Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 41

"ถึงเจแปนจะไม่มีสิทธิในตัวเชน แต่มีสิทธิในตัวไทเป" ฉันพูดพร้อมหันไปมองไทเป..ที่ยืนตาแดงก่ำ อะไรล่ะ..เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย ฉันตามน้องตัวเองไม่ทันแล้วนะ

"ไทเป...ถ้าไม่เหนือบากกว่าแรงอย่าติดต่อหรือยุ่งกับผู้ชายคนนี้อีก!" ไทเปพยักหน้าเบาๆตอบ และตาที่แดงๆของเธอ ตอนนี้มันมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว

จนเชนเขาหัวเราะ..หึหึ เดินมาหยุดยิ้มให้ฉัน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มฉันเบาๆ และเปรยตามองไทเปด้วย

"สั่งเก่ง ว่าแต่..ผัวไปไหน ไม่มาด้วยเหรอ?^^" ฉันรีบปัดมือเชนและถอยหลังออกไปห่างๆ ก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างเหลืออด

"อย่ามายุ่ง! ออกไป!"

เชนยิ้ม..ยิ้มพร้อมสายตาที่ส่งมาแปลกๆ สายตาเขาดูเยือกเย็นและสะใจมาก ฉันได้แต่จ้องสายตาคู่นั้น..จ้องโดยที่ไม่กลัวความหมายมัน ว่ามันหมายถึงอะไร

"ไปก็ไป ไม่ต้องห่วง..ได้เจอกันแน่นอน^^" ฉันหลบมือเขาที่พยายามสัมผัสหน้าฉันอีกรอบ ก่อนเขาจะหัวเราะเบาๆในลำคอ และเดินออกจากห้องไป

จนฉันที่ยืนอยู่..สบถตามหลังอย่างเหลืออด

"สันดานหมา"

"พี่เจแปน...." ฉันหันขวับไปมองไทเป ตอนนี้..ฉันไม่รู้จะคิดยังไงกับน้องดี ถ้าคิดถึงเรื่องนั้น..ฉันคิดไม่ถึงว่ะ ว่าน้องสาวแท้ๆกับแฟนเก่าตัวเองจะกล้าทำ

แต่พอฉันมองหน้าไทเปสักพัก..มองหน้าน้องสาวที่ตาแดงก่ำ ฉันคิดได้อย่างเดียวคือ..น้องฉันต้องไม่มีอะไรเกินกว่านั้น เรื่องมันจะขนาดไหนก็ช่าง แต่ฉันจะคิดแบบนี้

และฉันในฐานะพี่ ฉันอยากฟังความจริงจากปากน้องตัวเอง ว่าสิ่งที่ฉันคิด..และฉันเลือกเชื่อใจเธอ ฉันคิดถูกใช่ไหม? ฉันเชื่อใจน้องสาวฉันได้ใช่ไหม?

"ไทเป ยังไง?" ไทเปปาดน้ำตาที่ไหล แล้วเดินมาจับมือฉัน

"ไม่มีอะไรค่ะ พี่เจแปนอย่าโกรธได้ไหม ไทเปขอร้อง ฮึกๆ"

"ไม่มีอะไร แล้วจะร้องไห้ทำไม!?"

"ระ..ร้อง เพราะพี่เจแปนไม่เชื่อไทเป ไทเปไม่ได้คิดอะไรกับพี่เชนจริงๆนะ พี่เชนเก่งคอม งานไทเปที่สำคัญๆมันหาย ไทเปเดือดร้อนจริงๆถึงขอให้พี่เชนมาช่วย "

ฉันถอนหายใจแล้วหันไปทางอื่น ก่อนหน้านี้ฉันพยายามเชื่อนะ แต่ทำไมยิ่งไทเปพูด..ฉันยิ่งเชื่อไม่ลง

แต่ฉันจะทำอะไรได้ ในเมื่อฉันเลิกกับเชนแล้ว ..อีกอย่างไม่ได้รู้สึกพิศวาสอะไรแล้วด้วย ถ้าน้องจะคบต่อ บอกตรงๆนะ ได้!! เอาไปเลย แต่มันจะดูขัดหูขัดตาและแปลกมากๆ และแย่ไปกว่านั้นคือ..น้องฉันได้คนไม่ดีไป

"เอาเถอะ หลังจากนี้อย่าเจอเชนดีที่สุด พี่จบกับเชนไม่สวย สองสามวันที่แล้วพี่ก็เพิ่งด่าเขา แต่ถ้าจำเป็นจริงๆหรือคอมมีปัญหา พี่ขอนะไทเป...นัดเขาไปที่อื่น จะร้านกาแฟจะมหาลัยอะไรก็ได้ อย่าพามาที่นี่ พี่ไม่อยากเจอเขา ไม่อยากวุ่นวายด้วย-_-"

"ค่ะ ไทเปเข้าใจ ตอนนี้พี่เจแปน..มีแฟนใหม่แล้วใช่ไหมคะ?" อยู่ๆไทเปก็ถามฉันแบบนี้ ต้องการอะไร?

"รู้ได้ไง?"

"ก็วันนั้นที่มาส่ง เอ่อ..และพี่เชนบอกมาค่ะ" ฉันเอามือกอดอก แล้วเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟา ก่อนจะลองถามไทเปดู ว่าที่น้องถามเรื่องแฟนใหม่เนี่ย..ต้องการเช็คอะไร เช็คว่าฉันเลิกขาดกับเชนแล้วใช่ไหม?

"อืม ไทเปว่าเขาเป็นไง?"

"หล่อค่ะ และดูรวยมากๆ เหมาะสมกับพี่เจแปนดีค่ะ"

"ใช่ ถ้าเทียบกับเชน..มันคนละชั้นกัน ที่พี่เลิกกับเชนเพราะอะไรรู้มั้ย "

ฉันลุกขึ้น..และเดินกอดอกยิ้มหวานๆให้ไทเป

"^^ นอกจากจับได้ว่านอกใจ ก็เพราะเชนมันกาก หล่อแต่หน้า...แต่สมองและสันดานไม่ดี แฟนใหม่พี่หล่อ เก่ง รวย ครบมากจ้ะ..พี่ไม่แคร์ ^^"

ไทเปเงยหน้ามองฉันอึ้งๆ ก่อนจะทำเป็นยิ้มเจื่อนๆตอบมา จนฉันที่กำลังหยิบของเดินเข้าห้อง...ตัดสินใจหยุด แล้วพูดตรงๆ

"พี่พูดตรงๆนะ...ไม่ใช่พี่ไม่เชื่อไทเป แต่ถ้าไทเปจะคบกับเชนพี่ไม่ว่า เพราะพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเชนแล้ว แต่ที่พี่เป็นห่วงคือนิสัยเขา..เขาไม่ได้ดีอย่างที่คิด และอย่าให้เขาขึ้นมาที่นี่อีก..พี่ไม่อยากทะเลาะกับแฟน"

ครืน ครืน ครืน~ (เสียงโทรศัพท์สั่น)

"ไทเป..ไม่ได้คบนะคะ!" ไทเปรีบปฏิเสธ..มองฉันตกใจ แต่พอเห็นฉันยิ้มให้ เธอก็รีบหันกลับเข้าห้องตัวเองและปิดประตูใส่เสียงดัง

ปัง!

เหมือนจะดี..แต่ไม่ หรือฉันไม่ควรพูดแบบนั้นกับน้อง?! เฮ้อ...ฉันค่อยๆหลับตาและสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง แล้วหยิบโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดขึ้นมารับ

ฉันไม่รีรอรีบวิ่งไปเปิดไฟล็อคประตูห้องทันที ก่อนที่จะหากรรไกรมาตัดและรื้อไส้รื้อพุงมันออกมา จนฉัน..เห็นกล้อง!!! และที่ดูๆมุม คือมันหันหน้าไปที่เตียงฉันเป๊ะๆ!!

มือสั่น มือสั่น ให้ตาย! ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันหาวิธีแกะอีกล้องบ้านี่ไม่ได้!!

จนแล้วจนเล่าที่ฉันหมุนมันไปมา อยู่ๆมือก็ไปโดนกับปุ่มอะไรสักอย่าง ที่ข้างๆมีช่องใส่เมมโมรีการ์ด ตรงนี้แน่เลย มันคงบันทึกทุกอย่างไว้ในนี้! ถ้าฉันเอามันออก..ก็จบใช่ไหม

ฉันรีบกดมันออกมาแล้วเปิดแมคบุคเสียบใส่ทันที ระหว่างที่รอมันโหลดหมุนติ้วๆ ใจฉันก็แทบสลาย..เมื่อเห็นอะไรลางๆ...คล้ายชุดแอร์ฉัน!!

ฉันพยายามคลิกดูทีละคลิป ที่มันบันทึกไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วจนถึงปัจจุบัน จนฉันเห็นคลิปนึง..ที่ฉันสวมชุดแอร์ค่อยๆเดินขึ้นเตียง

เฮ้ย..ไม่ใช่! ฉันดูก็รู้ว่าไม่ใช่ฉัน...ไม่ใช่เลย มันคือไทเป!! พอไทเปแต่งหน้าเกล้าผม...เธอหน้าเหมือนฉันเด๊ะๆ

ตอนนี้คลิปมันกำลังเล่นไปเรื่อยๆ โดยที่ไทเปนอนบนเตียงฉัน ก่อนสักพักจะมีผู้ชายคนนึงถอดเสื้อเดินเข้ามา...ฉันไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฉันไม่เห็นหน้าเขา..

จนแล้วจนเล่าที่ไทเปโดนจูบ โดนลูบคลำ ฉันตัวสั่นเหมือนจะทนดูไม่ได้จริงๆ เพราะฉันเห็นตอนผู้ชายคนนั้นหันข้างพยายามถกกระโปรงขึ้น ฉันก็จำได้ทันที..ว่าผู้ชายคนนั้นคือเชน!!!

ตอนนี้ฉันเอามือปิดปากร้องไห้..ฉันเห็นทุกๆอย่างจนไปถึงจังหวะการสอดใส่ ก่อนจะรีบปาดน้ำตาพยายามดูวันที่ให้แน่ใจ ใช่แล้วล่ะ...ก่อนฉันกลับจากดูไบ กระโปรงฉัน! รอยน้ำบ้าๆนั่น! มันของเชน

เขาสองคนมีอะไรกัน..โดยที่ไทเปสวมชุดแอร์ฉัน มันรุนแรงจนฉันทนดูต่อไม่ไหว จะปล่อยนอกปล่อยใน จะยังไงก็ช่าง! พอ!

ฉันรีบพับจอดึงเมมโมรี่ออกใส่กระเป๋าตังค์ ฉันต้องเก็บคลิปนี้ไว้และหาวิธีทำลายมัน ที่นี่มันไม่ปลอดภัยเหมือนที่กัปตันบอกจริงๆ ทำไมไทเปต้องใส่ชุดแอร์ฉัน และมีอะไรกับเชนในห้องฉัน?!

ทำเพื่ออะไร!? ฉันไปทำอะไรให้ น้องโกรธอะไรฉัน! ฉันรีบหาโทรศัพท์กดโทรหากัปตัน ฉันรอถึงหนึ่งชั่วโมงไม่ไหวแล้ว

Calling ~My Pilot

(ขับรถอยู่)

"กัปตันถึงไหนแล้ว ฮึกๆ จะถึงรึยัง"

(ใครทำอะไรเธอ?!)