หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 105

ฉันหยุดมือ แล้วหันไปหาเขา พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า "อืม"

"นายนั่นมาทำไม"

ชวี่ชิงหนานเดินมาข้างๆฉัน เตรียมตัวจะช่วย แต่ฉันดันเขาออกแล้วบอกว่า "ฉันทำคนเดียวได้ พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณลุงคุณป้าเถอะ"

เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้จิงๆ:"พวกเขาไม่ต้องหารให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนหรอก ดูเล่นกับเป้ยเปยสิ"

ฉันยิ้ม :"เป้ยเปยน่ารักจริงๆ"

"ลู่จือสิงมาหาเธอทำไม"

เขาไม่ยอมเปลื่ยนเรื่องจริงๆ

ฉันยิ้มใส่เขา"ไม่มีอะไร ก็แค่มาดูว่าฉันได้ซ่อนแหวนไว้หรือป่าว?"

"ให้เแน่ใจงั้นเหรอ?"

ฉันหันไปหาเขา:"พี่ชาย พี่รู้อะไรมารึป่าว?"

วันนั้นฉีซิ่วหรานมีอะไรบางอย่างจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ฉันรู้สึกไม่ค่อยปกติ แต่ฉันรู้สึกเดือนนี้สงบดีเลยไม่ถามเขา

"ฉันได้ยินมาว่า เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลลู่ทะเลาะกันอย่างรุนแรง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องอะไร จู่ๆลู่จือสิงเขาก็มาหาเธอ ฉันเลยรู้สึกแปลกๆ"

ฉันก็รู้สึกไม่ต่างกันเลยพยักหน้า:"อืม ก่อนที่เขามาหาฉัน รูปภาพที่ฉันกับซิ่วหรานพาเป้ยเปยไปฉีดวัคซีนก็มีคนโพสต์ลง ถึงแม้จะลบทัน แต่ฉันก็รู้สึก......"

เขาพยักหน้า:"ฉันก็กลัวว่าเป้าหมายของเขาคือเป้ยเปยต่างหาก"

ได้ยินคำพูดของชวี่ชิงหนาน ฉันอึงจนทำให้หน้าฉันซีดไปเลย:"พี่......"

"เธอไม่ต้องกังวลมาก ถึงแม้เขาจะรู้เรื่องเป้ยเปย แต่เขาก็ไม่สามารถเอาไปได้อย่างง่ายดาย อย่าลืมสิ ยังมีพวกเรานะ"

คำพูดของชวี่ชิงหนานทำเอาฉันวุ่นวายไปทั้งใจ สองปีที่ผ่านมา มีแต่เขาและซิ่วหรานค่อยอยู่ข้างฉันตลอด

ฉันหันหลังไปพร้อมเช็ดน้ำตาออก:"อืม ฉันรู้แต่ฉันก็ยังกังวลอยู่"

"นี้เธอเป็นอะไรกับฉีซิ่วหราน"

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แต่หัวข้อที่เขาเปิดขึ้นทำให้ฉันสงสัยว่าจะพูดอะไรดี

ฉันเอาผักที่ล้างมาจัดเสร็จ จากนั้นเอาน้ำซุปเท่ลงไปที่กะทะ ทำเสร็จฉันถึงตอบกลับเขา:"ปล่อยมันไปตามธรรมชาติเหอะ"

ฉันคิดว่าฉันกับฉีซิ่วหราน เร็วเกินไปก็ไม่ดี ค่อยๆไปคงจะดีกว่า ฉีซิ่วหรานดีกับฉันมาก

นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กินหมูกะทะกับครอบครัวแบบนี้ มีหลายๆคน มีเรื่องให้พูดคุยกัน นี้สินะบรรยากาศของปีใหม่

ชวี่ชิงหนานกับคุณลุงคุณป้ามาแค่สองวันก็จะกลับแล้ว คุณป้าไม่อยากจากเป้ยเปยไปเลย ทีแรกฉันว่าจะพาเป้ยเปยไปส่งพวกเขาที่สนามบิน แต่ชวี่ชิงหนานห้ามฉันไว้

บอกข้างนอกหิมะตก หนาวมาก ไม่สะดวกเท่าไหร่

เมื่อพูดถึงเป้ยเปยฉันก็ยอมฟังเขา

หลังจากที่พวกเขากลับไป บ้านก็เงียบลงเยอะมาก

ฉันมองไปฉีซิ่วหรานที่กำลังอุ้มเป้ยเปยอยู่ รู้สึกแปลกๆ:"ฉีซิ่วหราน ปกติงานนายก็ยุ่งตลอด ทำไมสองปีนี้ดูนายว่างจัง"

เขาเงยหน้าขึ้น:"ฉันออมวันหยุดมาหลายปีแล้วน่ะ"

"......"เอาสะฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลย

หลังจากปีใหม่ฉันกับฉีซิ่วหรานก็พาเป้ยเปยไปฉีดวัคซีน ทีแรกว่าจะไม่ชวนเขาแล้ว ทุกครั้งก็ให้เขาไปส่งฉันไม่อยากไปลำบากเขาอีก

แต่แล้วเขาก็ว่างอยู่อย่างนั้นไม่มีไรทำ ฉันไม่มีรถ ไม่สะดวก และเขาก็จะไปส่งฉันที่โรงพยาบาลได้