Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 29

ฉันมันคนซวยหรือยังไง ฉันได้บินกับกัปตันไคล์อีกแล้ว!

คราวนี้กัปตันไคล์เครียดกว่าคราวก่อน พอเห็นว่าฉันบินด้วย..เขาก็ดูอึดอัดเหมือนมีอะไรอยากจะคุยกับฉันมาก จนเครื่อง Take off ก็เป็นไปตามนั้น หลังจากฉันเสริฟอาหารเสริฟน้ำเสร็จ กัปตันไคล์เขาก็รีบเปิดประตูออกมา ยืนหน้าเครียดทันที

นี่! อย่าคิดเรื่องของว่างอย่างอื่นนะ ไฟลท์อื่นฉันพยายามสุดๆที่จะไม่เข้าไปเสริฟ แต่กัปตันไคล์ฉันไว้ใจเขา ถึงได้กล้าคุยและอยู่ครัวหน้าแบบนี้ แถมตอนนี้เขาก็ดูเครียดมาก ฉันล่ะห่วงชีวิตตัวเองและผู้โดยสารจริงๆ

"ฉันทำพังทุกอย่างเลย เจแปน"

"กัปตันจะทำอะไรพังก็ได้ค่ะ แต่กัปตันต้องมีสมาธิขับเครื่องบินนะคะ เจแปนกลัว^^" กัปตันไคล์พยักหน้าเบาๆ

"ฉันแยกแยะได้ ไม่ไหวว่ะแบบนี้ อีกสักพักคงเลิกบิน"

"อ๋อ พักก่อนใช่ไหมคะ ดีเหมือนกันค่ะ ได้ข่าวว่ากัปตันโหมงานหนักมาก ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ^^"

"ป่าว ลาออก-_-" ลาออกนี่เอง ห้ะ! ลาออก!!! ฉันรีบนับนิ้วดูทันที...กัปตันไคล์เพิ่งได้ขีดที่สี่มาหมาดๆ บ้า! เขาคิดอะไรของเขา!

"ทำไมจะลาออกล่ะคะ เงินเดือนน้อยเหรอคะ? โถ่กัปตัน ถ้าเป็นนักบินขับเครื่องบินเงินเดือนน้อย กัปตันไปขับยานอาวกาศไหมคะ?" ฉันพยายามพูดให้กัปตันไคล์หายเครียด แต่เขาไม่อินด้วย

"เฮ้อ! เธอฟังฉันก่อนอย่าเพิ่งด่วนสรุป ฉันไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงิน มีแต่เรื่องความรัก...ที่แม่งเละชิบหาย" ความรักอีกแล้ว!

"ทำไมคะ คนใหม่ไม่ถูกใจเหรอคะ?"

"คนเก่า ตอนนี้ฉัน...บ้าเอ้ย! คือไม่รู้จะทำไง ฉันพยายามไม่ว่าง ไม่อยากสานต่ออะไรกับคนใหม่แล้ว มันไม่ไหวไปกินข้าวกับเขามา...มองหน้าเขา ก็เห็นแต่หน้าคนเก่า" ตายๆ ข้ออ้าง..ฟันเขาแล้วทิ้งรึป่าว?!!

"มีอะไรกันรึยังคะ?-.,-" ฉันตัดสินใจถามตรงๆ ฉันเป็นผู้หญิง ฉันไม่โอเคกับเรื่องนี้

"อะไรนะ? ใคร?-_-" กัปตันไคล์ถามตกใจ

"คนใหม่น่ะค่ะ จะเทเขา..มีอะไรกับเขาแล้วใช่ไหมคะ?"

"บ้า! ไม่มี ไม่ได้อะไรทั้งนั้น กับคนเก่าก็ไม่.. เจแปนทำไงดี..ช่วยคิดดิ๊! ฉันไม่รู้จะปรึกษาใครว่ะ น้องสาว แม่ ไม่มีใครไว้ใจได้สักคน สมน้ำหน้าฉันอย่างเดียว..หาว่าฉันเล่นตัว-_-"

"ถามก่อน คนเก่าเนี่ย..พี่สาวกัปตันต้นไม้เหรอคะ?" กัปตันไคล์พยักหน้า และถอนหายใจยาวมากกกกกก

"เฮ้อออ แค่เธอพูดถึง...ฉันก็ไม่ไหวแล้วว่ะ ฉันเข้าใจผิด..ไปว่าเขา ตอนนั้นอารมณ์ล้วนๆ ไม่น่าเลยTT"

"เครื่องแลนด์ก็ไปง้อดีๆสิคะ ง้อไม่ได้ก็จีบใหม่ ส่วนคนใหม่ก็ยังไม่นานเลย คุยกับเขาดีๆนัดไปกินข้าวและอธิบายเขา ดีกว่าปล่อยคาราคาซังแบบนี้ สงสัยอย่างนึงค่ะ ทำไมแม่กับน้องสาวกัปตัน...ถึงสมน้ำหน้ากัปตันคะ?"

"เพราะก่อนหน้านี้ฉันปฏิเสธเขาไป"

ฉันพยักหน้าตาม

"กัปตันไม่กล้าปฏิเสธคนใหม่ แต่กับคนเก่าที่เป็นพี่สาวกัปตันต้นไม้..ทำไมกล้าคะ? ชอบเขา..ควรแคร์เขากว่านี้นะคะ ไม่ใช่รู้ว่ายังไงเขาก็ชอบเรา เราก็ไม่เห็นหัวเขาเลย กัปตันคะ...เจแปนบอกในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนนึงนะ ถ้าผู้หญิงตัดใจได้อ่ะ เขาไปเลยนะคะ "

กัปตันไคล์นิ่งไปสักพัก สีหน้าท่าทางดูเครียดกว่าเดิมอีก

"เขาบอกที่ผ่านมาเขาชอบแค่ฉัน.."

"นั่นที่ผ่านมาค่ะ ต่อไป..ไม่รู้ พี่สาวกัปตันต้นไม้ชื่ออะไรนะคะ ?"

"ใบไม้" ตอบเสียงเศร้ามาก นี่ฉันทำให้กัปตันเครียดกว่าเดิมรึป่าว!

"พี่ใบไม้น่ารักมากกกก เจแปนว่าถ้าพี่เขาเปิดใจคนจีบเยอะแน่นอน" คราวนี้กัปตันไคล์นั่งลงที่พื้น กุมขมับเลย

"ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะลาออก และตามขัดขวางผู้ชายทุกคน-_-" ขี้หึงและหวงมาก

"ค่อยๆคิดนะคะ ความรักชนะทุกอย่างค่ะ..ง้อให้สำเร็จ สู้ๆ^^" ฉันชูสองนิ้วให้กัปตันไคล์ จนเขาหัวเราะหึหึ แล้วลุกขึ้น..เดินไปเปิดประตูห้องนักบิน ก่อนสุดท้ายเขาจะหันมาขอบคุณฉันและ....ยิ้ม

"ขอบคุณที่รับฟังเจแปน ^^" ยิ้มได้ เฮ้อ..ฉันปลอดภัยแล้วล่ะ

"ค่ะ เปลี่ยนคำขอบคุณ..เป็นเขียนรายงานให้เจแปนขยับขึ้น Business ได้ไหมคะ ^^"

"อ๋อ อันนั้นไอ้ไม้บอกไว้แล้ว ^^"

บอกไว้แล้ว!!...น่ารักชะมัด! ไม่ได้บินด้วยกันยังอุส่าห์บอกเพื่อนให้ ฉันยิ้มปากจะฉีกแล้วเนี่ย! รู้สึกดีกับเขาขึ้นเยอะ ถึงสองสามวันนี้จะไม่ได้เจอกันเลยก็เถอะ แต่เราก็คุยกันทุกวัน หวังว่าที่รับปากไว้กับฉัน..เขาจะทำได้นะ

พอเครื่องแลนด์ถึงไทย 02:32 น. ฉันก็รีบลากกระเป๋าออกไปรอรถกลับคอนโดเลย เพราะตอนนี้ฉันง่วงมากหิวมาก ไฟลท์ดูไบฉันกินอะไรไม่ได้สักอย่าง

ระหว่างที่ฉันยืนรอรถตู้อยู่ ฉันก็เปิดโทรศัพท์อ่านไลน์ที่ค้างไว้ แน่นอนคุณกัปตันต้นไม้เขาไลน์มา เพราะเขาเพิ่งแลนด์ถึงไทยก่อนฉันไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง

-My Pilot- ชื่อไลน์ น่าหมั่นไส้เนอะ!23:12

My Pilot: ฉันถึงไทยแล้ว ก่อนกลับแวะไปลงอ่างมา

อ้าว..ควายนี่หว่า

ฉัน : ไม่เจอกันสามวัน อดอยากเหรอคะ ?

My Pilot: พูดอะไรก็เชื่อ หูเบาจริงๆ เธอแลนด์แล้วสินะ ไอ้ไคล์ขับเป็นไง มันลงนิ่มไหม?

ฉัน : ลงนิ่มกว่ากัปตันค่ะ^^

My Pilot: กระโปรงใคร เธอ!!!? -_-?

ฉัน : ค่ะ ของเจแปน

My Pilot: รอยแบบนี้..นม หรือน้ำใครวะ?!

ฉัน : ไม่รู้ค่ะ งง หลังจากซักล่าสุด...ก็มีบินแค่สามวัน บินรวมๆจำได้ว่าเปลี่ยนไปห้าชุด แต่ผ้าในตระกร้ามีหก เนี่ย!! มีกระโปรงตัวนึงมันเป็นรอยแบบนี้

My Pilot: สามวันนี้เราไม่ได้มีอะไรกัน ถ้ามีฉันไม่ปล่อยมันใส่กระโปรงเธอหรอก-_-

ฉัน : มันเป็นรอยน้ำ... จริงเหรอคะ?

My Pilot : อืมคล้าย เธอพักกับใคร..แล้วหยิบกระโปรงเขามาผิดรึป่าว ?-_-

ฉัน : ไม่แน่ใจค่ะ แต่ที่แน่ๆไม่ใช่ไฟลท์วันนี้ วันนี้เจแปนบินกลับเลย ช่างเถอะ..ค่อยไปถาม ซักให้ก่อนก็ได้

My Pilot : ไม่ต้องซักอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เจอเธอสามวันแล้ว พรุ่งนี้ฉันว่าง..เธอก็ว่าง เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า อีกหนึ่งชั่วโมงฉันไปรับ

ฉัน : ไปไหนคะ? -_-

My Pilot: ฉันอยากกินเธอริมทะเล

?!?! เหมือนเดิม..บอกแล้วหายไป ฉันที่สภาพเพิ่งตื่น จึงรีบลากกระเป๋าออกมาจัด ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดไปทะเลและบิกินี่นั้น ฉันก็เห็นชุดแอร์มีเหลืออีกสี่ชุดพอดี

เออ..ก็ดี ยังไม่ต้องซัก ยังมีใส่..

แต่่เอ๊ะ!! ฉันมีชุดแอร์สิบชุดนี่หน่า..ในตระกร้ามีหก...แสดงว่าฉันไม่ได้หยิบชุดใครมา แล้วใครใส่ชุดฉันไปหนึ่งชุด...ไทเป?! บ้า ฉันจำผิดแน่เลย ไทเปจะเอาชุดฉันไปใส่ทำไม!

"พี่เจแปน!...เอ่อ มาแล้วเหรอคะ0.0" ฉันหันขวับไปมองที่ประตู เพราะอยู่ๆไทเปก็เปิดประตูพรวดเข้ามา

"อ่อจ้ะ มีอะไรรึป่าว?^^" ฉันถามและหาเสื้อผ้าไปด้วย

"จะไปบินเหรอคะ? จัดกระเป๋าอีกแล้ว"

"ไปทะเลกับเพื่อน ว่าแต่..ไทเปมีอะไร ถึงรีบเปิดประตูเข้ามา?^^" ไทเปเงียบแปปนึง ก่อนจะชี้มาที่ตระกร้าผ้าฉัน

"ไม่มีอะไรค่ะ เอ่อ..พอดีไทเปซักผ้าอยู่ จะเข้ามาเอาผ้าพี่เจแปนไปซักให้ด้วย^^"

ฉันมองไปที่ตระกร้าตัวเอง งงๆ