หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 131

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ทั่วทั้งร่างกายก็สับสนมึนงง มองฉันและขมวดคิ้วขึ้น “คุณมองอะไร?”

ฉับพลันนั้นทั่วทั้งใบหน้าของฉันก็ร้อนผ่าว รีบเก็บสายตาและมองไปทางอื่น ยกมือขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ด้านข้าง กางออกและนำผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มเขาไว้“ลู่จือสิง คุณนี้มันจริงๆเลยเชียว!”

ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรดี ผู้ชายคนนี้เมาแล้วทำไมถึงปรนนิบัติยากเช่นนี้?

“ซูยุ่น คุณเรียกผมเหรอ?”

ฉันเพิ่งจะห่อหุ้มเขาเสร็จ ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นเขาก็ก้มลงมากอดฉันไว้

เส้นผมเปียกโชก ยังไม่แห้ง เขากอดฉันเหมือนกับกอดขอนไม้เพื่อช่วยชีวิต ยังไงก็ไม่ยอมที่จะปล่อยมือ

ฉันไม่มีวิธีแล้วจริงๆ ทำได้เพียงปล่อยให้เขากอดและเดินไปด้านนอก

ไม่ง่ายเลยที่จะพาคนไปถึงห้องรับแขก กดเขาลงไปบนเตียง หันตัวกลับไปอยากจะหยิบเครื่องเป่าผมให้เขา แต่ผลลัพธ์คือเขาดึงมือฉันไว้ไม่ยอมที่จะปล่อยมือ“คุณจะไปไหน?”

สายตาสีดำคู่นั้นจ้องมองฉันอยู่ตลอด ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เขากำลังโวยวายก่อกวนอย่างไร้เหตุผล ฉันสงสัยจริงๆว่าเขากำลังเสแสร้ง

ฉันยกมือแกะเขาออก ไม่มีอารมณ์ที่จะตอบกลับ “ฉันจะไปหยิบเครื่องเป่าผมให้คุณเป่าผม!”

เพิ่งจะแกะออก มืออีกข้างของเขาก็ยังดึงฉันไว้ “แล้วจะกลับมาไหม?”

“……”

วางแผนที่จะพูดจาว่านล้อมกับคนเมา ฉันรู้สึกว่าตัวเองก็อาจจะเมาเล็กน้อยแล้ว

ฉันยกมือขึ้นผลักเขาออก ไม่ได้สนใจเขาอีก เข้าไปหยิบเครื่องเป่าผมในห้องน้ำ

ในเวลาที่กลับมาถึงห้องรับแขก เขากำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง ก็ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไร ใบหน้าที่ดูเงียบเหงา

มองเห็นฉันเข้ามา เขาเงยหน้ามองฉัน ดวงตาเป็นประกาย “ซูมยุ่น!”

ฉันงงงวยไปเล็กน้อย กระพริบตา ก้าวเดินเข้าไป ท่าทางเบาลงนิดหน่อย “คุณอย่าขยับ ฉันจะเป่าผมให้คุณ

เขาไม่ได้ขยับ ฉันยืนอยู่ตรงหน้าของเขากำลังเป่าผมให้กับเขา ผลลัพธ์คือเอวถูกรัดแน่น ยังไม่ทันที่ฉันจะได้โต้ตอบ ใบหน้าของเขาก็ฝังเข้ามาที่หน้าอกของฉัน

จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันผลักเขาออก เพิ่งจะผลัก ก็ได้ยินเสียงพูดเบาเบาของเขา “ซูยุ่น อย่าผลักผม”

ฉันรู้ว่าเขาเมา อย่าผลักผมเสียงนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

ฉันหยุดมือลงชั่วคราว สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักเขาอีก

ผมของลู่จือสิงสั้น ฉันเปิดเครื่องเป่าผมแรงสุด ไม่ถึงห้านาที ผมของเขาก็แห้งแล้ว

“เสร็จแล้ว คุณนอนเถอะ”

ฉันก้มลงเพื่อจะผลักเขา เพิ่งจะผลัก ก็พบว่าเขาก็กอดฉันแล้วนอนหลับไปแล้ว

ในระหว่างช่วงเวลานี้ หัวใจก็เหมือนกับคว่ำ ความรู้สึกหลากหลายโจมตีเข้ามา

ฉันกัดฟันใช้ความพยายามในการควบคุมอารมณ์ ลากเขาไปบนเตียง และยังช่วยห่มผ้าให้เขาจึงจะปิดไฟกลับไปที่ห้องนอน

ถูกลู่จือสิงก่อกวนนานมาก ในเวลาที่ฉันนอนอยู่บนเตียงก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว

ทั่วทั้งร่างกายเหนื่อยล้ามาก หลับตาลงไม่นานก็นอนหลับไป

เพียงแต่เวลาที่หลับฝัน เสียงนั้นของที่ลู่จือสิงเรียกเธอ“ซูยุ่น ซูยุ่น” ก็ไม่หยุด

ในเวลาที่ฉันตกใจตื่นก็สว่างแล้ว เป้ยเปยยังนอนหลับอยู่ กระดิ่งประตูดังขึ้นเสียงดัง ฉันชะงักไปเล็กน้อย นึกว่าเป็นหลี่จื้อมา สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปเปิดประตู

ผลลัพธ์ที่คิดไม่ถึง เมื่อเปิดประตูออกคนที่เห็นไม่ใช่หลี่จื้อ แต่เป็นคู่หมั้นของลู่จือสิงเฉินฮวนเหยียน

เฉินฮวนเหยียนยืนอยู่หน้าประตู สายตามองมาที่บนร่างกายของฉัน โหดร้ายและเย็นชา: “ลู่จือสิงล่ะ?”

จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันคิดจะปิดบัง แต่ผลลัพธ์คือฉับพลันนั้นเสียงลู่จือสิงก็ดังขึ้นมาจากเบื้องหลัง: “คุณมาทำไม?”

ฉันตื่นตกใจเล็กน้อย หันกลับไปมอง ลู่จือสิงทั่วทั้งตัว นอกจากผ้าขนหนูพันอยู่บนเอวแล้ว ก็ไม่มีอะไรอีก