Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 314

ตอนที่ 314 ผมขอท้าดวลกับคุณ

จิตใจของเหลิ่งกวงพังทลายลง ราวกับสัมผัสได้ถึงจิตสังหารเข้มข้นของฉู่ขวงทะลุผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์!

เหลิ่งกวงใช้เวลาไปตั้งครึ่งชั่วโมง เพื่อคิดหาคำตอบ!

ปรากฏว่า เหลิ่งกวงคิดอยู่นาน ในนิยายกลับเอ่ยมาประโยคหนึ่ง

‘เหลิ่งกวงเป็นบาบูนขนหยิก’

ในความคิดของเหลิ่งกวง ลิงและบาบูนขนหยิกเป็นสายพันธุ์เดียวกัน

และนี่คือความชั่วร้ายของรูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้!

คุณสามารถก่นด่านักเขียน แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำอธิบายของผู้เขียนนั้นไร้ที่ติ!

คำให้การของคาเธอร์คือ

ไม่เห็นคนข้ามสะพานแม้แต่คนเดียว

ไม่มีคนข้ามสะพานแม้แต่คนเดียวจริงๆ

ก็เพราะเหลิ่งกวงเป็นลิง เป็นบาบูนขนหยิก ไม่ใช่คนน่ะสิ!

และเหลิ่งกวงซึ่งเป็นบาบูน ก็สามารถข้ามสายเคเบิลไปอีกฝั่งได้อย่างง่ายดาย

นี่เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล และสอดคล้องกับตรรกะ

เพียงแต่ออกจะอเนจอนาถไปหน่อย!

มิน่าล่ะถึงมีคนเรียกฉู่ขวงว่าเจ้าแก่!

สมแล้วที่โดนเรียกว่าเจ้าแก่ หน้าไม่อายจริงๆ!

และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ต่อให้เหลิ่งกวงจะพยายามหาข้อบกพร่อง แต่ในเนื้อเรื่องก็ได้อธิบายมาทีละข้อ

‘ในเรื่องไม่มีสักประโยคที่เขียนจากลิงให้เป็นคน ฉะนั้นจึงไม่นับว่าหลอกลวงผู้อ่าน’

‘นอกจากนั้น ในหนังสือยังมีคำใบ้ว่าเหลิ่งกวงซึ่งอายุมากแล้วกำลังแทะเมล็ดพืช เด็กๆ เปลือยกายวิ่งเล่นไปทั่ว นี่เป็นข้อบ่งชี้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาเป็นลิงไม่ใช่หรือ’

‘ตระกูลเหลิ่งกวงมองว่าคนนอกเป็นอันตราย ทำไมล่ะ เรื่องนี้ก็บอกเป็นนัยแล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาและผู้คน ยังคงเป็นความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสัตว์’

‘…’

รูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ที่เลวร้าย!

ไร้ซึ่งข้อบกพร่อง!

เพียงแต่ตอนจบนี้ง่ายดายเกินไป จนกลายเป็นการหลอกลวง หลอกลวงจนทำให้กระบวนการขบคิดของผู้มีใจรักวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนสูญสิ้นความหมาย!

เหลิ่งกวงยิ่งคิดยิ่งโมโห

ทว่าไม่ใช่เหลิ่งกวงเพียงคนเดียว

เพราะเขาเป็นบาบูนตัวหนึ่ง…

แฮ่ หยอกเล่นน่า

ไม่ใช่เหลิ่งกวงเพียงคนเดียวจริงๆ เพราะชั่วขณะนั้น ผู้อ่านซึ่งเพิ่งอ่านเรื่องสะพานแขวนตงตงหล่นลงมาจบ ก็กำลังกรีดร้องอยู่หน้าคอมพิวเตอร์!

‘เจ้าแก่ฉู่ขวงจงใจหลอกคนอ่าน!’

‘ให้ตายเถอะ คุณเหลิ่งกวงเป็นลิงตัวหนึ่ง ใครจะเข้าใจบ้างว่าฉันงงแค่ไหนตอนอ่านเจอประโยคนี้!’

‘รูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้หลอกลวงผู้อ่านชัดๆ! ตอนแรกฉันก็ไม่เห็นด้วย ตอนนี้ฉันยอมรับแล้ว!’

‘ฉู่ขวงโคตรเจ้าเล่ห์!’

‘วดฟ นี่มันเรียกว่าสืบสวนสอบสวนได้เหรอเนี่ย’

‘เหลิ่งกวง: รู้สึกว่าโดนหมิ่นประมาท’

‘ฉู่ขวงทำแบบนี้กับเหลิ่งกวงก็แรงเกินไป เหลิ่งกวงวิจารณ์รูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้แค่ไม่กี่ประโยคเอง’

‘แรงเกินไปตรงไหน แรงกว่าที่เขาเขียนบรรยายตัวเองหรือเปล่า เขียนให้ตัวเองตายไปอีก แถมยังทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าหมอนี่สมควรตายด้วยซ้ำไป!’

‘เอาเถอะ ผมยอมแพ้ เจ้าฉู่ขวงนี่มันรู้งานจริงๆ!’

‘ฉันอ่านถึงครึ่งเรื่อง ก็คิดว่านี่เป็นนิยายสืบสวนสอบสวนของจริง แถมอุตส่าห์ไขคดีอย่างจริงจัง ปรากฏว่าฉู่ขวงดันทำตลบหลังฉันจนไขว้เขว ปวดหลังไปหมดแล้วเนี่ย’

‘แปลกใหม่ไม่ซ้ำใคร เปี่ยมไปด้วยความสนุกสนาน’

‘เชื่อผมเถอะ นับตั้งแต่เรื่องนี้ คนอ่านที่ชื่นชอบนิยายสืบสวนสอบสวนแบบดั้งเดิม จะเริ่มประณามฉู่ขวงว่าเป็นพวกนอกรีตในแวดวงนิยายสืบสวนสอบสวน’

‘ใช่เลย ฉู่ขวงนี่แหละคือเจ้าพ่อแห่งรูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้’

‘…’

มีเรื่องหนึ่งที่ผู้อ่านไม่อยากยอมรับแต่ก็จำเป็นต้องยอมรับ

เป็นรูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้เหมือนกัน แต่เรื่องนี้เดาตัวฆาตกรได้ยากกว่าฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์มากทีเดียว!

ฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์ยังมีคนเดาออก ทว่าเรื่องนี้กลับทำให้ผู้อ่านพ่ายแพ้ยับเยิน!

ไม่นานก่อนหน้านี้ มีผู้อ่านหลายคนป่าวประกาศว่า ไม่ว่าฉู่ขวงจะเล่นรูปแบบผู้เล่าเรื่องที่ไม่น่าเชื่อถืออย่างไร พวกเขาก็เดาคำตอบได้ทั้งนั้น…

ทว่ามีผู้อ่านบางคนที่ทนไม่ไหว รู้สึกว่าสะพานตงตงหล่นลงมานั้นน่าเบื่อเหลือเกิน พร้อมทั้งสาปส่งไปหนึ่งยกเช่นเดียวกับเหลิ่งกวง

อย่างน้อยในวันนี้ คนที่รู้สึกเช่นเดียวกับเหลิ่งกวงก็มีตั้งมากมาย