Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 31

ไทเปจะซักผ้าให้ฉัน..ฉันฝันไปรึป่าว?

"ไม่เป็นไรๆ พี่ซักเองดีกว่า มันเป็นชุดทำงาน..พี่ไม่อยากรบกวนไทเป^^"

"ไม่เป็นไรพี่เจแปน กลัวสีตกใส่ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวไทเปแยกให้ สบายมาก^^" ฉันไม่ทันได้ปฏิเสธ ไทเปก็วิ่งมาหิ้วตระกร้าฉันออกไปแล้ว ช่างเถอะ...ช่างมัน

ถึงภายในความช่างมันนั้น..ฉันจะมีความสงสัย แต่ฉันไม่อยากจะอะไรมาก มันไม่มีเหตุผลที่น้องจะเอาชุดฉันไปใส่และทำอะไรแบบนั้น ถ้าคิดในแง่ดี..มันอาจจะเป็นรอยครีมหรือรอยอย่างอื่นก็ได้

หนึ่งชั่วโมงที่ฉันจับเวลาไว้..ฉันก็ลงมารอกัปตันต้นไม้เป๊ะๆ ที่เร็วเนี่ย..หน้ายังไม่แต่งหรอก กว่าจะเก็บเสื้อผ้า อาบน้ำ โกนขนหน้าแข้ง ก็ปาไปสี่สิบนาทีแล้ว แต่ฉันไม่สายไม่เลทนะ คอยดู..ใครจะเป็นคนช้า

ระหว่างที่ฉันก้มจับนาฬิกา อยู่ๆรถกัปตันต้นไม้ก็ขับเข้ามาจอดพอดี

เขาลงมาช่วยฉันยกกระเป๋าขึ้นรถและเปิดประตูให้ นี่แหละ...อารมณ์ของคนจะได้กินฉัน เขาจะเอาใจหนักมาก ลองปกติๆดูสิ บ่นฉันแน่นอนว่ากระเป๋าหนักนู่นนี่...

พอขึ้นรถมาเขาก็รีบล็อกรถ และหอมแก้มฉันทันที มือปลาหมึกเนี่ยเริ่มบีบขาฉันเน้นๆ..แล้วล้วงเข้ามาในกระโปรง

"กัปตัน~~! หน้าคอนโดนะ ไปได้แล้วค่ะ"

"กว่าจะถึงหัวหิน แวะสักที่ก่อนมั้ย" หื่นมาก! เขาถามพลางลูบขาอ่อนฉันไปด้วย

"ทีเดียวที่นู้นเถอะค่ะ เดี๋ยวเหนื่อยนะ.." เขาทำคิดและขมวดคิ้วเป็นโบว์ ก่อนจะหันไปปลดเกียร์เตรียมออกรถ

"โอเค"

กัปตันขับรถ ส่วนฉันเริ่มแต่งหน้าทาปาก วันนี้เหมือนตัวเองได้เปลี่ยนลุคและได้พักหน้า จากที่เคยแต่งหน้าหนาๆจัดๆบินมาหลายวัน ฉันเลยแต่งบางๆพอเป็นพิธี

"ถึงขั้นแต่งหน้าในรถ บริหารเวลาไม่เป็นรึไง"

"อ้าว ก็กัปตันนั่นแหละ..ทำไมต้องรีบด้วย เวลาหนึ่งชั่วโมงที่ให้มา มันไม่ทันหรอกค่ะ-.,-"

"ที่ฉันรีบ ไม่รู้มีโรคจิตอยู่แถวห้องเธอรึป่าว-_-" ฉันพับแป้งตลับปิด และหันไปมองกัปตันตกใจ

โรคจิต?!!0.0

"ทำไมคะ?! ทำไมกัปตันพูดแบบนั้น..คอนโดระดับนั้น..จะมีโรคจิตป้วนเปี้ยนได้ไง และเสื้อผ้าเจแปนอยู่ในห้องด้วย"

เขาขับรถแล้วดึงมือฉันไปดม

"ก็น้ำหอมเธอ..เวลาเดินผ่านใคร ใครก็ของขึ้น..ยิ่งตูดงอนๆนั่น..-_-" สรุปยังไง!!? ใครที่โรคจิต ฉันจริงจังนะ!

"กัปตันเอาดีๆ..ไม่เล่น!!"

"โรคจิต..บางทีอาจจะไม่ใช่คนนอก อาจจะเป็นคนในคอนโดเธอแอบเข้าไปปล่อยใส่กระโปรงเธอก็ได้ ได้ดูกางเกงในรึป่าว มีหายบ้างไหม?-_-"

ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วคิดตาม ฉันไม่เคยล็อคห้องนอน และฉันก็ชอบเปิดม่านทิ้งไว้ แต่ประตูระเบียงเนี่ย..ไม่รู้ไม่แน่ใจ หรือว่าฉันไม่ได้ล็อคประตูระเบียง?! แล้วมีคนปีนเข้า?! น่าคิด..ห้องฉันอยู่ชั้นสี่เองไม่ได้สูงด้วย

"ตอนนี้ไทเปอยู่คนเดียวนะกัปตัน...น้องจะเป็นอะไรไหม? กลัวจัง..กลัวที่กระโปรงเป็นแบบนั้น มันจะเป็นฝีมือไอ้โรคจิตเหมือนที่กัปตันพูด!!" เขาถอนหายใจแล้วตบไฟเลี้ยวเข้าไปจอดในปั๊ม

"เธอก็บอกน้องล็อคห้อง ล็อคประตูทุกอย่างสิ" เออใช่! ฉันรีบหาโทรศัพท์ไลน์บอกไทเป และส่งสติ๊กเกอร์รัวๆให้น้องอ่าน ก่อนที่กัปตันต้นไม้เขาจะเปิดประตูรถ..และหันมาถามฉันว่า

"Coffee or Tea ?-_-" ฉันที่สีหน้าเคร่งเครียด...เผลอยิ้มออกมาทันที ง่ะ! ปกติฉันถามคนอื่น..วันนี้กัปตันเป็นคนถามฉัน

"Coffee and...Condom^^" เขาหัวเราะ..หึหึในลำคอ ก่อนจะชี้นิ้วชี้ยาวๆ..มาจิ้มที่หน้าผากฉัน และเดินไปร้านกาแฟ

ระหว่างรอฉันก็ไลน์คุยกับไทเปและแต่งหน้าไปด้วย น้องดูไม่กลัวอะไรเลย แถมบอกให้ฉันเที่ยวให้สนุกอีกต่างหาก แต่ฉันไม่ได้บอกน้องนะ..ว่าเจออะไรที่กระโปรง ..ฉันไม่อยากให้น้องจิตตกไปกว่านี้

-TAIPEI-

ฉัน : อยู่คนเดียวล็อคห้อง ล็อคประตูระเบียงด้วยนะไทเป

TAIPEI: ไทเปล็อคเรียบร้อยค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่เจแปนกลับวันไหน?

ฉัน : พรุ่งนี้ๆ ^^

TAIPEI: ไปเที่ยวกับเพื่อนที่มหาลัยเหรอคะ? เที่ยวให้สนุก ไม่ต้องเป็นห่วงไทเป ไทเปอยู่ได้ค่า^^

ฉัน : อ๋อ เพื่อนที่ทำงาน เดี๋ยวเอาน้ำทะเลมาฝากนะ อิอิ

พอไทเปส่งสติ๊กเกอร์ดุ๊กดิ๊กตอบ ฉันก็เก็บโทรศัพท์แต่งหน้าต่อ จนกัปตันต้นไม้เขาขึ้นรถมาแล้วส่งแก้วกาแฟให้ แต่ทำไม..ฉันไม่เห็นเขาถือถุงอะไรอีก?