Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 95

"ใบไม้พูดอะไรน่ะลูก! " แม่โน้มมาถามแถมขมวดคิ้วใส่ฉัน ส่วนพ่อใบ้รับประทานไปแล้ว ก็ถ้าไม่พูดตรงๆต่อหน้าหมอฮาวาย ฉันกลัวพ่อจะทำอะไรอีกน่ะสิ

"ก็จริงค่ะ เผลอๆแม่กับพ่อได้หลานพร้อมกันสองคน-_-" คราวนี้เจแปนสะดุ้งนิด เธอเงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ

"ใบไม้ตลกจังนะ^^"

"ตลกตรงไหนคะหมอฮาวาย เออเจแปน..เธอเล่าเรื่องแม่ฮายแม่หมอฮาวายให้พ่อแม่ฉันฟังรึยัง ท่านดุว่าป่ะ-_-" หมอฮาวายได้ยินก็รีบเอามือปิดปากหัวเราะ ก่อนที่พ่อ..จะกระแอมสองสามทีแล้ววางมือบนหัวฉัน

"พอแล้วๆใบไม้ รู้แล้วว่าไม่โอเค คบกับไคล์ก็คบ^^" จบ! ฉันยิ้มที่มุมปากแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวทันที จนอยู่ๆเจแปนพูดเรื่องต้นไม้ขึ้นมา

"คุณแม่คะ เจแปนทำถูกไหมคะ?"

"ถูกแล้วลูก ต้นไม้เป็นประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ยอมมากก็โดนกดมาก นิสัยเขาคืออันธพาลหัวหน้าแก๊งค์เลยล่ะ^^" เจแปนยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าตาม ดูท่าจะคิดถึงอิไม้แล้ว

"แม่ไม่ห่วงลูกชายเหรอ? อิไม้ไม่รับโทรศัพท์หนู ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ แม่ติดต่อได้รึป่าว?-_-"

"ไม่ได้ สงสัยไปตีกอล์ฟ" แม่พูดปกติไม่รู้สึกสะเทือนใจหรือเป็นห่วงลูกเลย พ่อก็เอาแต่ยิ้ม..ขนาดกูพูดว่า 'สงสัยท้อง' พ่อยังไม่ตกใจ

"อย่าไปคิดมาก ปล่อยให้เจอเรื่องผิดหวังบ้าง จะได้รู้สึก พ่อโอ๋ต้นไม้มาเยอะ...จนชอบยกตนข่มคนอื่น เอ้อๆรู้รึยังว่าน้องเราคิดจะแต่งงานแล้วนะ^^"

ฉันกลัวมันทำอะไรบ้าๆเนี่ยแหละ น้องกูนะ..กูไม่ตลกถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมา

"แต่งอะไร ก็เจแปนขอห่างแล้วนิคะ"

"ดัดนิสัยเฉยๆ เนี่ย..คนนี้ก็จะใจอ่อนแล้ว รีบมาหาแม่เพราะอยากรู้ว่าน้องเราเป็นยังไง แถมยังร้องไปสองรอบ ใบไม้เอ้ย..ถ้าไม่จัดการต้นไม้ให้น้องเพลาๆลง มันไม่ดีกับน้องนะ เจแปนเล่าให้แม่ฟังว่า..ตอนโมโหขับรถเร็วมาก! ซึ่งแม่ไม่โอเคเรื่องนี้"

เชี่ย!

"แค่กๆ" หมอฮาวายรีบลุกขึ้นมาทุบหลังฉันทันที ก่อนที่จะส่งน้ำให้ โอ้ย..คุณหมอ! ทำไมต้องทำดีต่อหน้าพ่อแม่ฉันด้วย เดี๋ยวพ่อฉันก็ปลื้มยกขึ้นหิ้งอีกหรอก!

เออ..แต่เขาเป็นหมอนี่หว่า หน้าทีมั้ง

"ไหวพริบเร็วดีนะหมอฮาวาย" พ่อ!!

"ผมชินครับ" ฉันรีบยกมือขึ้น..บอกว่าโอเคแล้ว จนหมอฮาวายเขากลับไปนั่งที่ตัวเองแล้วยิ้มให้

"อ้าวใบไม้ ตักกับข้าวให้หมอฮาวายสิลูก ถือว่าเป็นการขอบคุณเล็กๆน้อยๆ^^" กูว่าพ่อไม่ได้เล่นๆแล้วล่ะ พอเห็นเขาทำดีหน่อย..ชงอีกแล้ว

ฉันจึงจำใจตักกับข้าวให้หมอฮาวาย ถือว่าเป็นการขอบคุณที่เขาช่วยไว้

พอหลุดจากความอึดอัดบนโต๊ะอาหารได้..ฉันก็รีบดึงแขนแม่ขึ้นไปคุยบนห้องทันที แน่นอน..พอประตูปิดปุ๊บ แม่ก็ตีแขนฉันปั๊บ! เอ็ดฉันที่ปากตรงพูดเรื่องท้องเรื่องไส้

"ทีหน้าทีหลัง เรื่องแบบนี้อย่าพูดเล่นต่อหน้าแขกมันดูไม่งาม"

"ค่ะ จะพยายาม" ฉันลูบแขนที่ถูกตี แล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียง จนแม่เดินตามมาติดๆและยืนกอดอกมองฉัน ท่านมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมยังจ้องมาที่ท้องอีก

"ได้ป้องกันรึป่าว?" ฉันส่ายหน้าปฎิเสธเบาๆ จนแม่กลอกตามองบน..และถามอีก

"แสดงว่าที่พูดมา..จริงใช่ไหม "

"ไม่แน่ใจค่ะ เพราะช่วงนี้หนูปล่อยเลยตามเลย ไม่ได้ป้องกัน อีกอย่างก็บ่อยด้วย" แม่เอามือทาบอก แล้วเดินมานั่งข้างๆฉันทันที

"ตายๆ หลานน่ะอยากได้นะ...แต่ก่อนจะท้อง แต่งก่อนไหม แม่เกรงใจพ่อ" ฉันพยักหน้าเออออตามแม่ ไม่ได้พูดอะไรต่อ..เพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ก่อนที่จะล้มตัวนอนบนเตียงท่านและคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

ซึ่งส่วนมากก็คิดเรื่องอนาคต ถ้าฉันแต่งงานมีลูก...มันจะเป็นยังไงวะ? แล้วถ้าไคล์ไปบินฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียวเหรอ? โอ้ย! ไม่เอาอ่ะ..ส่งต่อให้พ่อกับแม่เลี้ยงเถอะ ฉันกลัวลูกหน้าบึ้งเหมือนฉัน

คิดไปเรื่อยฉันก็เผลอหลับบนเตียงแม่แปปนึง พอตื่นลงมาข้างล่างก็ไม่เห็นเจแปนกับหมอฮาวายแล้ว แล้วแม่ฉันคงไปหาเพื่อนตามเคย ส่วนพ่อ..แม่บ้านบอกว่าไปเข้าสวน