Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 155

"ฮือๆ ฉันไม่เถียงไม่โทษอะไรอีกแล้ว ฉันเลือกทางผิดจริงๆ ตอนนี้ฉันเหมือนคนไม่มีค่าอะไรเลย..."

"มีสิ..ค่าเลี้ยงดูติงติง-_-" เราสามคนหันไปมองทันที เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายตอบกลับมา ก่อนที่จะเห็นรษา ติงติงและผู้ชายคนนึงเซอร์ๆกำลังจับมือติงติงอยู่ ...ซึ่งฉันเคยดูคลิปที่เจแปนส่งให้..คนนี้น่าจะเป็นแฟนเก่ากวาง

"ต้าร์..." กวางเบิกตากว้างเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นเบาๆ ก่อนพวกเขาจะเดินมา..แล้วปล่อยมือเด็กน้อยผูกแกะ..จนเธอวิ่งตรงเข้าสวมกอดแม่

"คิดถึงมามี้ มามี้ไม่สบายเหรอ? ทำไมมีแผลล่ะคะ?" กวางร้องไห้โฮกอดลูก กอดแน่นจนลืมความเจ็บปวดตามเนื้อตามตัวของตัวเอง

"มามี้ก็คิดถึง.."

"มามี้ไปทำงานมาเหนื่อยไหมคะ?" กวางถอนกอดออกมา..แล้วพยักหน้าทั้งน้ำตา ริมฝีปากบางที่มีรอยแผลก็สั่นระริกสะอื้นไห้..อย่างกลั้นไม่อยู่

..เด็กน้อยคนนั้นคิดว่าแม่ไปทำงานตลอดเลยเหรอ? เธอคงเคยชินที่แม่บินบ่อยสินะ เธอเลยไม่รู้..ว่ากำลังถูกทิ้ง

"ติงติงเป็นเด็กดีไหมคะ อยู่กับป้าษาเหรอลูก ฮือๆ"

"ค่ะ มามี้ร้องไห้ทำไมคะ?..โดนคุณหมอฉีดยามาใช่ไหม" ฉันกับเจแปนมองหน้ากัน..แต่ละคำถามทำฉันรู้สึกจุกๆในอกสงสารเด็กผู้หญิงคนนี้จับใจ เธอสดใสไร้เดียวสา น่าเอ็นดูมาก

อะไรวะเนี่ย...ปกติฉันเป็นคนใจอ่อนแบบนี้ที่ไหน ใครทำฉัน...มันก็สมควรที่ได้รับกรรมที่มันก่อไม่ใช่เหรอ? แต่ลูกสาวยัยกวางน่ารักจริงๆนะ น่ารักจนฉันลืมความชั่วของแม่เธอเลย

ฉันค่อยๆนั่งลงอีกครั้ง..และตั้งคำถามกับตัวเอง เพราะไม่เข้าใจจริงๆว่าอารมณ์อ่อนโยนที่มีมันมาจากไหน มาจากเจ้าโบอิ้งรึป่าว? ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี..ขอให้ลูกฉันเป็นเด็กจิตใจดีเหมือนที่ฉันกำลังรู้สึกตอนนี้ อย่าหยาบคาย อย่าขวานผ่าซาก อย่านิ่งเป็นหินและใจดำเหมือนฉัน

"ขอบคุณมากนะคะคุณใบไม้^^" ฉันหลุดออกจากภวังค์แล้วเงยหน้าขึ้นมองรษา ก่อนจะยิ้มแห้งๆตอบเธอไป...ว่าแต่จะขอบคุณฉันทำไม?ฉันแค่มานั่งด่าน้องสาวเธอฉอดๆ-_-

"อืม ขอบคุณเจแปนเถอะ..ฉันแค่มาเยี่ยม" ฉันพูดเบาๆแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง จนรษาหันไปยิ้มให้เจแปนแทน

"ขอบคุณนะคะ..ที่ช่วยพาน้องสาวฉันมาโรงพยาบาล ^^" เจแปนยิ้มตอบแต่ไม่พูดอะไร เพราะยัยนั่นยังดูซึมๆตึงๆอยู่..ถ้าไม่มองไปทางอื่นก็มองแค่เด็กน้อยที่ชื่อติงติงนั่นแหละ

"เอาไงกวาง จะแจ้งความรึป่าว?" ผู้ชายชื่อต้าร์ถามขึ้นเบาๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่งแล้วเอาศอกค้ำขาท้าวคาง ..เขามองยัยกวางด้วยสายตาอ่อนลง ท่าทางก็ไม่ดูเลวร้ายเหมือนที่ฉันเห็นในคลิปที่เจแปนส่งให้

"ไม่ ช่างเถอะไม่อยากมีปัญหา...เค้าอยากกลับบ้านอ่ะตัวเอง ไม่สิ..ต้าร์กวางอยากกลับบ้าน" ติงติงเงยหน้าขึ้นมองหน้าแม่ ก่อนจะโผเข้าสวมกอดอีกครั้งสุดแรง...จนคนเจ็บในรถเข็นรีบหลับตาข่มไว้

"เย้ๆ กลับบ้านนะคะมามี้^^" เท่านั้นแหละน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงมาอย่างห้ามไม่ทัน มันทนไม่ไหวแล้วว่ะ..เด็กคนนี้ทั้งน่ารักทั้งน่าสงสาร พอฉันหันไปปาดน้ำตาอีกฝั่งก็เห็นเจแปนนั่งเช็ดน้ำตาอยู่เหมือนกัน

"กวางอยากกลับบ้าน กวางพร้อมแล้วเหรอ?..มันไม่เหมือนเดิมนะ "เมื่อน้ำเสียงสายตา อยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดและจริงจัง...รษาก็รีบอุ้มติงติงออกไป ก่อนที่ฉันกับเจแปนจะรีบลุกขึ้นตาม และพยายามเดินช้าๆๆผ่านสองคนนั้น...เพื่อฟังว่าพวกเขาพูดอะไรต่อ

"อะไรไม่เหมือนเดิมต้าร์ ต้าร์กวางขอโทษนะ..."