Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 27

และฉันก็รีบเดินไปหาพี่หมอ...แกล้งทำหน้าตาตกใจ และงงๆทำเป็นไม่รู้..ว่าพี่น้ำปั่นเป็นน้องเขา

"พี่หมอ.."

"น้ำปั่นคนที่ไคล์จีบ...เป็นน้องสาวหมอ" เจ๊ปลายฟ้าตอบแทนด้วยสีหน้าอึดอัด จนพี่หมอวางหนังสือลงและมองหน้าฉันสลับกับแฟนตัวเอง

"โลกกลมชิบ" ฉันพูดเบาๆแต่ตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน ก่อนที่จะก้มหน้าลงรอ รอให้พี่หมอพูดต่อว่าจะจัดการยังไง เพราะตอนนี้ฉันเห็นเขาขมวดคิ้วทำท่านึกคิดไม่หยุด

"ฉันคงต้องจัดการไอ้ไทม์ ให้มันเคลียร์ผู้หญิงของมัน"

จัดการพี่ไทม์ให้เคลียร์ผู้หญิง? แสดงว่า...จะเชียร์พี่ไทม์ให้พี่น้ำปั่นน่ะสิ!!

ว้าว..ไคล์นก!

"เบบี๋ทำได้เหรอ?" เจ๊ปลายฟ้าถามด้วยสีหน้ากังวล เจ๊อย่าขัดได้ไหม พี่หมอเก่งทำได้อยู่แล้ว

"มันมีสาวเยอะก็จริง แต่ไม่เคยจริงจังกับใคร มันชอบน้ำปั่นมาตลอด และชอบมาก-_-"

ฉันเงียบ และคิดตาม เออ!เหมือนที่ทิชาบอกฉันเลย ว่าพี่ไทม์ชอบพี่น้ำปั่นโคตรๆ แต่พี่ไทม์มีสาวเยอะเหรอ? ฉันเพิ่งรู้ งั้นไม่ต่างจากไคล์เลยสินะ

ถึงเวลา..ดิสเครดิตแล้ว หึหึ

"เหมือนกับไอ้เด็กนั่น...ที่มีสาวเยอะเหมือนกัน" พอฉันพูด..และเจ๊ปลายฟ้าพยักหน้ายืนยันอีกเสียง พี่หมอก็เงยหน้าขึ้นทำหน้าเซ็งๆ

"สรุปที่จีบน้ำปั่นสองคน ก็ไม่ต่างกันสินะ-_-"

ใช่แล้ว...ใช่เลย หล่อและฉลาด ตอนนี้ฉันดูสายตาพี่หมอฉันก็รู้คำตอบแล้ว ! ไคล์นกแน่นอน แต่อยู่ๆทุกอย่างก็เหมือนถูกStop เมื่อเสียงโทรศัพท์เจ๊ปลายฟ้าสั่นขึ้นมา

เจ๊แกรับและทำหน้าตกใจมาก ทำฉันกับพี่หมออยากรู้อยากเห็น จนลืมเรื่องนั้นไปเลย

"เบบี๋เค้าต้องไปภูเก็ต!" พอเจ๊ปลายฟ้าวางสายปุ๊บทุกอย่างก็วุ่นวายทันที เพราะอาบีมเป็นอะไรไม่รู้ ฉันจึงช่วยอาสาไปส่งเจ๊แกที่สนามบิน บึ่งออกมาเร็วที่สุด

พอถึงสนามบิน..เจ๊ปลายฟ้าลงจากรถ สายตาฉันมันก็ไม่รักดี ยังมีแอบๆมองหาไคล์ นี่ขนาดไม่ได้ตามในไฟลท์เรด้านะ แต่ถ้าฉันเจอ..ฉันก็คงคิดว่ามันบังเอิญ ไม่ก็....

ก้อก ก้อก ก้อก ห้ะ! มีคนเคาะกระจกรถ

ฟรืด ฉันเลื่อนกระจกลงและถอดแว่นกันแดดดู ก็แทบจะเหยียบคันเร่งบึ่งรถหนี มึงเอ้ย. ไคล์!!! ไคล์จริงๆ

"กลับด้วย" ขอกลับด้วย?!! ฉันเลิ่กลั่กไม่แน่ใจว่าจะเอาไง จนยามถึกๆเอานกหวีดใส่ปากเดินมา เตรียมเป่าไล่กู

"เออๆ ขึ้นมา-_-"แหนะ! มึงต้องทนกลิ่นหอมๆของเขาให้ได้นะใบ พอไคล์ขึ้นมาปุ๊บ..ฉันก็รีบขับรถออกจากสนามบิน พยายามมองตรงที่ถนนไม่มองหน้าเขา

"เป็นอะไร? ไม่กล้ามองหน้าผมเหรอ?"

"ทำไมจะไม่กล้ามอง-_-" ฉันหันไปมองเขาแวบนึง ก่อนที่จะหันกลับมาอีกทีแล้วเห็น..

ไฟแดง!!!!

"เชี่ย!"

เอี๊ยด!~~ ให้ตาย! ไม่ชนใครใช่ไหม?! พอฉันลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นรถตัวเองจอดเลยเส้นขาวมานิดหน่อย บ้าเอ้ย! เพราะเขาคนเดียวที่ทำฉันเสียสมาธิ

"ฉันเสียสมาธิเพราะแก-_-"

"เสียสมาธิ...หรือใจสั่น" พูดจบเขาก็เอื้อมมือปลดเข็มขัดฉัน ก่อนจะลงจากรถ..เดินอ้อมมาฝั่งคนขับไล่ฉันไปนั่งอีกฝั่งแทน

ฉันก็ก้าวขาข้ามมันในรถนั่นแหละ ถ้าลงจากรถ กูอายเขา..เบรคซะยาว

"เหนื่อยจริงๆขับเครื่องบินเสร็จ มาขับรถต่อ ดีนะที่ขับเรือไม่เป็น" เขาบ่นอุบอิบ และเริ่มออกรถขับไปเรื่อยๆ ส่วนฉันไม่ได้คุยกับเขาหรอก..นั่งกอดอกพยายามอดทน เพราะกลิ่นหอมๆเขามัน...หอมชะมัด

จนไคล์เขาพูดขึ้นมา

"ป้า ผมมีเรื่องจะคุยกับป้าจริงจัง"

"เรื่องอะไร?-_-"

"ไปกินข้าวกัน ผมไม่อยากคุยในรถ" ฉันพยักหน้าและดึงชุดเดรสที่มันสั้นๆลงปิดเข่า ก่อนที่เขาจะขับรถไปที่ร้านอาหารร้านนึงที่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา

แต่ทว่ามาถึง...เราไม่ได้กินร้านนั้น ไคล์พาฉันไปล่องเรือในแม่น้ำแทน ฉันเห็นคนอื่นเขามาเป็นคู่ๆก็ได้แต่นึก นึกว่าเขาจะเอายังไงกับกูกันแน่ กลัวใจตัวเองนี่แหละ ที่จะเผลอไหลไปตามน้ำ

ขึ้นมาฉันก็จิบไวน์มองไปรอบๆริมฝั่ง มองแสงไฟชิงช้าสวรรค์เอเชียทีค มองแสงไฟส้มๆบนเรือ มันโรแมนติกมาก...ถ้ามากับแฟน

"ผม..ไม่อยากมีปัญหากับป้า เรารู้จักกันมานาน" เขามองฉันตาแดงก่ำ อาจเป็นเพราะไวน์ที่เขากินไปแล้วครึ่งขวดด้วยมั้ง ที่ทำตาเขาเป็นแบบนั้น

"อืม แกจะมาขอให้ฉันเลิกด่าแก?-_-"

"ไม่เชิง ป้าเลิกชอบผมแล้วใช่ไหม?"

"อะ..อืม"

"ผมกำลังจีบผู้หญิงคนนึง และผมไม่อยากให้เรามีปัญหากันแบบนี้ อยากให้จบด้วยดี"

"อืม" ฉันตอบนิ่งๆและจ้องเขาไม่ละสายตา