Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 42

"ฮึกๆ ไม่...." ฉันพูดไม่ออกจริงๆ ฉันจะพูดถึงคลิปบัดสีของน้องตัวเองได้ยังไง ฉันจึงหลับตาลงข่มใจไว้ ..ก่อนจะพยายามกรองคำพูดทุกอย่างใหม่ดีๆ

จนตอนนี้ฉันได้ยินเสียงกัปตันต้นไม้ถอนหายใจ ยาวๆและเสียงท่อรถเขา เขาคงกำลังรีบเหยียบคันเร่งมาหาฉันที่นี่

"กัปตันไม่ต้องขับเร็วค่ะ ฮึกๆ เดี๋ยวเจแปนลงไปรอนะคะ ..กัปตันมาถึงเจแปนจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น"

(เฮ้อ! โอเค..เจอกัน) พอเขาวางสาย ฉันก็รีบเคลียร์ซากตุ๊กตาหมีและซากกล้องทันที ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าตังค์ที่มีเมมโมรีการ์ด ลงไปรอกัปตันข้างล่าง

ฉันจะเก็บเรื่องคลิปไทเปไว้ ฉันจะไม่บอกใคร เพราะนั่นมันน้องสาวฉัน ถึงน้องจะมีอะไรกับแฟนเก่าฉันก็ตาม แต่คนที่เสียหายสุดถ้าคลิปหลุดออกไป..ก็คือไทเป

ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือ..ปล่อยพวกเขาไป แล้วทำลายคลิปนี้ซะ และแน่นอนฉันจะไม่อยู่ที่นี่อีก ฉันจะนิ่ง ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และที่สำคัญ..ฉันจะทำเป็นไม่รู้

ฉันนั่งกำโทรศัพท์ในมือจนมือสั่น จนสักพักกัปตันต้นไม้วิ่งเข้ามาหาฉัน

"ใครทำอะไรเธอ?!" ฉันลุกขึ้นยืนมองหน้ากัปตัน ..ที่ตอนนี้ขมับสองข้างเปียกไปด้วยเหงื่อ ก่อนที่ความอึดอัดข้างในจะทำฉันทนไหว...วิ่งเข้าไปกอดเขาทันที

"กัปตัน...กัปตันฮือๆ เจแปนขอไปอยู่ด้วยนะ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว นะคะ ฮือๆ" เขาลูบหลังฉันเบาๆ ก่อนจะจับไหล่สองข้างฉัน..ถอนกอดออกมา

"ทำไม? เธอเห็นไอ้โรคจิตนั้นเหรอ?!" ฉันสายหน้ารัว จนกัปตันต้นไม้ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบดึงมือฉันไปที่ลิฟต์แล้วสั่งให้แตะคีย์การ์ดทันที

จนบรรยายกาศที่อึดอัด..ในกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆและเสียงหายใจหอบโมโหเขา ทำฉันทนเงียบต่อไปไม่ไหว...จึงตัดสินใจพูดมันออกมา

"เชน..กัปไทเปมีอะไรกัน" ฉันพูดไปสะอื้นไป น้ำตาที่เหือดหาย..เหมือนมันกำลังกลับมาอีกครั้ง

"-_-!!??!"

"เจแปน...เห็นเขาอยู่ในห้องด้วยกัน ฮึกๆ เจแปนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเชนนะคะ แต่ทำไมน้องถึงทำแบบนี้กับเจแปน" เขามองไปที่ปุ่มลิฟต์แล้วถอนหายใจ

"เฮ้อ! น้องเธอแปลกๆที่ฉันคิดไว้ไม่ผิด สายตาเหมือนคนมีอะไรในใจ-_-" พอลิฟต์ใกล้ถึง ฉันก็รีบดึงมือกัปตันมาจับไว้ จนเขามองมาที่ฉัน..สลับกับประตูลิฟต์ที่เปิดออกแล้วเดินนำไป

พอเข้ามาในห้อง..เขาก็เดินไปที่ห้องนอนฉัน ก่อนจะล็อคประตู และนั่งลงที่ปลายเตียง มองสำรวจรอบๆเหมือนเดิม

"เธอเก็บเสื้อผ้าเถอะ ไปอยู่กับฉัน" ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินไปห้องแต่งตัวเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบชุดแอร์ทุกชุดเดินออกมา...วางไว้ที่เตียง

บ้าจริง! ทำไมตอนนี้..ฉันรู้สึกขยาดชุดทำงานตัวเอง

พอฉันเดินไปเดินมาเตรียมเสื้อผ้ากับกระเป๋า อยู่ๆกัปตันก็ปิดไฟในห้อง..แล้วเปิดกล้องในโทรศัพท์ตัวเอง...แถมเขาเปิดประตูตามเข้ามาในห้องแต่งตัวฉันด้วย

จากนั้นเขาก็หยุดเดิน และดึงอะไรบางอย่างออกมาจากมุมตู้เสื้อผ้า

"กล้อง!?" ฉันอุทานตกใจ..เมื่อเขาเอาแสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องให้ดู นี่มันยังมีอีกเหรอ?! อีสารเลวเอ้ย เมื่อกี้ฉันไม่ได้ดูในห้องแต่งตัวเลย ฉันสั่นไปหมดแล้ว..กล้องตัวนี้มันบันทึกไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?! ที่แน่ๆมันห้องแต่งตัวฉัน นมฉัน!! ทุกๆอย่างของฉัน..มันต้องเห็นแน่นอน!

ฉันรีบเดินไปกอดกัปตันแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองเขา ที่พลิกกล้องตัวนั้นดูไม่หยุด

"เชี่ยชิบหาย มันมีเมมโมรี่การ์ด แสดงว่าคนติด..มันต้องเป็นคนที่เข้ามาที่นี่บ่อย" แล้วเขาก็เปิดไฟ ก่อนจะกดเมมโมรีในกล้องออกมาอ่านดู

"นี่ไง..ไม่กี่ GB แปปเดียวก็เต็ม..คนใกล้ตัวเธอนี่แหละ ชัวร์-_-" ฉันซุกหน้าลงแผงอกเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรฉันก็กอดไม่ปล่อย จนกัปตันต้นไม้้เขาสวมกอดฉันแน่น..แล้วตีก้นฉันแรงๆหนึ่งที

เพียะ! ~

"นี่ก็สวย..จนมีคนอยากดูนม"

"กัปตัน!! เจแปนเครียดนะ" เขาหัวเราะ หึหึ ก่อนจะถอนกอดฉันแล้วเดินไปนั่งที่เตียงแทน จากนั้นกัปตันต้นไม้ก็ขอแมคบุคฉันไปเสียบเมมโมรีการ์ด ..เหมือนที่ฉันทำเดะๆ

ฉันหวังว่าไทเป..จะไม่เข้าไปมีอะไรกับเชนในนั้นนะ ถ้าเป็นนมหรืออะไรฉันกัปตันเขาเห็นหมดแล้ว แต่ฉันไม่อยากให้กัปตันเห็นคลิปไทเป ฉันสงสารน้อง..

"เจแปน..กล้องเหมือนพึ่งติดเมื่อคืน มันยังไม่มีคลิปเธอแก้ผ้า โชคดีนะ..ที่เมื่อคืนเธอนอนห้องฉัน" ฉันรีบมองตามเมาส์ที่กัปตันชี้ นี่เขา..ดูข้อมูลเมมโมรี่การ์ดที่เปิดใช้งานได้ด้วยเหรอ?! ทำไมเก่งแบบนี้! วันที่ เวลา มีทุกอย่าง!

"กัปตันทำไมเก่งอ่ะ รู้ได้ไง?!0.0"

"พ่อฉันเปิดบริษัทเกี่ยวกับซอฟต์แวร์และเว็บไซต์ เรื่องแบบนี้แค่พื้นฐาน มันอยู่ในสายเลือด " โอ้โห...ฉันดูคลิปที่เขาเลื่อนให้ดูแล้วโล่งอก ว่าแต่เมมโมรี่การ์ดที่อยู่กับฉัน ฉันจะจัดการมันยังไง?! หวังว่าไอ้คนที่เอามาติดไว้..มันยังไม่เซฟข้อมูลไปนะ!

เออ!! แล้วใครติด?!

คนในที่เข้ามาได้บ่อยสุดก็คือไทเป ถ้าคนนอกก็ไม่มีใครอื่นนะ...นอกจากเชน แต่ถ้าเป็นไทเป..น้องจะตั้งกล้องถ่ายตัวเองทำไม? ในคลิปมีหน้าน้องเต็มๆนะ ฉันว่า...

อีเชนแน่นอน!! มันนั่นแหละ...แล้วไทเปรู้ตัวไหม!? ว่าตัวเองโดนแอบถ่ายแบบนี้?!

โอ้ยฉันเครียด..ฉันไม่เข้าใจที่ไทเปใส่ชุดฉัน และมีอะไรกับเชนในห้องฉัน!! ฉันหาเหตุผลไม่ได้เลยว่ามันเพื่ออะไร? คอสเพลย์เหรอ?!

"เป็นอะไร? เก็บของต่อสิ..." ฉันที่กุมขมับอยู่เงยหน้าขึ้นทันที ก่อนที่จะพยักหน้าและรีบเก็บของใส่กระเป๋า ระหว่างที่กัปตันต้นไม้กำลังนั่งรอฉันและเล่นคอม อยู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกเคาะดังขึ้นมา..

"ฮือๆ ไทเปเอาออกแล้ว" !?!!!!

"มันบาปนะ!! ทำไมทำแบบนี้ จะเอากันทำไมไม่ป้องกัน เรียนอยู่นะรู้ไหม ถ้าเรียนจบแล้วจะมีลูกจะมีผัว..พี่ไม่ว่าเลย!!"

"รักไง!! ฮือๆ ไทเปรักพี่เชนมาก ไทเปคบกับพี่เชนก่อนพี่เจแปนอีก พี่เขาไม่ยอมใส่ถุงยาง..เพราะพี่เขาก็รักไทเปเหมือนกัน!!"

ไทเปเถียงฉันทั้งน้ำตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่ คบก่อนฉันมันคืออะไร?!!...ฉันคบกับเชนตั้งแต่ม.5 จนเรียนจบถึงทำงานก็ 7 ปี ถ้าตอนนั้นฉัน ม.5 ไทเปก็..ม.3 น่ะสิ !!

"ตรรกะอะไรไทเป..ตอนนั้นไทเป ม.3 เอง!! อย่าบอกนะว่ามีอะไรกับเชนตั้งแต่ตอนนั้น จนถึงพี่เลิกกัน!"

"ฮือๆ ใช่ พี่เชนอยากมีอะไรกับพี่เจแปน แต่พี่เจแปนไม่ยอมเขา " ฉันยืนไม่ไหวแล้ว! ฉันขาอ่อนไม่มีแรงแล้ว เรื่องมันบัดซบมาก

"ฮึกๆ เพราะพี่ยังเรียนอยู่ไงไทเป พี่ยังเด็ก! พี่ยังมีหน้าที่ และพี่ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้ไทเป ฮือๆ"

ฉันทรุดลง...นั่งร้องไห้ที่พื้น ตอนนั้นที่ฉันไม่ยอมมีอะไรกับเชน เพราะฉันเป็นทั้งพี่สาวเป็นทั้งพ่อและแม่ ฉันต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้น้อง สอนน้อง ดูแลน้อง

แต่พอเรียนจบเป็นผู้ใหญ่ไทเปก็หวงฉัน..ไม่ให้ฉันอยู่กับเชนสองต่อสอง มันเป็นความโชคดีและโชคร้าย โชคดีที่ฉันรอดมาได้ แต่โชคร้ายที่ฉันสอนอะไรน้องไม่ได้เลย

"ไทเปขอโทษ...ไทเปโอเคนะถ้าคบกันสามคน เพราะไทเปยอมมาตลอด ยอมถอยเป็นที่สอง..เพราะพี่เจแปนชอบพี่เชนมาก ฮือๆ" ฉันรีบเช็คน้ำตาและมองหน้าไทเปทันที

"ใครชอบ? เชนตามจีบพี่ตั้งนาน พี่ไม่อยากมีแฟนด้วยซ้ำ" ไทเปหยุดร้องไห้ แล้วลุกขึ้นยืนกำมือสองข้างจ้องฉัน

"พี่เชนบอกว่าพี่เจแปนบอกชอบ! และขอคบไม่ใช่เหรอคะ?!"

!!!

"พี่ไม่ชอบ!! พี่โดนตื้อ!! โดนตามจีบ โดนดักหน้าโรงเรียนจนรำคาญ ก็เลยคบๆก็ได้ อย่างน้อยไทเปจะได้มีพี่ชาย เพราะเรามีกันแค่สองคนผู้หญิงทั้งนั้น"

ไทเปเงียบและทิ้งตัวนั่งบนเตียงอีกครั้ง.. พร้อมๆกับกัปตัน ที่เดินมาโอบไหล่ที่สั่นระริกฉันด้วย

"ฉันก็ไม่ต่าง..แต่ฉันเป็นคนดีกว่าไอ้เชนนั่นนะ"