Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 90

ไทเปเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับสองหนุ่ม น้องใส่กระโปรงยาวสีขาวเสื้อเปิดไหล่ ไม่โป๊และไม่เรียบร้อยเกินไป ส่วนท่าทางก็ร่าเริงปกติตาใสแป๋วเป็นประกายวิบวับน่ารักน่าเอ็นดู..คล้ายๆฉันเวอร์ชั่นผมสั้นนั่นแหละ

พอเดินมาถึงก็เลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามฉันกับหมอธันวา

"สวัสดีไทเป พี่อยากดูฝีมือไทเปแล้ว เงินเต็มกระเป๋าด้วย^^" ไทเปยิ้มแล้วดึงรูปสามใบออกมาจากกระเป๋าผ้า เธอค่อยๆคลี่มันออก..แล้วหาอะไรทับไว้ทีละรูปๆ

รูปแรกเป็นรูปพี่ฮาวาย...

รูปที่สองเป็นรูปเชน..

รูปที่สามเป็นรูปฉัน..

"สวยไหมคะ^^?" ฉันยิ้มทันทีเมื่อเห็นรูปตัวเองในชุดแอร์ ไทเปวาดสวยมากๆ สวยกว่าตัวจริงอีก..

"คนในรูปว่าไงครับ สวยมั้ย^^" หมอธันวาหันมาถามพวกเราทีละคน

"สวยครับ^^"

"สวยมากเลยค่ะ^^"

"วาดสวยแบบนี้สงสัยจะตั้งใจวาดนะไทเป^^" คำถามหมอธันวาเป็นคำถามที่ธรรมชาติมาก ไม่เหมือนจิตแพทย์คุยกับคนไข้เลย

"ค่ะ ตอนวาดรู้สึกผ่อนคลายดี..แต่แปลกที่บางครั้งน้ำตาไหล^^" ทุกคนเงียบไม่กล้าพูดอะไร เอาแต่นั่งยิ้มและพยักหน้าตาม

"คงไม่เศร้าใช่ไหม ที่พี่ให้วาดรูป^^"

"มันหลายอารมณ์ แต่มีความสุขมากกว่า วาดไปวาดมา..อยู่ๆก็มีเรื่องเศร้าให้เสียน้ำตา และอยู่ๆก็มีเรื่องดีๆให้ยิ้ม.."

"ถึงจะเป็นแบบนั้นไทเปก็วาดสวยนะ..แถมสวยมากด้วย ดูสิพี่ๆชอบมาก พี่เองก็ชอบ^^" ไทเปยิ้มเขินๆแล้วมองหน้าเราทีละคน

"งั้นไทเปไม่ขายนะคะ ให้พี่ๆดีกว่า^^" ??

"ทำไมล่ะ? พี่อุตส่าห์รอซื้อ^^" หมอธันวาเอียงคอถาม จนไทเปส่ายหน้าปฎิเสธอีกครั้ง

"ไม่ๆค่ะ..ไม่ขาย ไทเปวาดด้วยความรู้สึก อยากให้พี่ๆเก็บไว้...ตอนนี้ไม่อยากได้ตังค์แล้วค่ะ พี่ฮาวายตังค์เยอะ พี่เชนก็ตังค์เยอะ พี่เจแปนก็ด้วย^^"

"งั้นขอพี่ดูรูปชัดๆได้ไหม ซื้อไม่ได้..ก็ขอดูหน่อย เฮ้อ..น่าเสียดายนะ^^" ไทเปไม่ตอบ น้องแค่ยิ้มและพยักหน้าเบาๆ

หมอธันวาจึงหยิบรูปฉันไปดูอย่างละเอียด ตามด้วยรูปพี่ฮาวายและเชน เขาจ้องเหมือนหาอะไรสักอย่างในรูปวาด จากนั้นก็หยิบแหว่นมาใส่..และหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

"อื้ม..วาดเก่งจัง พี่ขอถ่ายรูปไว้หน่อยนะ^^"

"ได้ค่ะ^^"

พอถ่ายรูปเสร็จหมอธันวาก็ส่งรูปคืนให้เรา ก่อนที่เขาจะยกมือสั่งอาหาร ของกินทยอยมาทีละอย่าง..หมอเขากินไปถามไป...ถามเหมือนเพื่อนนั่นแหละ ฉันพอเดาออกนะ ว่าการกินไปถามไปแบบนี้..มันจะทำให้เราไม่เกร็งและเป็นกันเอง ซึ่งก็จริงไทเปผ่อนคลายมาก น้องตักนู่นตักนี่ให้ฉันกับคนอื่นๆ ส่วนคำถามที่หมอธันวาถามน่ะ..มันแทรกหลักจิตวิทยา ที่ดึงตัวตนไทเปออกมาเนียนๆโดยที่น้องไม่รู้ตัวเลย

หลังจากกินข้าวเสร็จ..พวกเราก็ลาหมอธันวากลับ แต่ไม่ได้กลับคอนโดหรอก..ไปเดินช็อปในห้างต่อ ไทเปอยากได้อะไร ฉัน..พี่ฮาวายเชนสลับกันซื้อให้ ใครโชคดีก็ได้ร้านถูกไป ใครโชคร้ายก็ได้ร้านแพง ซึ่งฉันกับพี่ฮาวายโดนหนักสุดแล้ว ไม่แฟร์เลย!!..เชนเงินเดือนเยอะกว่าฉันอีก แต่ไทเปขอแค่หนังสือคอเลคชั่นอะไรไม่รู้

ส่วนฉันกับพี่ฮาวาย จ้า...กระเป๋าหลุยส์ กับกระเป๋ายิปแซง ใบละห้าหมื่นหกหมื่นว่ากันไป ฉันถือว่าให้ของขวัญน้องเรียนจบแล้วกัน ดีกว่าขอรถยนต์หลักล้าน..ไม่งั้นฉันได้เกาะกัปตันกินแน่

ฉันไลน์บอกกัปตันเรียบร้อยว่าไปไหนมา รูปที่ถ่ายก็ส่งให้ด้วย บอกตามตรงฉันไม่อยากมีปัญหากับแฟนแค่เรื่องน้องป่วยก็เหนื่อยใจพอแล้ว พอส่งรูปไปกัปตันก็ไม่ว่าอะไร..เขาบอกแค่ว่า ปลาหมึกทอดกับชานมไข่มุกซื้อให้ไม่ได้ เขาไม่มีเวลา

และแน่นอนเขากลับถึงดึกๆ พอแยกจากครอบครัวฉันจึงแอบไปรอรับเขาที่สนามบิน ไปแบบไม่บอกล่วงหน้าด้วย พอมาถึงฉันก็นั่งเปิดไฟลท์เรด้าสลับกับเฟสบุ๊ครอ นั่งเล่นมันทั้งสองแอปที่ประตูทางออกนี่แหละ....

สักพักแจ้งเตือนแลนด์ดิ้งก็ดัง แถมประชาสัมพันธ์ยังประกาศก้องสนามบินยืนยันอีก..ว่าเที่ยวบินของเขามาถึงแล้ว

ฉันยิ้มที่มุมปากแล้วนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เงียบๆ รอจนผู้โดยสารหลายคนเดินออกมา จนสุดท้ายฉันเห็นกัปตันและลูกเรือ...

กัปตันต้นไม้เดินลากกระเป๋าสองใบออกมา ใบนั้นของเขาฉันจำได้ดีเพราะที่ซิปมีรูปต้นไม้ ส่วนอีกใบเป็นกระเป๋าแอร์โฮสเตส ที่ฉันมองปราดเดียวก็รู้..ชัดสุดก็ตรงกระเป๋าสะพายนี่แหละ มันเป็นกระเป๋าหนังสีดำของผู้หญิงวางทับด้านบน

ใจสั่นหมดแล้ว เขาลากกระเป๋าให้ใคร? ทำไมต้องลากด้วย!

ฉันกำมือแน่น ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้รีบเดินนำเขา พอย่างเข้าระดับสายตา..ฉันก็หันไปมองเขาแวบนึง ให้เขาเห็นหน้า

จากนั้นฉันก็กดสายตาต่ำๆจิกดูกระเป๋า พอกัปตันเห็นฉันปุ๊บ เขาก็หยุดเดินและยืนนิ่ง..แต่ไม่พูดอะไร ฉันจึงรีบเดินออกไปให้พ้นๆ เดินทะลุประตูทางออก แล้วขึ้นแท็กซี่กลับคอนโด

ใช่ฉันกลับคอนโดตัวเอง!