บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1048

เมเดลีนเดินตรงไปหาเจเรมี่ ในตอนนี้เธอมองไม่เห็นใครอีกแล้วนอกจากเป้าหมายของเธอ

เจเรมี่ไม่รู้ว่าเหตุใดเมเดลีนจึงมาหาเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกดีใจที่ได้พบเธอ

ในจังหวะที่เมเดลีนเดินมาหาเขา เธอก็ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าเขาอย่างแรง

เจเรมี่ที่หน้าหันถึงกับงุนงง

ทุกคนตกตะลึง พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งโดยไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาท่ามกลางห้องประชุมใหญ่นี้เลยเลยแม้แต่น้อย

หลังจากได้เห็นเหตุการณ์นี้ เคนก็ตกตะลึงไปสองสามวินาทีเช่นกัน จากนั้นเขาก็ขอให้ทุกคนในห้องประชุมออกไปทันทีก่อนที่เขาเองก็ตามออกไปและปิดประตูลง

ในห้องประชุมเหลือเพียงเมเดลีนและเจเรมี่เท่านั้น

เจเรมี่ยกนิ้วเรียวขึ้นแตะแก้มที่ถูกตบอย่างแรง จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและมองไปที่สีหน้าเย็นชาของเมเดลีน กระทั่งการจ้องมองของเธอก็ยังเต็มไปด้วยการทิ่มแทงเช่นเดียวกัน

“คุณมอนต์โกเมอรี ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่อยากเจอคุณอีก ทำไมคุณถึงยังตามหาผมอยู่อีกล่ะ คุณลืมผมไม่ได้จริง ๆ สินะ ถึงอยากเจอผมแทบแย่แบบนี้?”

เมเดลีนมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มทีเล่นทีจริง แล้วความผิดหวังก็ฉายชัดในแววตาของเธอ

“ลิเลียนเป็นใบ้ไปแล้ว ตอนนี้คุณมีความสุขหรือยัง?”

‘ลิเลียนเป็นใบ้ไปแล้ว’ ทันทีที่ประโยคนี้ทะลุเข้าหูของเจเรมี่ มันก็เริ่มเข้าครอบงำจิตใจของเขา และปรากฏซ้ำ ๆ อย่างต่อเนื่องภายในหัวของเขา

เขาาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และชั่วขณะหนึ่งเขาเก็คิดไปว่าเมเดลีนคงจะล้อเขาเล่น

แต่ทำไมเธอถึงต้องเล่นตลกแบบนี้กับเขากันล่ะ?

"เจเรมี่ คุณทำร้ายฉันได้ทุกอย่างตามที่คุณต้องการ แต่ทำไมคุณถึงทำร้ายลิเลียนด้วย ตอนที่ลูกล้มคุณทำอะไรอยู่ เธอต้องการคุณ เธอต้องการให้พ่อกอดและปลอบโยนเธอ คุณทำอะไรอยู่?! คุณไม่ทำอะไรเลย? คุณเลือกที่จะเมินเฉยต่อเธอและมองแค่นั้นเหรอ?”

“บอกฉันทีเจเรมี่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงได้เลือดเย็นแล้วเข้าข้างแต่ยัยผู้หญิงโรคจิตคนนั้น? คุณบอกฉันทีสิ”

เมเดลีนข่มตัวเองไม่ให้พังทลายและถามเขาอย่างต่อเนื่อง

เจเรมี่เองก็ระงับอารมณ์ของเขาเช่นกัน ในที่สุดเขาก็แสร้งหัวเราะออกมา “พ่อ? เธอเคยเรียกฉันว่าพ่อเมื่อไหร่กัน? เธอไม่เคยคิดว่าฉันเป็นพ่อของเธอเลยด้วยซ้ำ”