หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 138

ลู่จือสิงไม่ได้พูดจา เพียงแค่ก้าวเดินเข้ามาที่ฉัน จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันก้าวถอยหลังไป แต่ถอยหลังไปเพียงเล็กน้อยน่องก็ชนกับเตียงแล้ว

“ซูยุ่น”

เขาเรียกชื่อฉันขึ้นมา และยังก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว ฉันยกมือขึ้นขวางไว้ด้านหน้า เดิมทีเพียงแค่อยากขวางลู่จือสิง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สุดท้ายมือที่ดันอยู่บนหน้าอกของเขา เสื้อด้านล่างบางจนเห็นผิวหนังได้ชัดเจน ฉันรู้สึกว่าฝ่ามือตัวเองกำลังร้อนผ่าว

“คุณอย่าเข้ามา!”

ฉันเมาแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ได้เมาจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นไร

สายตาของลู่จือสิงรุกรานและดื้อรั้น ฉันถูกเขาจ้องมองจนทำให้หน้าชา

เขาเม้มริมฝีปาก ยื่นมือนำมือของฉันที่กดอยู่หน้าอกของเอาดึงออกฉันยังไม่ได้ตอบสนองกลับ ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นลู่จือสิงยื่นมือมาผลักฉัน ทั่วทั้งร่างกายของฉันถูกเขากดอยู่บนเตียง

“คุณปล่อยฉัน ลู่จือสิง!”

ฉันไม่หยุดที่จะต่อสู้ดิ้นรน แต่ว่าเขาก็ยังๆไม่ปล่อย วางคางไว้บนบ่าของฉัน ใบหน้าอยู่ข้างแก้มฉัน พูดข้างใบหูของฉัน “ซูยุ่น ผมคิดถึงคุณมาก”

คำพูดของเขาอยู่ข้างใบหูของฉัน ลมหายใจพ่นออกมาอยู่ที่ใบหูของฉัน รู้สึกเหน็บชา ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นทั่วร่างกายของฉันก็แข็งทื่อ

แอลกอฮอล์ทำให้ทั่วทั้งตัวฉันคิดไตร่ตรองช้ามาก และลู่จือสิงก็เริ่มจูบฉันแล้ว

เป็นจูบที่ไม่เบาและไม่หนักอยู่บนใบหน้าของฉัน

ฉันจ้องมองเขา แสงไฟก็อยู่บนศีรษะของพวกเรา ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร คาดไม่ถึงว่าจะลืมต่อต้าน

กระดุมเสื้อเชิ้ตที่บนตัวถูกเขาปลดออก ในช่วงเวลาฉับพลันนั้นฉันก็มีสติกลับมา ยกมือขึ้นผลักเขา “คุณปล่อยฉัน! อุ๊บ——”

เขาก็ยังเผด็จการเหมือนเดิม จูบที่คุ้นเคยนั้นยังเป็นสัมผัสที่คุ้นเคย เขาทำให้ฉันพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย

ถ้าจะให้เขาพูดถึงพละกำลังของฉัน ก็เหมือนกับมด ไม่มีผลกระทบใดๆโดยสิ้นเชิง

นับตั้งแต่ที่ได้คลอดเป้ยเปย ปกติแล้วฉันไม่มีเรื่องอะไรให้ทำก็ฝึกโยคะ ถึงแม่ว่าร่างกายจะฟื้นคืนสู่สภาพเดิมไม่เร็ว แต่ว่าในช่วงเวลาสองปี น้ำหนักในตอนแรกที่ตั้งครรภ์เป้ยเปยก็หายไปนานแล้ว

ขณะนี้ลายเส้นของฉันดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก หลังจากที่คลอดเป้ยเปยรอบอกของฉันก็ใหญ่ขึ้น สามปีที่ไม่ได้มีเพศสัมพันธ์ ลู่จือสิงยังเป็นอดีตสามี เขารู้จักฉันเป็นอย่างดี

ฉันไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองเมาหรือไม่เมา คาดไม่ถึงว่าจะมีความรอคอยขึ้นมา

“ซูยุ่น”

เขาเปล่งเสียงเรียกชื่อฉัน ฉันมีสติเล็กน้อย รีบส่ายศีรษะ “ไม่ได้ ลู่จือสิง คุณอย่าเข้า——อ๊า!”

ฉันยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็เข้ามาแล้ว

ยิงธนูออกไปแล้วลูกศรไม่หวนกลับ ฉันมีประสบการณ์มาก่อน มีความปรารถนา ลู่จือสิงเขารู้จักฉันเป็นอย่างดีเช่นนี้ ฉันต้านทานไม่ไหว เวลารวดเร็วมากก็ถูกข้าศึกยึดครอง

ฉันจำไม่ได้ว่าพวกเราทำกันนานแค่ไหน จนกระทั่งสุดท้าย ฉันกับเขาก็หมดแรงแล้ว ลู่จือสิงกอดฉันและนอนหลับไป

เมื่อคืนดื่มเหล้า ลืมตาขึ้นมาฉันก็รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย

ขยับเล็กน้อย พบว่าบนเอวของตัวเองมีมือมากอดอยู่

“เป็นอะไร?”

ในเวลาที่ได้ยินเสียงของลู่จือสิง ฉันรู้สึกว่าในหัวสมองของตัวเองว่างเปล่า

ก้มมองไปที่ตัวเอง บนตัวไม่มีเสื้อผ้า เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ก็คิดขึ้นมาได้แล้ว

ยิ่งมากไปกว่านั้น เมื่อคืนนี้ฉันก็ไม่ได้เมาจนหมดสติ เรื่องที่เกิดขึ้นก็ค่อยๆกลับมาเด่นชัดขึ้นมาในสมอง

ฉันจำได้ว่าตอนแรกเริ่มฉันก็ต่อต้านและคัดค้าน แต่ว่าเขารู้จักฉันเป็นอย่างดี เมื่อจูบพวกนั้นหยุดลงมาอยู่ที่จุดไวต่อความรู้สึกของฉัน