Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 40

กัปตันไคล์นั่งรถมาส่งฉันแล้วขอคีย์การ์ดใหม่ให้หนึ่งอัน สงสัยเขามาที่นี่บ่อยจนสนิทกับพนักงานฟร้อนมั้ง แต่ช่างเถอะ...คอนโดกัปตันต้นไม้หรูมากกก วันนั้นมาถึงไม่ทันได้สำรวจเลย ฉันก็โดนถอดเสื้อผ้าโยนขึ้นเตียงแล้ว

วันนี้เจ้าของห้องไม่อยู่..สบายฉันล่ะ

ฉันเปิดดูทุกซอกทุกมุมโดยเฉพาะตู้เสื้อผ้า ฉันอยากรู้ว่าเขาเคยพาใครขึ้นมาไหม ไม่ก็...มีของผู้หญิงที่ไหนหลงเหลือไว้รึป่าว

พอเปิดลิ้นชักแรก ก็ไคล์แมกซ์เลย!!!...ฉันเจอกล่องถุงยางประมาณสิบกล่อง คุณพระ..แล้วทำไมเขาบอกฉันว่าไม่มี?! แถมไม่ยอมใส่ด้วย!! ไม่ใช่เปิดตู้อื่น..แล้วฉันเจอห้องแดงเหมือนในหนังนะ

~'เธอจะค้นห้องฉันถึงเมื่อไหร่'~

เสียง!!!!? มีเสียงกัปตันต้นไม้พูดขึ้นมา?! ฉันรีบปล่อยมือจากลิ้นชักแล้วหันมองซ้ายมองขวา อะไรอ่า...ฉันหลอนเหรอเนี่ย

'งง ล่ะสิ...เธอทำอะไรฉันเห็นหมดล่ะ' เห็นหมด?!กล้องวงจรปิดแน่เลย ฉันรีบมองหากล้องบนฝ้าจนเห็นกล้องสีดำๆไฟสีฟ้าอยู่หนึ่งตัว

"ถ้าเจแปนตอบ...กัปตันได้ยินไหมคะ'

'ได้ยิน นี่ล่ะกล้องวงจรปิดที่ฉันบอกเธอ' ว้าวดีจัง..ว่าแต่ ติดไว้ที่ห้องแต่งตัวแบบนี้ ฉันจะกล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าไหมเนี่ย ว้าย..แล้วที่ห้องนอนล่ะ?!!

"หะ..ห้องนอน มีไหมคะ?"

'มี'

"กัปตัน!!!" ฉันถอดรองเท้าส้นสูงโยนใส่กล้องวงจรปิดเขาทันที ก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องนอน..แล้วหาตาลีตาเหลือกว่ากล้องมันอยู่ไหน อยู่ไหนวะ!!

'พอได้แล้ว มันตลก'

"กัปตันถ่ายคลิป..ไว้แบล็คเมล์เจแปนด้วยใช่ไหม!!"

'ไม่ เธอจะบ้าเหรอ!?' ฉันหันมองตามเสียงที่เขาตอบ ..จนเห็นกล้องวงจรปิดอยู่ที่มุมโต๊ะตัวนึง

"นี่ไง!! ทำไมต้องติดที่ห้องนอน มันก็เห็นหมดสิ!!"

'เธอดูมุมกล้อง ฉันหันไปที่ทางเดินเท่านั้น ถ้าเป็นคลิปเธอ..ก็มีฉันด้วย ฉันจะทำไปเพื่ออะไร'

ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆกล้องวงจรปิดบนโต๊ะ แล้วหยิบมันขึ้นมาดู มันมีลำโพงด้วย...มีไมค์ด้วย

'หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วไปปิดไฟ' ฉันขมวดคิ้วสงสัย แต่ก็ยอมทำตามที่เขาบอก...เซอร์ไพรส์เหรอ? บ้าาาาา

'เซอร์ไพรส์เหรอคะ? เขินนะ' เขาเงียบไปสักพัก จนฉันต้องเปิดแฟลชในโทรศัพท์..หากล้องวงจรปิด

"กัปตันคะ..ทำแล้ว เห็นไหม?"

'ปิดแฟลช! แล้วเปิดกล้องในโทรศัพท์' ฉันทำตามที่เขาบอกทันที มันหลอนๆเหมือนดูสี่ห้าแพร่งอะไรสักอย่าง ฉันเริ่มกลัวแล้วนะTT

"กัปตัน! ยังไงต่อ...มืด!! เจแปนกลัว"

'ดูในจอสิ เห็นอะไร' ฉันค่อยๆหันไปดูจออย่างสงสัย ก่อนจะเห็นเส้นและจุดสีแดงสองสามจุดตามมุมลางๆ

"อะไรคะ? เจแปนเห็นเป็นจุดๆแดงๆ" เสียงกัปตันเริ่มกุกกัก เฮ้ยๆ ไม่เอาผีนะ!!

'สัญญาณไวไฟอ่อนว่ะ แปป..โอเคละ อืม..ที่เธอเห็นคือแสงอินฟราเรดจากกล้องสะท้อนออกมา และนี่คือทริคเบื้องต้นเวลาเธอไปพักที่ไหน จะถอดเสื้อผ้าจะทำอะไรให้ลองเช็คดูก่อน ว่ามีกล้องแอบถ่ายรึป่าว'

ฉันพยักหน้าในความมืด ก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดไฟอย่างทุลักทุเล แล้วกลับมายื่นหน้าใส่กล้องวงจรปิดเขา

"ขอบคุณนะคะ กัปตันของเจแปน^^"

'ปากหวาน...'

"อิอิ ไม่คุยผ่านกล้องได้ไหมคะ...อยากเห็นกัปตันบ้าง กินแอร์ที่ออสเตรเลียอยู่รึป่าว"

เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะโทรวีดีโอมาหาฉันแทน ฉันจึงเดินไปนั่งที่ปลายเตียงแล้วยิ้มหวานๆให้ เพราะในจอ..ฉันเห็นกัปตันกำลังนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่ ..ท่าทางเหนื่อยมาก

"อยู่กับสาวรึป่าว^^?" เขายิ้มที่มุมปากเบาๆ

(ไม่อยู่ ไม่มีแอร์สวย..ฉันเลยไม่ลากเข้าหัอง อยากอยู่กับเธอมากกว่า) เสียงเซ็กซี่ชะมัด ฉันยิ้มแล้วถอดกิฟท์ดำที่ผมออก..ก่อนจะตามด้วยผ้าพันคอและกระดุมเม็ดบนสุด

จนกัปตันต้นไม้..เขามองตาม

(จะเซ็กส์โฟนเหรอ? หึหึ..พรุ่งนี้ไว้ฉันไปจัดให้ ฉันไม่ชอบเซ็กส์โฟน-_-) ไม่ชอบแต่มองตาไม่กระพริบ!!

"บ้า! ไม่เซ็กส์โฟนอะไรทั้งนั้น เจแปนจะอาบน้ำค่ะ เอ้อ..กัปตันคะ ถุงยางในลิ้นชักเยอะแยะ ทำไมบอกกับเจแปนว่าไม่มี-.,-?"

แกร๊ก!...ล็อค!!! ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันง้างมือรีบทุบประตูทันที ตอนนี้ไม่รู้แรงมหาศาลที่ไหนทำฉันมีแรงขนาดนี้

ปัง ปัง ปัง!!

"ไทเป เปิดประตู!!!!"

"............"

"เปิดประตูสิวะ!!!!"

"............"

"กูบอกให้เปิดประตู!!!" ฉันทั้งทุบทั้งโวยวาย จนสุดท้าย..ประตูที่ตัวเองกำลังง้างมือจะทุบ...มันเปิดออกมา

ไทเปยิ้มให้ฉัน...ส่วนเชนเขายืนมองฉันนิ่งๆ

"กลับมาแล้วเหรอคะ เรียกไทเปเสียงดังเลย^^" ฉันมองไทเปตัวสั่นๆ น้องสาวฉัน...อยู่ในชุดนักศึกษาปกติไม่มีร่องรอยอะไร ส่วนเชนเขาใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตที่ชายหลุดรุ่ยออกมานิดหน่อย ตามแบบที่เขาชอบ

"ทะ..ทำไม ถะ..ถึงอยู่ด้วยกัน?" ฉันกัดฟันถามไทเปจนหน้าสั่น พร้อมกับมือ..ที่ชี้ไปที่เชน

"พอดีงานไทเปหายค่ะพี่เจแปน พี่เชนเลยมาช่วยกู้ให้ ไม่มีอะไร^^" เชนพยักหน้าแล้วเดินออกมานั่งที่โซฟา จนฉันถอยหลบ..และมองเขาสลับกับไทเปอย่างสงสัย

"กู้งาน?..ทำไมต้องล็อคห้อง?!"

"ชินค่ะ ไทเปชอบล็อคห้องอยู่แล้ว พี่เจแปนก็รู้ ^^" ไทเปไม่มีท่าทางเลิ่กลั่กเหมือนคนทำผิด เธอตอบทุกคำถามฉันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เชน..ตอนนี้เขาไม่กล้าสบตาฉันแล้ว

ฉันไม่รู้หรอกนะ..ว่าอะไรเกิดขึ้นข้างใน จะกู้งานหรือยังไงก็ช่าง แต่ฉันต้องพูดเรื่องนี้กับแฟนเก่าฉัน จริงจัง!!

แล้วฉัน..ก็ตัดสินใจเดินไปหาเชนที่โซฟา

"เชน อย่าเข้ามายุ่มย่ามในห้องนี้อีก ระหว่างเรามันจบไปตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว และเราจบกันไม่ดี ฉะนั้น..เชนไม่มีสิทธิติดต่อกับน้องสาวเจแปนและขึ้นมาที่นี่อีก!"

เชนลุกขึ้น..แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉัน

"แล้วเธอมีสิทธิอะไรมาห้ามฉัน ในเมื่อเราเลิกกันแล้ว ไทเปก็เหมือนน้องสาวฉันคนนึง แล้วอีกอย่างนะ...คนละคนกับเธอด้วย"