Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 21

ฉันกอดผ้าห่มแน่นมองหน้าเขา...ก่อนจะกัดฟันพูดกับตัวเองเบาๆ ว่าอดทน อดทน แต่มันเหมือนจะทนไม่ไหว..ยิ่งฉันมองตาชั้นเดียวที่จ้องฉันอย่างดูถูกเท่าไหร่ .

ฉันยิ่งของขึ้น!!

"ฉันต่างหากที่ต้องพูดแบบนั้น...แกมันมั่วยิ่งกว่าหมาไคล์-_-" ฉันจ้องเขานิ่ง..ทั้งที่น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย

จนไคล์เขาโน้มลงมายิ้ม....แล้วเช็ดน้ำตาให้

"อย่าร้องสิ เราไม่ต่างกัน...^^"

เพียะ!! ฉันตบหน้าไคล์สุดแรงเกิด ก่อนจะรีบดึงชุดใส่ และยืนขึ้นจ้องหน้าเขา

มือที่สั่นๆทำอารมณ์ฉันเดือดมาก เดือดจนตอนนี้ฉันเดินไปใกล้ๆไคล์..แล้วกระชากคอเสื้อเขาอีก

"จำไว้..ฉันไม่เหมือนแก ไม่เหมือนเลยสักนิด! "

เขาไม่ตอบ เขาใช้ลิ้น..เลียริมฝีปากเบาๆแล้วมองหน้าฉันนิ่ง มันเป็นสายตาที่เย็นชาปะปนกับความดูถูก จริงๆ ฉันอยากตบหน้าเขาอีก ตบให้เลือดกลบปาก แม่ง!

แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้..ฉันจึงตัดสินใจปล่อยคอเสื้อเขา..และดันเขาออกไปไกลๆแทน ก่อนจะวิ่งร้องไห้เข้าไปในห้องนอนตัวเอง และล็อกประตูทันที

เมื่อฉันเห็นตุ๊กตาควาย..ที่หล่นตามพื้น ฉันก็ถึงกลับทรุด มันหล่นเกะกะไม่เป็นที่เป็นทางแบบนี้..มันคงไม่ใช่ใครทำ ถ้าไม่ใช่ไคล์ที่เพิ่งเข้ามา..

ฉันยิ่งมองมัน..ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ค่ายิ่งกว่าควายพวกนั้น ที่โง่ดักดาน..โดนดูถูกโดนสารพัด แต่ก็ยังทน... หึ ถ้าเป็นควายจริงๆก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่ไว้ใช้งานของมนุษย์ เอามันมาดูถูก เอามันมาไถนา..แต่พอได้ข้าวมา ไม่เคยนึกถึงบุญคุณมัน

แต่ดีที่มันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ไม่งั้นมันคงน้อยใจและเสียใจมาก ถ้ารู้ว่าคนที่มันรักและยอมทุกอย่าง...ไม่เคยเห็นค่าและรักมันเลย

เมื่อฉันได้ยินเสียงเขาเปิดประตูออกไปจากห้อง ...ฉันก็ร้องไห้โฮออกมาไม่หยุด เครื่องสำอางที่ก้านแก้วแต่งให้ เสื้อผ้าที่มันพาฉันไปซื้อ ทุกๆอย่าง...ที่ฉันทำเพื่อเขา ตอนนี้เปื้อนน้ำตาฉันหมดแล้ว

"ฮือๆ พอแล้ว! กูพอแล้ว!!"

พูดจบ..ฉันก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบกรรไกรมา ก่อนจะแทงตุ๊กตาควายที่หล่นตามพื้นทีละตัวๆจนพรุน แล้วรวมมันเก็บใส่กล่องไว้

ฉันเก็บใส่..ทั้งๆที่ตัวเองร้องไห้สะอื้นไป เพราะฉันตั้งใจจะเอาไปคืนเขาพรุ่งนี้ ฉันอยากคืนให้มันจบๆสักที เพราะต่อไป...มันจะไม่มีแล้ว ไม่มีอะไรที่ทำฉันใจอ่อน หันกลับไปชอบเขาอีก

ฉันทิ้งกรรไกรลงพื้น..นั่งกอดเข่ามองตุ๊กตาพวกนั้น ฉันกำลังนั่งรอว่าเมื่อไหร่จะเช้า...รอว่าเมื่อไหร่เขาจะไม่อยู่ห้อง ฉันจะได้เอามันไปวางสักที จนอยู่ๆฉันเผลอหลับไป

ตกเช้า..ฉันตื่นมาก็ลุกขึ้นโซซัดโซเซไปอาบน้ำ แม่งในกระจก..ฉันสภาพยิ่งกว่าหมา ทำไมฉันต้องจะเป็นจะตายเพราะผู้ชายคนเดียววะ งานมีทำ เงินมีใช้ ผู้ชายหล่อๆก็มากมาย !

ฉันเอามือค้ำอ่างล้างหน้า..สูดหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆหายใจออก เพื่อตั้งสติ...

โอเค เช้าแล้วนะ...ใบไม้ เรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่ฝัน พอแล้ว..อย่าเก็บเอามาคิด มึงต้องเดินเชิดๆสวยๆให้มันเสียดายเล่น เพราะมึงมีค่ามากกว่านั้นใบไม้...

ฉันบีบยาสีฟันใส่แปรง..และเพ่งมองกระจกด้วยสายตาหนักแน่น อาบน้ำเสร็จ..ฉันจะเป็นคนใหม่ ฉันจะล้างทุกอย่างที่โดนเขาจูบ โดนเขาแตะเมื่อคืนออกให้หมด ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป...จะไม่มีผู้ชายชื่อไคล์ในหัวฉัน

ฉันเริ่มแต่งหน้าตามที่ก้านแก้วสอน แล้วใส่ชุดที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวาน ก่อนจะปัดบรัชออนให้แก้มมีเลือดฝาด และยิ้มที่มุมปากเบาๆ จากนั้นฉันก็หยิบกระเป๋าเตรียมตัวไปทำงาน และไม่ลืมยกอีกล่องตุ๊กตาควายที่พังยับนั่น ลงไปวางหน้าห้องเขาด้วย

"หึ โชคดีนะ...ไอ้ควาย" แล้วนี่ก็เป็นคำบอกลาสุดท้าย ที่ฉันทิ้งไว้กับควายพวกนั้น

ฉันขับรถไปบริษัทช้าๆ เพราะไม่อยากตายศพไม่สวย พอถึง..ก็ถอดแว่นกันแดดเดินเชิดๆแล้วยิ้มที่มุมปากให้กับพนักงานทีละแผนกๆ จนทุกคนมองฉันเหลียวหลัง แม้กระทั่งพ่อแม่ฉัน..ที่ฉันเข้าไปสวัสดีท่านที่ห้องทำงาน

"ว้าว ลูกสาวพ่อ..สวยขึ้นเป็นกอง เป็นสาวแล้วสินะ^^" ความตลกของพ่อฉันยังเหมือนเดิม นั่นก็พอทำให้ฉันใจชืี้นขึ้นมาบ้าง

แต่แม่ไม่พูดอะไร..แม่เดินมาหาฉัน สายตาแม่ที่มองมาฉันพอดูออก...ว่าแม่รู้ ก็ดี..ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับแม่เหมือนกัน คุยให้มันจบๆ

"ใบไม้...โอเคนะ" แม่ถามฉันเบาๆ และจับมือฉันบีบไปด้วย

"โอเคค่ะ แต่แม่.. หนูมีเรื่องจะคุยด้วย-_-" พ่อที่นั่งพิงเก้าอี้อยู่ได้ยิน ท่านก็รีบลุกขึ้นทันที

"คุยกับพ่อด้วยไหม^^" ฉันมองพ่อแวบนึง...พยายามเก็บอาการสุดๆ

"แค่แม่ค่ะ-_-" พ่อหุบยิ้มทันที แล้วทำหน้างอนฉัน ..ก่อนท่านจะปัดมือไล่แม่กับฉันออกจากห้องทำงาน อย่างประชดประชัน

จนฉันกับแม่ลงมานั่งคุยกัน..ที่ร้านกาแฟข้างล่าง พอตูดถึงเก้าอี้เท่านั้นแหละแม่ก็จับมือฉันทันที และนั่น...มันก็ทำฉันไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย แค่มือนุ่มๆแม่บีบเบาๆปลอบ..น้ำตาฉันมันก็ไหลออกมาแล้ว

"ฮึกๆ แม่คะ หนูพอแล้วนะ...แม่ไม่ต้องคุยกับป้าสวยเรื่องนี้แล้ว หนูเลิกชอบไคล์แล้ว" แม่ส่งทิชชู่ให้ฉัน และมองฉันด้วยความเป็นห่วง

"ใบไม้..แม่ไม่ถามว่าทำไม แม่รู้ว่าลูกเหนื่อย...แม่จะบอกป้าสวยเอง ดีแล้ว..ที่ลูกผิดหวังแล้วลูกเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก ลูกสาวแม่ทั้งเก่งทั้งฉลาด หาได้ไม่ยากหรอก^^"

ฉันไม่ไหว..ฉันรีบดึงมือตัวเองออกจากมือแม่..มาปิดหน้า ตอนนี้ฉันร้องไห้โฮแล้ว บ้าเอ้ย! ฉันอุสาห์ย้ำกับตัวเอง...ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะไคล์อีก แต่ทำไมเห็นหน้าแม่และได้ยินอะไรแบบนั้น ฉันรู้สึกอ่อนแอจัง หรือจริงๆแล้ว..ฉันไม่ชินกับคำปลอบโยนพวกนี้

ฉันเคยเข้มแข็งกว่านี้ใช่ไหม!

"พอแล้วแม่ พอ! แม่ไม่ต้องพูดถึงมัน ฮึกๆ ไม่ต้องปลอบหนู แค่ไปบอกป้าสวยก็พอ ไม่มีการหมั้น ไม่มีการแต่ง หนูเกลียดไคล์...เมื่อคืนมันก็บุกไปด่าหนูที่ห้อง ด่าเพื่อนหนู ด่าหนูมั่ว "