Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 92

พอฉันนึกได้ ฉันก็รีบหันไปหาคุณแม่ทันที..ก่อนที่จะกระซิบท่านเบาๆ แต่ถึงจะเบา..กัปตันที่นั่งอีกฝั่งก็ได้ยินชัด เขามองฉันแถมจิกตาใส่ด้วย

"คุณแม่คะ..เจแปนเหมือนโดนด่าเลยค่ะ กลัวTT"

"แม่ก็ว่า..พอเลยนะต้นไม้! โดนเทมาแม่ไม่เช็ดน้ำตาให้นะ" พอคุณพ่อได้ยินแบบนั้นท่านก็พยักหน้าตามทันที

"ใช่ๆพ่อด้วย พ่อจะซ้ำหนักๆเพราะพ่อดุมากกกกก!" เจอคำว่าดุมากและเสียงเข้มๆของคุณพ่อเข้าไป..กัปตันที่นั่งข้างๆฉันเขาก็กุมขมับทันที ก่อนที่เขาจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายหันไปทางคุณย่าแทน

คุณย่านั่งมองหลานชายเงียบๆแถมยักคิ้วให้ด้วย

"ย่าครับ..เปลี่ยนเรื่องเถอะ ที่ผมดุผมมีเหตุผลนะ "

"เหตุผลอะไร? อยากเอาชนะว่างั้น?" กัปตันหน้างอแล้วหยิบช้อนตักกับข้าวใส่จานให้ท่าน

"ผมแค่สร้างภูมิคุ้มกันให้แฟน จะได้รับมือกับคนอื่นได้" เหตุผลเขาฟังขึ้นรึป่าวเนี่ย ฉันว่าฟังไม่ขึ้นเลยนะ

"โอ้ย เขาโตมาทำงานงกๆส่งน้องเรียน ภูมิคุ้มกันเขาดีอยู่แล้ว เราน่ะเอาแต่ใจ...ถ้าด่ากันหัวไหม้แบบนี้ก็เลิกกันๆไปเป็นเพื่อนกันเถอะ"

กัปตันสะดุ้งก่อนจะเหยียดตัวตรง จับมือคุณย่าทันที

"ย่า..แค่ผมเอาแต่ใจ แต่เรื่องนอกใจ..ผมไม่เคยเลยนะ ย่าก็รู้ว่าผมไม่เคยคบใคร แล้วยัยญี่ปุ่นข้างๆก็คนแรก พ่อแม่ย่าก็เจอแล้ว..แทบจะรู้จักบ้านเราทุกคน ผมจริงจังนะ"

โหมดจริงจังมาแล้ว

คุณแม่ลูบไหล่ฉันเบาๆเมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น ..ส่วนคุณพ่อท่านหันไปพยักหน้ายืนยันกับคุณย่า แล้วไปหยุดจ้องลูกชาย เพราะฮีกำลังนั่งคอตก

"จริงจังแล้วจะแต่งเมื่อไหร่?^^" กัปตันเงยหน้าขึ้นทันที ก่อนที่จะมองทุกคนรอบโต๊ะแล้วตอบแบบไม่ลังเล

"ผมเพิ่งซื้อที่ กำลังจะสร้างบ้าน ถ้าบ้านเสร็จผมแต่งเลย..." ขนที่แขนลุกซู่ขึ้นมา ฉันอึ้งมาก..ไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนี้ตอนนี้ และพูดต่อหน้าผู้ใหญ่

ต้องจริงจังเบอร์ไหน มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ

"แล้วเจแปน..อยากแต่งกับไอ้นักเลงแก๊งข่มขู่รีดไถนี่รึป่าว?"

คุณย่ายิงตรงถามฉัน ไม่ทิ้งช่วงให้ฉันคิดเลย แต่พอกัปตันหันมามองฉันรอคำตอบ คุณย่าก็ขยิบตาถี่ๆเหมือนเป็นนัยและแฝงอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันเห็นปุ๊บ...เข้าใจทันที

"เจแปนไม่อยากแต่งค่ะ รอกัปตันเป็นแมวน้อย^^" คุณย่ายิ้มเจ้าเล่ห์มองหลานชาย ส่วนคุณพ่อคุณแม่ขำลั่น ที่เห็นกัปตันหน้าถอดสี

ใช่! ถอดสีเป็นสีแดง โกรธ!!!

"เธอว่าไงนะ-_-"

"เป็นแมวน้อยไงคะ เหมือนกัปตันไคล์อ้อนพี่ใบไม้^^"

"ทำไมเธอต้องเอาฉันไปเปรียบกับไอ้ไคล์ ไอ้นั่นมันทาสเมีย เอ้ย..แฟน-_-" ฉันไม่ตอบ..กลอกตามองบนอย่างรำคาญแล้วหันหน้าเข้าโต๊ะอาหาร ตอนนี้คนถือไพ่เหนือกว่าคือฉัน คุณย่าก็พยักหน้ารู้กันและส่งยิ้มสนับสนุนฉันเต็มที่

"กินข้าวๆ ใครไม่เปลี่ยนตัวเองก็ไม่ต้องมีเมีย^^" คุณพ่อแซวยิ้มๆ มองกัปตันที่ยังนั่งนิ่ง..จ้องฉันหายใจฟึดฟัด

แน่นอนแบบนี้ ถ้าฉันออกไป..เขาจะเหวี่ยงฉันและด่าแน่นอน 'เออ! ไม่แต่งก็ไม่แต่ง' ไม่ก็..

'คิดว่าฉันสนรึไง?! แมวน้อยปัญญาอ่อน!'

ลุ้นเอาแล้วกันนะว่าจะเจอคำไหนก่อน เพราะหลังจากนั้นกัปตันก็นั่งกินข้าวเงียบๆ ไม่มีใครคุยกับเขา

คุณพ่อคุณแม่เอาแต่คุยกับฉัน ส่วนคุณย่าก็ถามผ่านหน้าเขามา ท่านถามเรื่องครอบครัวฉัน ซึ่งฉันก็บอกตามตรง..บอกทุกอย่าง ว่าฉันเป็นลูกเมียน้อยอยู่กับน้องมายังไง ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง แล้วนั่น...ก็ทำให้ครอบครัวกัปตันเห็นใจฉันกว่าเดิม

และฉันต้องเงยหน้าขึ้นทันที..เมื่ออยู่ๆคุณแม่ท่านลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

"หมอนาวาาาาาาา" ท่านเดินกลับมาพร้อมควงแขนผู้ชายคนนึงที่ทำฉันแทบช้อนหลุดมือ หล่อตั้งแต่หัวจรดเท้า..ขาวจนแอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วสิ่งที่ทำฉันหลุดจากภังค์ได้ก็คือฝ่ามือกัปตัน!! เขาตีเพียะที่ต้นขาฉัน!-_-

"น้อยๆหน่อย ของพี่สาวฉัน-_-" ฉันไม่ตอบ มองอย่างเดียวเคี้ยวช้าๆด้วย ไม่อยากก้มลงไปตักอะไรเลย