Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 97

ฉัน : คนที่ว่ากูโง่ มันตายหมดแล้ว

DR.KK : จ้าขู่เก่ง แต่ที่พากูไปรับผัวเด็กเป็นเพื่อนคืออะไร คืออารายยยยยย

"พี่ธันวาคะ บะหมี่มีเรื่องจะถาม แค่คำถามเดียวค่ะ แล้วหมี่จะกลับ" ฉันกับก้านแก้วเงยหน้าจากจอโทรศัพท์พร้อมกัน จนเห็นหน้าคู่หมั้นหมอธันวาใกล้ๆ เออ..ก็น่ารักดี แต่สู้ทิชาไม่ได้เพื่อนกูสวยสุด ว่าแต่นางมายืนพูดโต้งๆแบบนี้ได้ไง ไม่เห็นเหรอว่าหมอธันวามีคนไข้อยู่...

โคตรไม่มีมารยาท

"พี่ติดคนไข้หมี่" หมอธันวาตอบแต่ตาจ้องแฟ้มประวัติ เอาจริงๆคือไม่ขยับหน้าหันไปมองเลยด้้วยซ้ำ

"ติดคนไข้? ก็เห็นคนไข้พี่ธันวาเล่นโทรศัพท์อยู่นิคะ..นี่ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? อะไรไม่รู้มาหาหมอแต่นั่งเล่นโทรศัพท์ มันเสียเวลาหมี่ชะมัด "

ปึก!!

ฉันโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทันที จนหมอธันวาเงยขึ้นมองฉัน ตอนนี้สีหน้าเขาดูเครียดขึ้นทันตาและพยายามยกมือให้ใจเย็นๆ ก้านแก้วก็ด้วยมันโมโหเหมือนกัน..แต่มันเป็นหมอที่โรงพยาบาลนี้มันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งนิ่งและถอนหายใจ

"เสียเวลา? ฉันมาหาหมอไม่ได้มาหาเธอ คุยกันอยู่สามคน อยู่ๆมีคนเสนอหน้า เขาเรียกว่าอะไรนะนอกจากคำว่า 'เสือก'"

ก้านแก้วรีบสะกิดฉัน เมื่อคู่หมั้นหมอธันวาเริ่มเม้มปากหายใจฟึดฟัดออกมา

"นังบ้า.. ฉันไม่ใช่คนอื่น ฉันเป็นแฟนพี่หมอธันวา! รู้ไว้ด้วยว่าฉันมีสิทธิ์บอกพี่เขาไม่รับเคสเธอก็ได้ " ทุกคนในร้านมองมาที่โต๊ะเรา ฉันสงสารหมอธันวาชะมัด เพราะเขาเริ่มวางปากกานวดหว่างคิ้วแล้ว

"ขอโทษนะคะหมอธันวา แต่แฟนหมอไม่มีมารยาทก่อน"

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วยิ้มให้ฉัน ไม่ได้สนใจอีผีที่ยืนโมโหอยู่เลย

"คุณเห็นใจผมด้วย ดีขึ้นเยอะและเก่งมาก งั้นสั่งอะไรมากินไหม หมอก้านหิวไหมครับ^^"

เจ็บยิ่งกว่าด่าตอกหน้า ก็คือ..เมินไม่สนใจ หมอธันวาเหมือนเอาหูทวนลม เขามองตรงมาที่ฉันกับก้านแก้วอย่างเดียว จนถูกเรียกอีกครั้ง

"พี่ธันวา.."

"จะตามพี่ถึงไหนหมี่?"

"ตามจนกว่าจะรู้ ว่าใครแย่งพี่ธันวาไปจากหมี่" ก้านแก้วจับขาฉันทันที แต่มันไม่หันมองฉันนะ...มันหน้านิ่งมาก

"ขอโทษคนไข้พี่"

"อะไรนะคะ?!"

"ขอโทษคนไข้พี่" พอหมอธันวาย้ำอีกครั้ง นังหมี่อะไรนั่นก็เริ่มชักสีหน้า จนฉันทนรำคาญไม่ไหว..รีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าทันที

"ไว้ค่อยนัดกันใหม่นะหมอ สวัสดีค่ะ-_-"

"ผมขอโทษแทนน้องสาวด้วยครับ" ฉันเหลือบมองคู่หมั้นหมอธันวาทันที โอ้ย น้องสาว...ทำไมคำนี้มันเจ็บจังวะ

"น้องสาวอะไรคะ!?"

พอนางเริ่มหวีดก้านแก้วมันก็รีบดึงมือฉันออกมา เราเดินตรงไปที่ลานจอดรถ และพอขึ้นรถปิดประตูปุ๊บ!.

ก้านแก้วก็..

"กรี๊ด! กูอยากตบนังบะหมี่มาก! คันมือ! เข้าใจนะย๊ะว่าโดนเทแล้วบ้า แต่มึงดูนิสัยนางดิ..ใครจะทนได้วะ คันมือๆๆ" เมื่อก้านแก้วเกามือโกรธหน้าดำหน้าแดง ฉันจึงยิ้มที่มุมปาก...แล้วเอามือวางบนไหล่กว้างๆของมัน

"ใจเย็นๆกูหาที่ลงให้มึงได้แล้ว..."

"ที่ไหนวะ? ค่ายมวยหรือยังไง?! ด่วนๆใบไม้กูอึดอัด!"

"สนามบิน" แล้วฉันก็เล่าเรื่องนังกวางให้ฟัง ใส่ไข่ลงไปนิดหน่อยให้เพื่อนของขึ้น และมันก็ของขึ้นจริงๆเว้ย!!

"นังนั่นมันร้าย กล้าดียังไงอยากได้ผัวไคล์กู!"

"มึงต้องตบมันให้กูนะก้าน"