Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 93
สรุปบท JAPAN | เปิดศึก 1: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน
JAPAN | เปิดศึก 1 – ตอนที่ต้องอ่านของ Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน
ตอนนี้ของ Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน โดย โนเนจัง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง JAPAN | เปิดศึก 1 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
"นะ..นี่ กัปตันขู่เจแปนเหรอคะ?!" ฉันพยายามฮึดใจสู้รวบรวมเสียงตะเบ็งออกไป แต่เสียงเจ้ากรรมมันดันสั่น!
"กลับถึงห้องเธอก็รู้..ว่าฉันขู่ไม่ขู่ ฉันไม่ได้ขู่เก่งอย่างเดียวนะ..ทำเก่งด้วย" ฉันรีรอรีบหันไปเปิดประตูรถ แต่กัปตันไว๊ไว!! เขาล็อกมันฟรึบ! แล้วกระชากข้อมือฉันกลับไปเผชิญหน้า
"จะหนีไปไหน..เมื่อคืนก็หนีฉัน หนีไม่ฟังอะไรสักอย่าง เธอรู้ไหมว่าความผิดเธอกี่กระทง?" ฉันเกะมือกัปตันออกแล้วส่ายหน้ารัว ฉันกลัวเขาจริงๆขออยู่นิ่งๆรวบรวมความกล้าก่อน แต่เอ๊ะ!..หรือว่าตอนนี้เขาอารมณ์ร้อน กลับถึงห้องบางทีเขาอาจจะเย็นขึ้นก็ได้
"ไม่หนีก็ไม่หนี กลับคอนโดเถอะค่ะ...". ฉันดึงเข็มขัดรัดหน้าบึ้งตึง ก่อนที่คนขับรถจะหัวเราะหึหึ แล้วบึ่งรถออกไป
"เอาแต่ใจ ยอมง่ายๆก็จบ" ?!
"ค่ะ!..เอาแต่ใจ กัปตันก็งอแงมาก ถ้าเป็นแบบนี้ไม่แต่งนะคะ!" ฉันกอดอกขู่เขากลับ แต่ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม
"ใคร..ใครงอแง!? เลิกพูดคำนี้ทีเถอะ! ฉันเกลียดคำนี้ชะมัด!" ไม่ได้ผลแถมโมโหกว่าเดิม เพราะพูดจบกัปตันก็เหยียบคันเร่งมิด ฉันที่หัวติดเบาะรีบหาที่จับทันที ก่อนที่หลับตาปี๋สวดมนต์ในใจ
โอ้ย!! ฉันจำบทสวดไม่ได้ ! จะตายไหมเนี่ย! จะตายไหม!
"กัปตันนนนนนน !"
เสียงกรีดร้องฉันคงไม่เข้าหูเขา ฉันมาถึงคอนโดด้วยหัวใจเต้นตุบๆและเหงื่อเต็มหน้า ฉันเริ่มโกรธเขาแล้วนะ..ขับรถแบบนี้เปฺ็นนักบินได้ไง ฉันยังไม่อยากตายนะเว้ย!!
"กัปตันแม่ง ขับรถโคตรเชี่ย!"
"อะไรนะ!" ฉันด่าเสร็จก็รีบเปิดประตูรถลงทันที ก่อนที่จะเดินเร็วๆขึ้นคอนโดนำเขา เออค่ะ!! ก็คอนโดเขานั่นแหละมาถึงขนาดนี้แล้ว มาเล้ย!..เดือดมาเดือดกลับ ไม่ไหวแล้วเว้ย!!
ฉันรีบกดลิฟต์และกดปิดใส่หน้าเขา ระหว่างรอลิฟต์ขึ้นก็หาคีย์การ์ดเตรียมพร้อม แล้วฉันก็รอด! เพราะมาถึงห้องฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนปิดประตูล็อคกลอนทันที
ปากบอกมาเล้ย... แล้วทำไมฉันหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้เนี่ย!-_-
ก้อก ก้อก ก้อก!
"ออกมาเจแปน" ฉันยืนกำมือแน่น..มองที่ประตูห้องนอนที่ใส่กลอนอย่างแน่นหนา
"ไม่ออก!"
"ป๊อดนี่หว่า กล้าไม่จริง..." หึ๋ย หมั่นไส้!! นี่เขาจะเอาชนะให้ได้เลยใช่ไหม! ฉันร้อนใจ..เดินไปเดินมาในห้องนอน บ้างก็เอามือยีหัวตัวเอง บ้างก็กุมขมับหวังคิดอะไรออก
ก้อก ก้อก ก้อก !!
"จะเปิดดีๆหรืออยากโดนดี ยังไงฉันก็เข้าไปได้นะ..เธอจะทำตัววุ่นวายให้เสียเวลาทำไม!!" ฉันขบกรามแน่น คุยกันทุกวันนี้มีแต่ประโยคข่มขู่ ขนาดโดนคุณย่าดึงหู โดนดุมาหมาดๆยังไม่รู้สึกรู้สา...
เอ๊ะคุณย่า ใช่คุณย่า!!...
แล้วคำพูดคุณย่าที่ด่ากัปตัน ก็ผุดขึ้นในหัวฉันทีละประโยค รวมถึงฉากดึงหู ฉากตีแขน แล้วคำพูดที่ชัดเจนที่สุด ถึงขั้นทำกัปตันหน้างอคอตกก็คือ...
'ถ้าด่ากันหัวไหม้แบบนี้...ก็เลิกกันๆไปเป็นเพื่อนกันเถอะ'
เอาไงดี ฝีปากสู้ไม่ได้..ลองดูแบบนี้ดีไหม? แต่ถ้ากัปตันเขาไม่ง้อขึ้นมา..ฉันดราม่านะ! ไม่สิเขาต้องง้อ เพราะเขาพูดกับคุณย่าขนาดนั้น ฉันน่าจะสำคัญบ้างแหละ ไม่งั้นเขาคงไม่บังคับแต่งงานด้วยหรอก
"เปิดเจแปน!!" ฉันสะดุ้งเฮือก!เมื่อได้ยินเสียงตะคอก โอเค..ฉันต้องตัดสินใจแล้วล่ะ เพราะคนข้างนอกเขาเดือดปุดๆยิ่งกว่าน้ำต้มในกา
ฉันจึงนวดหว่างคิ้วคิดทวน..คิดหามารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนเอามาใช้...แต่นอกจากน้ำตาฉันก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว และเท่าที่จำได้..ฉันร้องไห้ยังไงเขาก็ด่าอยู่ดี
แต่ฉันจะเสี่ยงดู..
ฉันขยี้ตาหวังให้มันแดง และถูปลายจมูกให้มันรู้สึกแสบๆจนมีน้ำมูกไหลฟุดฟิด พอเซ็ทผมหน้าพร้อม..ฉันก็เปิดประตูให้เขา
เมื่อกัปตันเห็นฉันตาแดงจมูกแดง หน้ามึนตึงก็ค่อยๆถอดสีลง พร้อมกับมือที่ค้ำขอบประตู..ก็ค่อยๆลดลงมาจับไหล่ฉัน
"ฮึกๆ กัปตันเราห่างกันสักพักเถอะค่ะ"
"ห้ะ...0_0" หน้าเขายิ่งกว่าถอดสี ตอนนี้มันซีดเหมือนคนจะเป็นลมแล้ว
"เรากลับมาเป็นคู่นอน เอากันเล่นๆก็ได้ แต่ความสัมพันธ์ของเรา...เจแปนขอหยุดเดินต่อได้ไหมคะ "
"......" เขานิ่งเงียบ ไม่เถียงไม่ด่าฉันสักคำ และฉันเองพอพูดประโยคพวกนี้ออกมา แอคติ้งนางเอกน้ำหูน้ำตาก็ไหลอัตโนมัติ
"ฮึกๆ เรื่องกระเป๋าที่กัปตันลาก..เจแปนไม่คิดอะไรแล้วค่ะ แต่ที่คิดตอนนี้..คิดว่าเราคงเข้ากันไม่ได้ ถ้ายังอารมณ์ร้อนฉุนเฉียวใส่กันอยู่"
"ค่ะ เจแปนก็ไม่ชินเหมือนกัน เราห่างกันเถอะค่ะ บางทีอะไรอาจจะดีขึ้น..เผื่อกัปตันจะรู้ว่าเจแปนคือแฟนไม่ใช่ที่ระบาย"
กัปตันเงียบไม่ตอบ ตอนนี้ฉันรู้สึกถึงลมหายอุ่นๆและวงแขนที่กอดแน่นขึ้นเท่านั้น
"ตกลงตามนี้นะคะ"
"ไม่ ฉันจะอยู่ยังไงวะ มันไม่เหมือนเดิม..."
"ก็ไม่เหมือนเดิม...แต่ต้องอยู่ให้ได้ เผื่อว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น "
"ไม่มีทางอื่นแล้วใช่ไหม?"
"ถ้ากัปตันไม่เปลี่ยนตัวเอง ก็มีแค่ทางนี้ค่ะ.."
เขาเงียบอีก คราวนี้เงียบนานมาก และกอดฉันนานมากๆ ฉันจึงทำเป็นเช็ดน้ำตาตัวเองสูดน้ำมูก ก่อนจะแกะมือเขาออก...แล้วหันไปมองเขาจริงจัง
"เจแปนกลับไปอยู่กับน้องนะคะ.."
"ไม่ได้! ถ้าน้องเธอถ่ายคลิปอีกจะทำยังไง! บ้าชิบ..." เขาสบถหัวเสียแล้วเบือนหน้าหนี เมื่อหลุดพูดเสียงแข็งและหงุดหงิดใส่ฉัน
นั่นไง..ไม่ทันไรจะระเบิดแล้ว
"ไทเปเริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ เจแปนคิดว่าอยู่กับคนป่วยทางจิต ยังดีกว่าอยู่กับคนป่วยทางอารมณ์" เขาถอนหายใจอีกแต่ครั้งนี้สั้นลง ซึ่งมันบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ขุ่นขึ้น
"ไม่เจแปน ฉันจะเปลี่ยนโอเคมั้ย..แต่เธอต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น" เขาเริ่มเอาแต่ใจ และต่อรองเหมือนเดิม
"ไม่ค่ะ..ถ้าเจแปนอยู่ที่นี่ กัปตันไม่เปลี่ยนแน่นอน ว้าย กัปตัน!"
อยู่ๆเขาก็ดึงฉันไปกอด ..แต่ครั้งนี้กอดแน่นมาก แน่นจนหน้าฉันแนบอกแข็งๆและอึดอัด เขาคงข่มตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมา เพราะเสียงหายใจฟึดฟัดถี่ๆจนแผงอกขยับขึ้นลงนั้น ไม่บอกก็รู้..ว่ากำลังอยู่่ในโหมดไหน
"ไม่ ฉันไม่ให้ไป! ไหนเธอบอกว่าเป็นคู่นอนหรืออะไรก็ได้..งั้นก็อยู่ต่อสิ ฉันจะเปลี่ยนตัวเองให้ดู อยากให้ฉันเป็นแบบไหนพูดมา!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน