หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 124

หลังจากวันนั้น ลู่จือสิงก็เหมือนจะไม่ปรากฎตัวออกมาอีกเลย

ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ปกติเขาจะไม่มาปรากฎตัวสักระยะ แต่ก็ไม่เกินครึ่งเดือน

แต่ตอนนี้ ลู่จือสิงไม่ปรากฎตัวเป็นเวลาเดือนหนึ่งแล้ว

ฉันไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดี เดิมทีที่เขาขอให้ฉันให้โอกาสเขา แต่ฉันก็ปฎิเสธ

แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว เขาจากไปแล้วจริงๆ ถ้าเขาต้องการที่จะสานสัมพันธ์กับฉัน ฉันก็รับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ

หลังจากสิ้นหวังไปสองสามเดือน ในที่สุดฉันก็กลับมาเป็นปกติ และตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียว ฉันยังมีเป้ยเปย

เป้ยเปยอายุหนึ่งขวบแล้ว เดินโซซัดโซเซไปมาได้ด้วยตัวเองได้แล้ว บางทีก็พูดออกเสียงมาคำสองคำว่า “แม่” และ “ลุง” ได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นเป้ยเปยเติบโตขึ้นทุกวัน ฉันก็คิดขึ้นได้ว่าตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอดสามปี

ฉันฝังลู่จือสิงเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจเป็นครั้งที่สอง ก็มีบุคคลที่ไม่คาดคิดมาทำให้ฉันตกอยู่ในสถานการณ์การต่อสู้นี้อีกครั้ง

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า หลังจากออกกำลังกายเสร็จเป้ยเปยก็ตื่นพอดี ฉันเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เป้ยเปยและไปทำอาหารเช้า

วันนี้อากาศดี ไม่มีแสงแดดในยามเช้า ฉันคิดว่าจะพาเป้ยเปยไปเดินเล่นที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

หลังจากที่ฉันกำลังเตรียมที่จะออกบ้าน จู่ๆก็มีเสียงกริ่งดังขึ้นมา

ช่วงนี้ฉีซิ่วหรานต้องไปเข้าร่วมโครงการที่ต่างประเทศ ทำให้อาทิตย์นี้เธอไม่อยู่

ฉันคิดไม่ออกว่าเป็นใคร ขณะที่เปิดประตูไปเห็นคนที่มานั้น ก็ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ

อีกฝ่าย “ซูยุ่น ไม่ได้เจอกันนานนะ”

เมื่อมองไปที่จงฮุ่ยหราน ในใจฉันก็รู้สึกสับสน เมื่อก่อนฉันไม่มีความรู้สึกดีๆให้เธอเลย และตอนนี้ฉันก็ไม่มีความรู้สึกดีๆให้กับเธอ

ฉันขมวดคิ้วและไม่ขยับไปไหน ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามา คุณจง ไม่เจอกันนานนะคะ

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

ฉันนึกถึงเป้ยเปยที่อยู่ภายในห้อง และรู้สึกไม่อยากเปิดประตู

ยังไงก็ตามเหมือนจงฮุ่ยหรานรู้ว่าฉันกังวลเกี่ยวกับอะไร จึงพูดขึ้นมาว่า เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาเอาเป้ยเปยไป

ใบหน้าของฉันยังคงแข็งกระด้าง แต่ก็ยังคงเคารพต่อเธออยู่ และถอยออกมาให้เธอเข้าไป

อย่างไรก็ตาม จงฮุ่ยหรานก็เป็นแม่ของลู่จือสิง และเป็นอดีตยายของฉัน ฉันเข้าไปในครัวและรินชาให้เธอแก้วหนึ่ง：“คุณจง”

“ที่ฉันมาวันนี้ก็เพราะว่ามีเรื่องจะคุยกับเธอ”

ฉันเม้มริมฝีปาก：“คุณจงมีอะไรก็พูดมาเถอะ อย่างไรก็ตามระหว่างเราก็ไม่มีอะไรจะต้องคุยกัน”

เธออดทนมากจริงๆ ฉันพูดขนาดนี้แล้ว เธอยังคงมองฉันยิ้มและพูดออกมาว่า “ผ่านไปหลายปีแล้วเธอก็ยังเหมือนเดิม”

เธอพูดพลางจิบชาไปว่า：“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดตรงๆนะ พ่อของจือสิงป่วย เธอรู้รึยัง ?”

ฉันอึ้งไปครู่หนึ่ง เรื่องนี้ฉันไม่รู้จริงๆ：“ฉันไม่รู้ค่ะ ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับลู่จือสิงแล้ว”

เธอยิ้ม：“ช่วงนี้จือสิงไปๆมาๆที่นี่ตลอด ซูยุ่น เรื่องพวกนี้ เธอไม่จำเป็นต้องปิดบังหรอก”

สิ่งที่ฉันไม่ชอบจงฮุ่ยหรานก็คือ เธอชอบสืบเรื่องของพวกเราทุกคนอย่างชัดเจน