หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 128

ฉันรู้สึกได้ถึงตอนที่ริมฝีปากของเขาหยุดลงมาอยู่บนริมฝีปากของฉัน ช่วงเวลาฉับพลันนั้นเสียงโทรศัพท์มือของฉันก็ร้องดังขึ้นมา ฉันได้สติกลับมา ใช้มือผลักเขาออกไป: “ฉันไปรับสายโทรศัพท์ค่ะ”

พูดจบ ฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือหมุนตัวเดินตรงเข้าไปในห้องรับแขก

ชวี่ชิงหนานเป็นคนโทรเข้ามา ฉันยืนอยู่ริมหน้าต่าง สูดลมหายใจเข้าลึกๆหลายๆครั้ง หลังจากที่ทำให้ความรู้สึกกลับมาเป็นปกติ ก็ยกมือกดปุ่มรับสาย：“ฮัลโหล?”

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ?”

ฉันรู้ว่าอาจจะเป็นฟางหลินที่เอาเรื่องที่พึ่งจะเกิดขึ้นไปบอกกับเขา ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ปิดบัง: “ลู่จือสิงพาฉันมาอยู่ที่คอนโดแห่งหนึ่ง เขาบอกกับฉันว่าสองสามวันนี้ไม่อาจจะกลับเมืองDได้ และยังไม่ควรออกไปไหน สองสามวันนี้ให้ฉันกับเป้ยเปยพักอยู่ที่คอนโดไปก่อน

ชวี่ชิงหนานที่อยู่ในสายโทรศัพท์เงียบไม่พูดไม่จาอยู่ครู่หนึ่ง ผ่านไปสักพัก เขาจึงจะเริ่มเปิดปากพูด: “วันนี้คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ลู่จือสิงเขารับรู้ได้เร็วมาก ฉันกับเป้ยเปยจึงไม่ได้รับบาดเจ็บค่ะ”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ ในเมื่อเขาพูดแบบนั้น งั้นคุณก็พักอยู่ที่นั้นไปก่อน ถ้าหากว่าคุณไม่เต็มใจ ผมจะกลับไปรับคุณ”

ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำตัวเองกับเป้ยเปยถึงถูกคนจับตามองได้ ไม่อยากให้ชวี่ชิงหนานเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้ตอบรับ: “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ที่นี้ก็ดีแล้วค่ะ รอให้ข่าวลือผ่านไป ฉันจะรีบกลับเมืองDทันทีค่ะ”

“อืม ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่าลืมโทรศัพท์มาบอกผมนะครับ”

“ฉันรู้แล้วค่ะ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ฉันพบว่าลู่จือสิงยังไม่กลับไป

เขากำลังดูดบุหรี่ ฉันหันหน้ากลับไป ก็เห็นเขากำลังพ่นควันออกมา

มองทะลุผ่านควัน เห็นดวงตาของเขาคู่นั้นจ้องมองมาที่ฉัน: “ชวี่ชิงหนานโทรศัพท์เข้ามา?”

ฉันพยักหน้าเบาเบา ไม่ได้พูดอะไร

“เหอะ”เขาเยาะเย้ย หลังจากนั้นนำบุหรี่ขยี้ดับไฟ: “ผมกลับก่อน มีอะไรเรื่องอะไร ก็โทรศัพท์มาหาผม”

“อืม”

จริงๆแล้วฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี พูดเพียงประโยคนั้น

ก่อนที่ลู่จือสิงจะไปเขามองมาที่ฉัน ดวงตาคู่นั้น มองแล้วทำให้ในใจของฉันกระตุกเล็กน้อย

“ซูยุ่น”

เดินมาถึงหน้าประตู ช่วงเวลาฉับพลันนั้นก็เรียกให้ฉันหยุด

ฉันชะงักไปเล็กน้อย มองไปที่เขา: “ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอคะ?”

“คุณกลับมาเมืองAครั้งนี้ มีสักนิดไหม ที่เป็นเพราะว่าผม?”

เขามองมาที่ฉัน สายตาที่มองมาอย่างจริงจัง ราวกับเปลวไฟ ที่ต้องการแผดเผาฉัน

“ไม่มีค่ะ”

ฉันรู้ว่าทำไมเขาถามเช่นนี้ แต่ฉันมาก็ที่นี้เป็นเพราะว่าท่านลู่เว่ยกั๋วจริงๆ

ลู่จือสิงได้ยินคำพูดของฉัน ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นดวงตาสีดำคู่นั้นก็มืดครึ้มลงทันที

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ครั้งนี้หันหลังแล้วเดินออกไป

ฉันจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขา รู้สึกราวกับว่าหัวใจตัวเองกำลังถูกอะไรบีบรัด อดกลั้นไม่ไหวเปิดปากเรียกให้เขาหยุด: “ลู่จือสิง___”

เพิ่งจะเปิดปากพูด ฉันก็รู้สึกเสียใจในภายหลังเล็กน้อย

เป็นไปอย่างที่คิด เขาหันหน้ากลับมามองฉัน ในแววตาเต็มไปด้วยความดีใจและแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด

แต่ว่าฉันก็พูดเพียงแค่: “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ขอบคุณคุณมากนะคะ”

ฉันเพิ่งจะพูดจบ ฉับพลันนั้นสีหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้นมา: “ไม่เป็นไร เรื่องนี้ผมก็ต้องรับผิดชอบ คุณกลับไปเถอะ ผมกลับก่อน”

ครั้งนี้ เขาไม่ได้หันหน้ากลับมา ฉันก็ไม่ได้เปิดปากเรียกเขาไว้

ฉันจ้องมองดูเขาเดินจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เขาเข้าไปในลิฟท์และหันตัวกลับมาฉันก็ปิดประตูห้องแล้ว ยืนพิงอยู่หน้าประตู และหลับตาลง ทำให้ผ่อนคลายชั่วครู่หนึ่ง จึงจะเดินเข้าไปดูเป้ยเปย