Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 96

ฉันแคปรูปอิไม้แล้วส่งให้เจแปนทันที...ซึ่งแปปเดียวเจแปนก็อ่านแล้ว หึรายนี้ก็น่าจะรอผู้ชายง้อเหมือนกัน

LINE - JAPAN-

ฉัน : Send Picture

JAPAN : เอิ่มนั่งสมาธิ นี่คือ..เรื่องปกติใช่ไหมคะ

ฉัน : ไม่ปกติผีเข้า ว่าแต่..เธอทนไหวไหมที่ไม่มีอิไม้

JAPAN: ไม่ไหวค่ะ..แต่พยายามทน อยู่ๆก็รู้สึกคิดถึงคำขู่เขา

ฉัน : อะไรวะ สรุปอยากให้มันเปลี่ยนรึป่าว?-_-

JAPAN: ไม่อยากให้เปลี่ยนค่ะ แค่ลดลงก็พอ^^

ฉัน : เออๆ เดี๋ยวมันก็ค่อยๆปรับ ฉันเข้าใจทั้งอิไม้และเธอ

JAPAN: ขอบคุณนะคะพี่ใบไม้ ^^

ฉันคุยกับเจแปนเสร็จไคล์ก็ยังไม่โทรมา พอโทรหาเขาก็ไม่รับ บอกเลยตอนนี้ฉันไม่สบายใจ ถึงไคล์จะเคยล่ามาก่อนแต่มึงดูเหยื่อรอบๆเขาดิ อ่อยชะมัด ขนาดฉันขู่มันไปรอบนึงแล้วนะ สงสัยมันอยากกวนประสาทฉัน

เมื่อนึกถึงนังแอร์ที่ชื่อกวาง อยู่ๆฉันก็คิดถึงเจแปนขึ้นมาอีก เออ..เจแปนอาจจะรู้จักมัน เพราะนางเป็นแอร์สายการบินเดียวกัน

LINE-JAPAN-

ฉัน :เจแปนฉันมีเรื่องจะถาม

JAPAN: คะพี่ใบไม้

กูทักปุ๊บตอบปั๊บ..เร็วยิ่งกว่าคอลเซ็นเตอร์ระบบอัตโนมัติอีก

ฉัน : เธอรู้จักแอร์ชื่อกวางป่ะ

JAPAN: มีชื่อจริงไหมคะพี่ใบไม้ คนชื่อกวางมีเยอะมากค่ะ^^

เออว่ะ..

ฉัน : ฉันไม่รู้ชื่อจริง รู้แค่มันเป็นคนกวนตีน และคิดจะยุ่งกับผู้ชายของฉัน

JAPAN: อ๋อๆ กวางคนนั้นเจแปนรู้จักค่ะ นิสัยไม่ดีเลย ขอฟ้องเลยนะคะ...เคยบอกว่าอยากกินกัปตันไคล์ด้วยค่ะ

ฉันลุกขึ้นนั่งทันที ตอนนี้เดือดปุดๆจนมือไม้สั่นหมดแล้ว

ฉัน : อยากตบมันสักที-_-

JAPAN: ใจเย็นๆนะคะ กัปตันต้นไม้เตือนกัปตันไคล์ไปแล้วค่ะ

ฉัน :ไคล์อ่ะฉันไว้ใจ แต่นังกวางมันกวนประสาทฉันจริงๆ แถมวันนี้ไคล์ได้ไฟลท์อิไม้มา..แล้วบินกับมันด้วย

JAPAN: 0.0

ฉัน : เมื่อกี้มันก็เสนอหน้าเข้ามาในวีดีโอคอล ทำเป็นคุยกับคนอื่นแต่ตามองกล้อง จงใจให้ฉันเห็นชัดๆ

JAPAN: โห ไม่สนับสนุนความรุนแรงนะคะ แต่แบบนี้ตบเลยค่ะ ไม่อยากจะเมาท์! รูทเมืองนอกไฟลท์แรก..เจแปนบินกับกวาง พักห้องเดียวกันด้วยค่ะ กวางนี่แหละเป็นคนเอาคีย์การ์ดห้องให้กัปตันต้นไม้เข้ามาข่มขืนเจแปน

ชั่วกว่านังกวางก็อิไม้นี่แหละ -_-

ฉัน : ทำไมเธอไม่ตบมัน

JAPAN: ตบกวางเหรอคะ..ไม่อยากมีปัญหาค่ะ เป็นแอร์เหมือนกันกลัวจะกระทบเรื่องงานค่ะ

แม่นางเอก

ฉัน : เธอจำชื่อจริงนามสกุลมันได้ไหม?

JAPAN :จำไม่ได้ค่ะ แต่ถ้าพี่ใบไม้อยากรู้..เจแปนจะสืบให้ ^^

ฉัน: ขอบใจ ฉันอยากกันไว้ก่อน เพราะดูๆแล้วนังนี่มันไม่ธรรมดา

JAPAN : ไม่ธรรมดาจริงๆค่ะ มีอะไรให้เจแปนช่วยบอกได้เลยนะคะ ^^

ฉัน : อืม ขอบใจ

พอฉันหยุดเล่นโทรศัพท์..สักพักไคล์ก็โทรมา เขาบอกว่าที่ช้าเพราะสนามบินมันไกล แล้วฉันก็ไม่ลืมให้เขาแพลนกล้องทั่วห้องกับล็อกประตู ยิ่งรู้เรื่องเจแปนโดนแบบไหนมา..ฉันยิ่งระแวง เพราะผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวกว่าผู้ชาย คล้ายๆกับกูนี่แหละ..ที่เคยอยากได้ไคล์จนตัวสั่น ยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งให้แม่บากหน้าไปคุยกับแม่เขา

ดูห้องเสร็จไคล์ก็ถามอีก..ว่าวีดีโอคอลทั้งคืนเลยไหม? เออฉันเลยจัดให้ ฉันตั้งโทรศัพท์นอนมองหน้าเขาจนหลับ ไคล์เขาบินไปญี่ปุ่นมันเร็วกว่าสองชั่วโมงไม่นานก็เช้า และแน่นอนเขาตื่นก่อนฉัน

(ตื่นได้แล้วคุณป้า...)

(สายแล้วนะ ฮัลโหลๆ) ฉันพลิกตัวตามเสียง...ก่อนจะปรือตาหนักๆมองโทรศัพท์บนโต๊ะ แล้วเห็นไคล์เขายิ้มให้ แถมยังโบกมือโบกไม้ไปมาด้วย

(เฮ้ๆ เมื่อคืนผมไม่ได้ทำอะไรนะ..ทำไมขี้เซาแบบนี้ล่ะ^^)

"เหนื่อยเมืื่อวานประชุม.." ฉันตอบเสียงอู้อี้

(คิดถึงตัวนุ่มนิ่มจัง...วันนี้ไปไหนไหม?^^)

"คิดถึงเหมือนกัน วันนี้ฉันจะไปโรงพยาบาลนะ จิตแพทย์เขานัดคุย.. เออ..ไคล์ฉันมีอะไรจะถาม"

(ครับ)

"แอร์คนชื่อกวางมันวุ่นวายรึป่าว" ไคล์เงียบไปพักนึง แล้วถอนหายใจ

(นิดหน่อย..เมื่อคืนพอถึงโรงแรมแยกย้ายเข้าห้อง อยู่ๆกวางก็มาเคาะห้องผม บอกว่าไฟในห้องเสีย...)

!!!!!

"ไคล์ อย่าบอกนะว่าโง่เชื่อมัน-_-!!!"