Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 43

"เจแปนรู้ค่ะ...ว่ากัปตันคนดี" พอฉันตอบกัปตันต้นไม้ ไทเปก็ก้มหน้ามองพื้นนั่งร้องไห้ ฉันจึงตัดสินใจแกะมือกัปตันออก..แล้วเดินไปปลอบน้องแทน

"ไทเปพอแล้วนะ...ต่อไปนี้ก็ตั้งใจเรียนให้จบ คิดว่าเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน รู้รึยังล่ะ..ว่าที่จริงแล้วเชนมันก็แค่คนเห็นแก่ได้ และเห็นแก่ตัวคนนึง ที่เราไม่สมควรจะเอาอะไรมาแลก"

ไทเปพยักหน้าทั้งน้ำตา ก่อนจะหันมาสวมกอดฉัน

"ขอบคุณนะคะที่ไม่โกรธไทเป ฮือๆ" ฉันลูบหัวน้องเบาๆ..ก่อนจะจับไหล่ที่สั่นๆออกมาเช็ดน้ำตาให้

"เริ่มต้นใหม่...หาพระเอกให้ชีวิตจริงตัวเองนะ ทุกวันนี้โลกมันไม่ได้สวยงามเหมือนนิยายที่ไทเปแต่งเลย.. พี่เข้าใจตอนนั้นไทเปแค่ม.3 อาจจะยังไม่รู้อะไรมาก แต่ตอนนี้โตแล้ว ผ่านอะไรมาเยอะแล้ว เข้มแข็งนะน้องพี่^^"

ฉันยีผมไทเปทั้งที่ตัวเองน้ำตาไหลอาบแก้ม ฉันจะไม่โกรธน้อง ไม่ทะเลาะ แต่เหมือนที่บอก..ฉันอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ เพราะฉันไม่สนิทใจจริงๆ ฉันจะซื้อคอนโดใหม่..และจะยกคอนโดนี้ให้ไทเปไปซะ

"ไทเปเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เจแปน "

"อื้ม คอนโดนี้พี่ยกให้ไทเปนะ...รู้เช่นเห็นชาติผู้ชายถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าไทเปจะคบใครก็เลือกดีๆ พี่ไม่ห้าม เพราะพี่บอกพี่สอนแล้ว และอีกไม่กี่เดือนก็จบ ทนหน่อยแล้วกัน^^"

ไทเปพยักหน้า ก่อนจะก้มลงดูนิ้วตัวเอง

"คือ..เราจะเหมือนเดิมกันไหมคะ.."

"โอ้ย เหมือนเดิมสิอย่าคิดมาก ที่พี่ไปอยู่กับ...แฟนเพราะมันใกล้สนามบินกว่า ไว้พี่จะมาหาบ่อยๆนะ^^"

"เธอให้น้องไปหาได้นะ...ไม่เป็นไร" ฉันหันไปยิ้มให้กัปตันที่แสนใจดี ก่อนที่จะลูบผมไทเปแล้วลุกขึ้น..ยื่นแขนสองข้างไปหาน้อง

"มากอดกัน^^" ไทเปเงยหน้ามองฉันช้าๆ ก่อนเธอจะเบะปากร้องไห้เหมือนเด็กๆ แล้วโผกอดฉันทันที

"ขอบคุณนะคะ ไทเปรักพี่เจแปนนะ ฮือๆ"

"พี่ก็รักไทเป พี่ไปละ เดี๋ยวรถติด^^" ไทเปถอนกอดออกมาแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนน้องจะช่วยยกของลงมาส่งฉันกับกัปตันที่รถ แล้วโบกมือบ้ายบายเรา

พอฉันขึ้นรถปิดประตูรัดเข็มขัดปุ๊บ กัปตันต้นไม้..ก็เอื้อมมือมาจับมือฉันทันที

"โอเคนะ..." ฉันหุบยิ้มแล้วก้มลงมองมือที่ถูกจับ ..ก่อนจะส่งมือตัวเองอีกข้างไปกุมมือเขาไว้

"ไหวค่ะ ถึงจะตะขิดตะขวงใจ แต่ขอจบแบบนี้ล่ะ..มีกันแค่สองคน เจแปนไม่อยากมีปัญหากับน้อง เพราะผู้ชายหมาๆคนเดียว ^^"

"คิดดี...ไม่น่าเป็นเมนส์เลย ฉันจะให้รางวัล" ฉันตีมือเขาดังเพียะ!

"นี่แหนะ เวลานี้ยังจะหื่นอีกเหรอคะ?^^"

"ก็เธอห้ามไม่ให้ฉันมีกับคนอื่น..ฉันก็หื่นกับเธอสิ" แล้วกัปตันก็ออกรถ ทั้งที่มือยังจับมือฉันอยู่

"เจแปนไม่ได้ห้าม แต่กัปตันเป็นคนพูดเองนี่คะ วันที่ได้เจแปนวันแรกหน่ะ หึ ได้แบบโกงๆแถมมอมเจแปนอีก" เขาหันมามองฉันแวบนึง ก่อนจะหัวเราะ..แล้วยิ้มที่มุมปาก

"หึหึ เวลานั้นต้องรีบ เพราะหลังจากไฟลท์นั้น..ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธออีกก็ได้"

แหม ทำเป็นพูดเข้า..

"สายการบินเดียวกัน ยังไงก็ได้เจอกันอยู่แล้วค่ะ กัปตันเป็นคนใจร้อน ขับเครื่องบินลำใหญ่โตได้ไง^^"

"ฉันกลัวเธอโดนคนอื่นงาบไปก่อน โดยเฉพาะไอ้ไคล์" ?!? กัปตันไคล์เนี่ยนะ

"กัปตันไคล์น่ารักจะตาย เจแปนว่า..กัปตันไคล์เป็นคนดีกว่ากัปตันต้นไม้อีกค่ะ^^" เขาปล่อยมือฉันทันที ก่อนที่จะทำหน้างอน

"เหอะ! ฉันไม่ดีตรงไหน?! แค่มอมเหล้าเธอและข่มขืนเอง"

"ฮ่าๆ เจแปนไปแจ้งตำรวจก่อนนะคะ มีคนสารภาพแล้ว^^" กัปตันหัวเราะ หึหึ แล้วยีผมฉันจนเสียทรง ก่อนเขาจะพาฉันแวะกินข้าวให้อารมณ์ดี และพาไปเดินเยาวราชต่อ

ฉันเพิ่งดราม่ามากับน้องมาหมาดๆ แต่กัปตันเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชวนฉันกินไม่หยุด!! แถมยืนต่อแถวกินบะหมี่ปู เขากินแทบทุกร้าน กินยาวๆไปถึงปลาหมึกย่าง นี่ขนาดแวะกินข้าวมาแล้วนะ ถ้าไม่กินมาจะขนาดไหน