หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 107

สายตาของเขาที่มองมาราวกับจะทะลุร่างกายของฉัน ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เมื่อเห็นว่าฉันไม่ขยับ จู่ๆลู่จือสิงก็ลุกออกจากเตียงของโรงพยาบาลจากนั้นก็เดินเข้ามาหาฉัน เขายกมือขึ้นแตะใบหน้าของฉัน "ซูยุ่น คุณกลัวใช่ไหมว่าคุณยังรัก----"

"เพียะ!"

ฉันโกรธจนตัวสั่นจากนั้นฉันยกมือขึ้นและตบเขา "ลู่จือสิง ผู้ดีเขาต้องรู้จักข้อพกพร่องของตัวเอง ประเมินตัวเองได้ แต่น่าเสียที่คุณไม่มี!"

กล่าวจบ ฉันก็ไม่ได้สนใจเขาอีกและเดินจากมา

วันนี้หิมะกำลังจะละลาย อย่างที่ว่ากันว่าหิมะตก อากาศไม่หนาวก็ละลาย

ฉันยืนอยู่ข้างนอกโรงพยาบาล ดวงอาทิตย์อยู่เหนือศีรษะฉัน แต่กลับไม่เคยรู้สึกหนาวเหน็บเท่านี้มาก่อน

เวลาผ่านไปสองปีแล้ว แต่ลู่จือสิงยังคงไร้จิตสำนึกผิดชอบชั่วดี!

เขาทำได้อย่างไร! พูดประโยคเหล่านั้นออกมาง่ายๆแบบนั้นได้ยังไง!

ฉันคิดว่าหัวใจของฉันจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป แต่ตอนนี้ หัวใจของฉันกลับถูกลู่จือสิงทำร้ายฉีกหัวใจของฉันออกเป็นชิ้นๆอีกครั้ง

เมื่อนึกถึงชั่วโมงที่แล้วที่ฉันยังรู้สึกเสียใจกับเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่จนเกินกว่าจะเยียวยาได้จริงๆ

ฉันไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว ฉันเอื้อมมือโบกรถแท็กซี่แล้วกลับบ้าน

รถขับออกมาไกลมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันนึกถึงเรื่องราวของวันนี้เมื่อสองปีก่อนที่อยู่กับลู่จือสิง นึกอย่างไรฉันก็ไม่เข้าใจ มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร

"เอ่อน้อง ถึงแล้ว"

คำพูดของคนขับทำให้ฉันกลับมามีสติอีกครั้ง ฉันรีบจ่ายเงินและลงจากรถ ลมหนาวพัดเข้ามายังใบหน้าของฉันและในทันใดนั้นฉันก็ได้สติ

ฉันกำลังคิดอะไร?

นี่ฉันคิดอะไรอยู่!

ฉันอยากจะตบหน้าของตัวเอง จู่ๆเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

ฉันจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์และพบว่าเป็นสายจากฉีซิ่วหราน

ในช่วงเลานั้นฉันก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ ฉันอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลาสองชั่วโมง

"ฉีซิ่วหราน?"

"คุณยังอยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า?"

ทางด้านนั้นไม่มีเสียงของเป้ยเปย เป้ยเปยอาจจะหลับไปแล้ว

"ฉันอยู่ด้านล่างแล้ว"

หลังจากสแกนนิ้วมือ ฉันก็เข้าไปด้านในและกดลิฟต์ "ฉันกำลังรอลิฟต์อยู่"

ฉีซิ่วหรานไม่ตอบอะไร เขาตอบรับและวางสายไป

ลิฟต์ลงมาในเวลานี้พอดี ฉันก้าวขาและเดินเข้าไป ทันทีที่ฉันเข้าไปฉันเห็นตัวเองสะท้อนอยู่ในผนังลิฟต์ ใบหน้าซีดขาว ผมกระเซอะกระเซิง

ฉันไม่อยากให้ฉีซิ่วหรานเป็นกังวล ฉันจึงจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูและเข้าไปในบ้าน

"เป้ยเปยหลับแล้วหรือยัง?"

ฉีซิ่วหรานยื่นแก้วน้ำร้อนมาให้ฉัน "หลับแล้ว ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ฉันส่ายหน้าและทำท่าทางผ่อนคลาย "ไม่เป็นอะไร ฉันจะเป็นอะไรได้อย่างไรกัน"

ฉีซิ่วหรานไม่ได้พูดอะไร เขาแค่เพียงจ้องมองมาที่ฉัน

ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงชอบจ้องมองฉันแบบนี้ สายตานี้ทำให้ฉันรู้สึกร้อนตัวราวกับจะไม่สามารถเก็บความลับอะไรได้เลย และท้ายที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว

ในไม่ช้า ฉันก็ละสายตา "คืนนี้อยากทานอะไร?"

"หม้อไฟ ง่ายดี"

ฉันพยักหน้าและฉันนั้นไม่ได้มีอารมณ์ที่อยากจะทำอาหาร เดินเข้าห้องครัว พับแขนเสื้อเพื่อที่จะล้างผัก

ฉีซิ่วหรานเดินเข้ามาเพื่อช่วยฉัน แต่ฉันให้เขาออกไปแต่เขากลับนิ่ง "ลู่จือสิงทำให้ลำบากใจเหรอ?"

ในขณะที่เขากำลังล้างผักกาดเขาก็ถามฉัน

ฉันไม่กล้ามองเขาและหยิบซุปไก่ตุ๋นเมื่อวานออกมา "เปล่า"

"เขาดูเหมือนช่วงนี้เขามักจะอยู่เมืองD"

คำพูดของฉีซิ่วหรานทำให้มือของฉันสั่นและเกือบจะคว่ำถ้วยซุปไก่

ฉันไม่รู้ว่าลู่จือสิงต้องการทำอะไรกันแน่ ความไม่แน่ชัดนี้ทำให้ภายในใจของฉันนั้นรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

"ซูยุ่น"

ทันใดนั้นฉีซิ่วหรานได้ยื่นมือออกมาและสัมผัสมือฉัน ฉันตื่นตระหนกและในเวลานั้นก็พบว่าฉันได้ทำน้ำซุปหกออกมาหมดแล้ว