Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 26

วันนี้หลังเคลียร์งานเสร็จ ฉันตัดสินใจกลับไปคอนโดที่่เคยอยู่กับเจ๊ปลายฟ้า ประเด็นคือ..ฉันต้องไปเสนอหน้าให้เจ๊แกเห็น และไปดูลาดเลาก่อน กันพลาด อีกอย่างฉันไม่แน่ใจสถานะเจ๊แกกับพี่หมอนาวาไม่รู้ว่ามันยังไง

Calling ~P Plaifah ~

(ไงใบไม้)

"เจ๊ อยู่คอนโดป่ะ หนูจะเข้าไปเอาของ"

(อยู่ มาสิ แต่ก่อนจะมา..โทรมาบอกก่อนละกัน)

"อืม"

เหมือนในละครน้ำเน่าเลยว่ะ พอวางสายปุ๊บ! ฉันก็มองโทรศัพท์แล้วยิ้มที่มุมปาก หึหึ นี่ไง..โทรบอกก่อนแล้วนะ และตอนนี้ฉันก็อยู่ลานจอดรถของคอนโดแล้วด้วย

พอฉันหาคีย์การ์ดได้ ฉันก็รีบลงไปกดลิฟต์ทันที ที่ฉันรีบเพราะฉันอยากสาระแนเรื่องเจ๊ปลายฟ้าด้วยแหละ..ว่าไอ้ที่ได้ยินมาว่ารอๆที่คอนโดเนี่ยมันยังไง เจ๊แกต้องอยู่กินกับพี่หมอนาวาแล้วแน่เลย

ว่าแต่..ฉันจะทำเป็นไปเอาของอะไรดีวะ เอ้อ! เกือบลืม!! ลืมว่าที่ห้องเก่าฉัน..มีตุ๊กตาควายของไคล์อยู่ตัวนึง แม่งเอ้ย...หวังว่าฉันเห็นเจ้าควายตัวนั้นแล้ว ฉันจะไม่รู้สึกคิดถึงเจ้าของมันนะ

พอฉันขึ้นลิฟต์มาฉันก็เดินช้าๆไปแตะคีย์การ์ดหน้าห้อง แต่เสียงคีย์การ์ดห้องไม่ทันดังติ๊ดๆเลย ก็มีคนเปิดประตูห้องที่หัวมุมออกมา ฉันจะเฉยมากถ้าเป็นเพื่อนบ้านคนอื่น แต่ไม่เว้ย!! นั่นคือเจ๊ปลายฟ้า...เจ๊แกกำลังเดินก้มติดกระดุมเสื้อมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องที่ฉันยืน...

และหยุดเงยหน้าขึ้น..มองฉัน

0.0

"ใบไม้"

"-_-" ฉันหันไปมองนิ่งๆ ไม่ทันได้ถามอะไร ยิ่งกว่ามหากาฬที่พอเหมาะพอดีกับการเผือกเรื่องชาวบ้าน ..อยู่ๆพี่หมอนาวาก็เปิดประตูห้องนั้นเดินตามออกมา และพูดว่า

"อ้วน กลับไปนอนด้วยกันเถอะ...." พี่หมอนาวาคงไม่เห็นฉัน เพราะเจ๊ปลายฟ้าแกเล่นยืนบังอยู่ แต่พอเจ๊แกเอี้ยวตัวหันไปมองแฟนเท่านั้นแหละ พี่หมอเห็นฉัน! พี่หมอก็รีบเดินเข้าห้องปิดประตูเลย

-_- ฉัน

เจ๊ปลายฟ้า

เข้าห้องมาเจ๊แกก็อ้อนวอนฉันเลยเว้ย ว่าห้ามบอกใคร เจ๊แกมีผัว เอ้ย...มีแฟนแล้ว อยู่กินกันแล้วด้วย ฉันก็รับปากดิบดี เข้าใจเจ๊แกล่ะ..คนมันมีความรักใครจะห้ามยังไงก็ห้ามไม่ได้

แต่ฉันไม่เข้าใจอาบีม..แม่เจ๊ปลายฟ้าเลย พี่หมอก็ไม่เห็นแย่ ขนาดอีไคล์เหมือนผี..แม่ฉันยังไม่เห็นจะกีดกัน แถมเขียนสคริปต์ไปขอจองผู้ชายให้ฉันอีกต่างหาก

พอฉันเดินเข้าไปในห้องนอนเห็นตุ๊กตาควายตัวนั้นแล้วรู้สึกใจหวิวๆ คิดว่าตัวเองคืนไปหมดจนจะไม่ได้เห็นหน้ามันแล้ว...

แต่ก็นะ..ทิ้งก็เสียดาย เหลือไว้สักตัว สงสารมัน-_-

เพราะตอนนี้ไคล์ก็ไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันแล้ว และหลังจากคืนนั้นเขาก็หายเงียบไปเลย

กลับถึงคอนโดฉันก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาที่โซฟา เห็นไหมล่ะ..พอได้ควายมา ชีวิตก็กลับมาวนลูบเหมือนเดิม อาจจะมีไม่เหมือนเดิมบ้าง ก็คือความรู้สึกนั่นแหละ ฉันไม่ได้ชอบไคล์แล้ว..ไม่เลย ไม่...

แต่มึง..ทำไมกูรู้สึกคิดถึงเขาวะ เพราะกูไปเอาควายตัวนี้มาเหรอ? บ้า

และอารมณ์เปลี่ยวก็มาครอบงำฉันอีกครั้ง ฉันจึงตัดสินใจ..ปลดบล็อคไลน์เขา จนได้เห็นสถานะที่เขาตั้งอยู่ชัดเจนว่า.. Only NamPun

เขาเอาแกรึยังเหอะ!

อีกและ!!..ตอนนี้ฉันเหมือนคนสองอารมณ์ ทั้งเสียใจทั้งโกรธ สามเลยอ่ะ..กูแอบคิดถึงมันด้วย-_-!

ฉันพยายามสงบสติอารมณ์และทำใจ ไม่ให้ตัวเองอ่อนไหวและเป็นคนหลายอารมณ์กว่านี้ จนอยู่ๆเสียงกริ่งที่กดรัวๆหน้าประตูห้อง ทำฉันสะดุ้ง..รีบลุกจากโซฟาทันที

กริ่ง กริ่ง~ ฉันรีบวิ่งเอาตุ๊กตาไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า.. ก่อนจะเช็ดหน้าเช็ดตาเดินไปเปิดประตู

พอเปิดออกมาก็เห็นก้านแก้วยืนถือเสื้อกราวหน้าห้อง...ทันทีที่เห็นฉัน มันก็โผเข้ามากอดทันที ก่อนที่ไหล่กว้างๆจะสั่นระริก และมีเสียงสะอื้นตามมา

"เป็นอะไรวะ..โอเคไหม?" ฉันปลอบคนไม่เก่ง..แต่พยายามลูบหลังมันปลอบ จนมันเงยหน้าขึ้น..ใช้นิ้วโป้งยาวเช็ดน้ำตาตัวเอง

"ฮึกๆ ดีใจ.. คะแนนที่ยื่นเรียนต่อหมอสกินที่อังกฤษกู..ผ่านแล้ว!! ^^" ก้านแก้วยิ้มทั้งน้ำตา ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่านางจะจริงจังมุ่งมั่นขนาดนี้

"ดีใจด้วยนะ นึกว่าเป็นอะไร ตกใจหมด..แล้วไปเมื่อไหร่?" ฉันถามพลางหลบให้ก้านแก้วเข้ามาในห้อง พอมันนั่งที่โซฟามันก็วางเสื้อกราวพาดไว้

"ไปรายงานตัวเดือนหน้า รู้ไหม..ทำไมฉันถึงดีใจมาก พอฉันเรียนหมอสกินจบ พ่อจะอนุญาตให้ฉันแปลงเพศเป็นหญิงเต็มตัว และฉันจะเปิดคลีนิคแต่งตัวสวยๆตรวจคนไข้ กรี๊ดๆ ความฝัน^^"

"แสดงว่า ตอนนี้ยังมีไข่อยู่สินะ..-_-"

"มี จะดูไหมล่ะ?!"

"อิดอก ทุเรศ-_-" ก้านแก้วเบะปากใส่ฉัน แล้วหยิบนิตยสารใต้โต๊ะมาอ่าน มันบอกฉันว่าจะไปทำหน้าเหมือนคนนั้นคนนี้

จนอยู่ๆมันนิ่ง และหันมามองฉันตกใจ