หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 132

หลังจากวันนั้น ลู่จือสิงก็ไม่กลับมาอีก

เพียงแค่ในช่วงนี้ได้ยินข่าวในอินเตอร์เน็ตว่าเฉินฮวนเหยียนฆ่าตัวตาย เมื่อวานตอนเช้ามืดถูกนำส่งในโรงพยาบาล ลู่จือสิงไม่ได้ปรากฏตัวออกมา

ฉันจ้องมองตัวอักษรบนโทรศัพท์มือถือ เพียงแค่รู้สึกว่าภายในใจยุ่งเหยิง

นั่งตากลมอยู่นอกระเบียงครึ่งชั่วโมง ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ต่อสายโทรศัพท์ไปหาชวี่ชิงหนาน

แปลกมากที่ชวี่ชิงหนานไม่ได้รับสายโทรศัพท์ของฉัน ฉันมองไปที่โทรศัพท์มือถือ สุดท้ายก็ไม่ได้ต่อสายเป็นครั้งที่สอง

ช่วงเวลานี้เหมือนว่าเขากำลังยุ่ง ไม่รับสายโทรศัพท์ของฉัน คาดเดาว่ากำลังยุ่งอยู่ รอให้เขาเห็นสายโทรศัพท์ของฉัน เขาคงจะต่อสายโทรศัพท์กลับมา ฉันไม่จำเป็นต้องโทรศัพท์ไปหลายครั้ง ทำให้เขาตึงเครียด

เพิ่งจะวางโทรศัพท์มือถือลง เสียงร้องไห้ของเป้ยเปยก็ดังขึ้นมา ฉันรีบเข้าไปในห้องนอน

เป้ยเปยตื่นแล้ว คาดเดาว่าคงจะหิว ร้องไห้หนักมาก ฉันรีบไปชงนมให้

ผลลัพธ์คือในเวลาที่ให้ดื่มนมเป้ยเปยก็ไม่ดื่ม เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้รุนแรงเช่นนี้ ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ยื่นมือไปอุ้มเป้ยเปยขึ้นมา ยื่นมือไปลูบหน้าผากของเป้ยเปย

ลูบลงไปเพิ่งจะค้นพบว่าเป้ยเปยเขาตัวร้อน เป้ยเปยเกิดมานานแล้ว นี้เป็นครั้งแรกที่เขาป่วย ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไร

เรื่องแรกที่คิดขึ้นได้คือพาเป้ยเปยไปส่งโรงพยาบาล แต่เวลาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าฉันเพิ่งจะคิดขึ้นได้ ฉันกับเป้ยเปยถูกคนมากมายจับตา

มอง เมื่อวานตอนเช้ามืดเฉินฮวนเหยียนก็ฆ่าตัวตายอีก ถ้าเวลานี้ฉันพาเป้ยเปยไปโรงพยาบาล เรื่องก็จะยิ่งวุ่นวายยิ่งขึ้น

ตัวฉันเองคนเดียวก็คงไม่อาจจะพาเป้ยเปยไปโรงพยาบาลได้ แต่เสียงร้องไห้ของเป้ยเปย ร้องไห้จนหัวใจของฉันจะแตกสลายอยู่แล้ว

ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร มีเพียงแต่ลู่จือสิง

ใช่! ลู่จือสิง!

เมื่อคิดถึงเขา ฉันก็ไม่ได้สนใจอีกว่าตัวเองกับเขาได้ทะเลาะขัดแย้งกัน

หมายเลขโทรศัพท์ของลู่จือสิงไม่เคยเปลี่ยน ฉันไม่ได้บันทึกไว้ในรายชื่อ แต่ว่ากดเบอร์แล้วโทรออก

“ซูยุ่น?”

เขารับสายเร็วมาก ฉันอุ้มเป้ยเปยเอาไว้ อย่างรีบร้อน พูดจาไม่ค่อยเป็นภาษา “ตอนนี้คุณว่างไหม? ฉันจะต้องไปโรงพยาบาล เป้ยเปยตัวร้อน เขาร้องไห้ไม่หยุด ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร!”

ปกติเป้ยเปยแข็งแรงดี ช่วงเวลาฉับพลันนี้ก็ตัวร้อน ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำอย่างไร และเขาก็ร้องไห้ไม่หยุดฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว ทั่วทั้งร่างกายก็ยิ่งลุกลี้ลุกลน

“คุณอย่ารีบร้อน คุณเตรียมเก็บของให้เรียบร้อย อีก20นาทีผมถึง”

“ฉันเก็บเรียบร้อยแล้ว!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณลองทำให้อุณหภูมิความร้อนของเป้ยเปยลดลง ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

ลู่จือสิงเตือนสติเช่นนี้ ฉันเพิ่งจะคิดขึ้นได้ ฉันสามารถช่วยทำให้อุณหภูมิความร้อนของเป้ยเปยลดลง

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันพูดกับคุณแล้ว ฉันไปช่วยทำให้อุณหภูมิความร้อนของเป้ยเปยลดลง”

“อืม คุณห้ามพาเป้ยเปยออกไปคนเดียว ต้องรอผม!”

ถึงแม้ว่าฉันจะลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย แต่ก็ยังมีสติปัญญา เรื่องวันนั้นฉันยังจำได้เป็นอย่างดี แต่ก็รู้โดยธรรมชาติว่าเวลานี้ไม่สามารถจะพาเป้ยเปยออกไปที่โรงพยาบาลคนเดียวได้

“ฉันเข้าใจแล้ว วางสายก่อน”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ ฉันรีบไปใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวให้เป้ยเปยทำให้อุณหภูมิในร่างกายลดลง

ไม่มีปรอทวัดอุณหภูมิร่างกาย ฉันก็ไม่รู้ว่าจริงๆมีผลหรือไม่มีผล เป้ยเปยร้องไห้ไม่หยุด ร้องไห้ไม่หยุด ร้องจนทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ตามออกมา

“เกิดอะไรขึ้น?”

ลู่จือสิงมาถึงอย่างเร็ว ฉันกำลังเตรียมจะทำให้อุณหภูมิความร้อนของเป้ยเปยลดลงเป็นครั้งที่ห้า เขาก็ผลักประตูเข้ามาแล้ว

ฉันเงยหน้ามองไปที่เขา ไม่รู้ว่าทำไมรอบดวงตาเริ่มแดง “เขาร้องไห้ไม่หยุด ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาไม่สบายตรงไหน”

ลู่จือสิงมองฉัน ฉับพลันนั้นก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากของฉัน “อย่ากังวล ผมจะพาเป้ยเปยไปส่งโรงพยาบาลตอนนี้ คุณหยิบของให้เรียบร้อย”