษาผัวไว้..คือกูต้องขอโทษใช่ไหม?

"ไคล์..ขอโทษ รักไคล์นะ..ป่วยอยู่ไม่งอนกันดิ อยากดูแลอ่ะ-///-"

ไคล์เหลือบมองฉันแล้วค่อยๆเผยยิ้มออกมา สีหน้ามู่ทู่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานๆ...จนฉันดึงสติและอารมณ์กลับมาไม่ทัน

"น่ารักจัง หายป่วยเมื่อไหร่ผมจะฟัดจะหอมให้แก้มแตกเลย^^" ฉันยิ้มตามเขาแห้งๆ ถึงจะหมั่นไส้อิความตอแหลแกล้งงอนของเขาอยู่ก็ตาม ก่อนฉันจะนั่งมองไคล์กินข้าวและคุยกับเขาไปสักพัก ก็มีคนเคาะประตู ก้อก ก้อก ก้อก สามครั้งและเปิดพรวดเข้ามา

อิไม้?? มันไปใช้แรงงานที่ไหนมาเนี่ย เหงื่อซกเชียว

"เจ๊ๆ..ไปหาเจแปนที่ห้องฉุกเฉินหน่อยดิ ยัยนั่นมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"

"อ้าว ทำไมเจแปนไม่มากับแก ยัยนั่นเป็นอะไร?" แล้วอิไม้ก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันฟัง มันเล่าไปหอบแฮกๆไป เหงื่อตามขมับก็ไหล.. จนฉันพยายามฟังและจับใจความลวกๆ ก็คือ..อีกวางโดนเล่นงาน ตอนนี้กำลังอยู่ที่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลนี้

"งั้นฝากไคล์ด้วย" พออิไม้เล่าจบฉันก็หยิบโทรศัพท์เดินออกจากห้องทันที ก่อนที่จะกดลิฟต์และตรงไปที่ห้องฉุกเฉินที่อยู่ไกลประมาณสองช่วงตึก

เมื่อมาถึงก็เห็นเจแปนนั่งรออยู่ข้างนอก เธอเอาแต่ปาดเหงื่อที่ซึมตามขมับและมองประตูห้องฉุกเฉินไปด้วย

"มันยังไม่ตายเหรอ?" ฉันถามแล้วหย่นก้นนั่งข้างๆเจแปน จนเธอหันขวับมาส่ายหน้าตอบ

"ไม่ค่ะๆ โดนพริกโดนตบ..เขียวเป็นจ้ำๆน่าจะช้ำเอาเรื่อง ตอนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน..ก็เอาแต่ร้องไห้คิดถึงลูก อยากเจอลูก เฮ้อ..เวรกรรมจริงๆ"

"อ้าว ก็มันทิ้งลูกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?-_-" ฉันถามกลับแล้วมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินแวบนึง

"ค่ะ..สงสัยคิดได้แล้ว ตอนนั้นกวางขอโทษเจแปนด้วยนะคะ ไม่อยากจะเชื่อ" ฉันกอดอกส่ายหน้าเบาๆ รู้สึกเอือมกับเรื่องผู้หญิงคนนี้มาก ไม่รู้เมื่อไหร่หล่อนจะไปผุดไปเกิดหรือคิดได้สักที ขอให้ครั้งนี้มันเป็นบทเรียนจริงๆเถอะ

"ขอให้มันขอโทษจากใจจริงๆ ไม่ใช่ตอแหล-_-"