หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 110

"วะ วิธีอะไร?"

ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงไม่อยากได้ยินวิธีของฉีซิ่วหราน แต่แววตาของเขานั้นดื้อรั้นจนฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

"ซูยุ่น เราแต่งงานกันเถอะ"

เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉีซิ่วหรานกล่าวมานั้น ฉันตกใจมาก "อะไร จะเป็นไปได้อย่างไร! คุณ คุณอย่ามาล้อเล่นกันแบบนี้!"

เดิมทีฉันคิดว่าฉีซิ่วหรานจะสารพภาพรัก แต่กลับคาดไม่ถึงว่าเขาจะวางระเบิดเช่นนี้

เรื่องการคบหากันนั้นไม่ต้องพูดถึง แต่พูดคุยเรื่องจะแต่งงานกันเลย

ฉันไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะอยู่ใช้ชีวิตร่วมกับเขา จนกระทั่งในตอนนี้ก็ยังไม่ได้คิด แต่ในเวลานี้เขาบอกว่าเขาจะแต่งงานกับฉัน ฉันล่ะตกใจกลัวจริงๆ

ราวกับเขารู้ว่าฉันกำลังตกใจ "ซูยุ่น คุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้จะบีบบังคับคุณ ผมไม่ได้ล้อเล่นด้วย คุณฟังผมอธิบายก่อน"

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ฉันก็พอจะรู้ตัวว่าฉันอาจจะคิดไปไกลดังนั้นฉันจึงชี้ไปยังโซฟา "งั้นเรามานั่งคุยกัน?"

เขาพยักหน้าและเดินตามฉันมานั่งตรงโซฟา

ฉันใช้เวลาร่วมกับฉีซิ่วหรานมานาน เขาเป็นคนอย่างไรฉันเองก็พอรู้

เมื่อครู่นั้นฉันเองกำลังตกตะลึงกับคำว่า แต่งงาน ดังนั้นเลยคิดน้อยไป

ตอนนี้ฉันใจเย็นลงแล้ว ฉันก็รู้ว่าการที่ฉีซิ่วหรานกล่าวมาแบบนี้ เขาต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน

ฉันหยิบผลส้มขึ้นมา พลางปอกเปลือกและถามเขา "ความหมายของคุณคืออะไร?"

เขามองมาที่ฉัน “ตอนนี้ลู่จือสิงรู้แล้วว่าเป้ยเปยคือลูกของคุณ ซูยุ่น ฉันเคยถามคนอื่นว่าในสถานการณ์ปัจจุบันของคุณ หากว่าลู่จือสิงต้องการลูกไป คุณก็ไม่มีโอกาสทำอะไรเขาได้ หากว่าลู่จือสิงนั้นรอให้เป้ยเปยโตกว่านี้อีกหน่อย คุณจะไม่มีสิทธิ์ชนะเลย”

ฉันพยักหน้า ภายในใจนั้นรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย "ที่คุณพูดมา ฉันเข้าใจ ฉันเองก็ได้ไปหาข้อมูลมาบ้างแล้ว"

สถานการณ์ของเธอนั้นไม่ได้ดีเท่ากับลู่จือสิงเลย ตอนนี้เธอใช้เงินที่ลู่จือสิงมอบให้กับเธอก่อนที่เขาจะหย่ากับเธอ และเมื่อเธอคลอดเป้ยเปย เธอก็ไม่ได้บอกลู่จือสิง

นอกจากนี้ ลู่จือสิงและเฉินฮวนเหยียนกำลังจะแต่งงานกัน เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ส่วนฉันเป็นเพียงแม่เลี้ยงเดี่ยว ยากนักที่จะสู้รบกับเขา

"ตอนนี้เป้ยเปยยังเด็กมาก ลู่จือสิงก็อาจคิดเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังไม่ลงมือจัดการเรื่องเป้ยเปย แต่อีก2ปีข้างหน้านั้นอาจไม่แน่นอนนัก เมื่อถึงเวลาที่เป้ยเปยสามารถจากแม่ไปได้แล้ว ลู่จือสิงอาจจะเอาเป้ยเปยไปได้โดยไม่ยาก"

ฉันไม่ขัดกับบทสนทนาของเขา ทำได้เพียงแค่กัดฟันและฟังเขาพูดเท่านั้น

"ผมไม่ได้บีบบังคับคุณเรื่องแต่งงาน คุณรู้ว่าผมชอบคุณ ผมเองก็รู้ว่าคุณลืมลู่จือสิงไม่ได้ ถ้าคุณแต่งงานกับผม ผมก็จะมีทะเบียนสมรสให้กับคุณ คุณแต่งงานกับผมแล้ว ค่าใช้จ่ายของคุณกับเป้ยเปย ผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมด เป้ยเปยและคุณจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ หากว่าลู่จือสิงต้องการตัวเป้ยเปย วิธีนี้เป็นวิธีที่ทำให้เขาเอาตัวเป้ยเปยไปได้ยากมากกว่าเดิม"

คำพูดของฉีซิ่วหรานทำให้ฉันตกอยู่ในการไตร่ตรอง ฉันรู้ว่าเขาพูดถูก แต่วิธีที่เขาพูดมานั้นแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นถูกฉันเอารัดเอาเปรียบ

และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าฉันคิดอะไร เมื่อเห็นฉันเงยหน้ามองเขา เขาก็กล่าวดักคำพูดฉัน "ซูยุ่น นี่คือสิทธิ์ของผม คุณไม่ต้องรู้สึกผิด ผมมีความสุขที่ได้ช่วยคุณ"

"ฉัน----"

ฉันนั้นไม่มีเหตุผลที่สามารถหักล้างคำพูดเขาได้

แต่เรื่องการแต่งงานนั้นเป็นเรื่องใหญ่

ฉันไม่อยากให้การแต่งงานครั้งที่สองของฉันนั้นจบลงอย่างไร้เหตุผล

ฉันเม้มริมฝีปาก ฉันยังไม่ตอบตกลงในทันที "ลู่จือสิง ฉันอยากได้เวลาคิดอีกสักหน่อย"