หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 137

ฉันตกใจมาก ในสมองว่างเปล่า รู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้นที่ริมฝีปากแล้ว และก้มลงดื่มน้ำแต่โดยดี

พึ่งจะดื่มไปสองอึก ลู่จื่อสิงก็ดึงแก้วออก แล้วยื่นยามาตรงหน้า " อ้าปาก"

ครั้งนี้ ฉันไม่ได้พูดอะไร แล้วอ้าปากกลืนยาลงไปแต่โดยดี

หลังจากกินยาเสร็จ ฉันก็คิดขึ้นได้แล้วผลักเขาออก และไปยืนตรงอื่น " คุณเข้ามาได้ยังไง? "

เขามองหน้าฉันด้วยหน้าทะเล้นมาก " เธอเปิดประตูให้ฉันเข้ามาไง "

ฉันเม้มปากแล้วก้มมองไปที่มืองของตัวเองแล้วรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย

สับสนมึนงงนิดหน่อย แต่ฉันจำได้พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้า " ฉันจะพักผ่อน คุณไปได้แล้ว "

สภาพของฉันในตอนนี้ ก็ไม่อยากต่อปากอะไรกับเขา ฉันสู้เขาไม่ได้อยู่แล้ว มึนๆงงๆ เก้ๆกังๆ จะทำอะไรก็เชื่องช้ามาก

เขาอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรและก็เหมือนไม่ได้พูด

ฉันมองเขาแวบหนึ่ง แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันเดินไปที่กระเป๋าแล้วหาชุดนอนเตรียมตัวจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอน

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะฉันเมา หรือที่ล็อกกระเป๋าเสียกันแน่ ทำไมเปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก

ลู่จือสิงเดินเข้ามาถามว่า " รหัสอะไร "

ฉันนั่งไม่ค่อยมั่นคง ไม่ทันระวังเลยล้มลงกับพื้น

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ยื่นมือมาไปปลดล็อกกุญแจกระเป๋า

กระเป๋าที่ฉันพยายามปลดล็อกมากเท่าไหร่ก็ปลดไม่ได้สักที แต่พอเขาเปิดแค่เพียงเสี้ยววินาทีก็ปลดล็อกสำเร็จแล้ว ฉันตะลึงไปเลย เขาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน สายตาที่เขามองฉันอบอุ่นเล็กน้อย " 1188? "

1188?

เป็นวันที่เราจดทะเบียนสมรสกัน กระเป๋าเดินทางใบนี้ซื้อตอนที่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านเขา ที่ผ่านมาฉันไม่ได้เปลี่ยนรหัส ขี้เกียจเปลี่ยน

ตอนนี้พอเขาพูดออกมาแบบนี้ เหมือนกับว่าฉันมีพิรุธยังงั้นแหละ

ฉันมองไปที่เขาแล้วอยากจะพูดแก้ตัวสักหน่อย แต่ว่าด้วยความเมาฉันจึงพูดออกมาไม่ได้ จริงๆแล้วฉันอยากจะพูดว่า " คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันแค่ขี้เกียจเปลี่ยนเฉยๆ " แต่ว่าสิ่งที่พูดออกมากลับเป็น " ฉันชอบเลขรหัสนี้ รหัสโทรศัพท์ฉันก็เลขนี้ คุณมีปัญหาอะไรงั้นหรอ? "

หลังจากที่พูดจบฉันก็รู้สึกเสียใจทันทีเลย เมื่อมองดูหน้าของลู่จือสิงที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่าจะเมาหนักมาก

เขาช่วยเปิดกระเป๋าเดินทางออกให้ฉัน ยังไม่ทันตั้งตัววเขาก็ยัดชุดนอนใส่มือฉันแล้วบอกว่า " ไปอาบน้ำ "

ฉันไม่มีแรง ได้แต่ก้มหน้าแล้วมองไปที่เสื้อผ้าที่อยู่ในมือ

" จะให้ฉันอุ้มเธอไปหรอ? "

คำพูดของเขาเหมือนจะได้ผล พอฉันได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นทันที แต่ว่าเหมือนยืนไม่มั่นคงพอลุกขึ้นก็เหมือนจะล้ม

ลู่จือสิงยื่นมือมาประคองฉัน " ยังไงก็ให้ฉันอุ้มเธอเข้าไปดีกว่ามั้ง? "

ฉันอึ้งเล็กน้อย พอฉันคิดได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เขาก็อุ้มฉันขึ้นแล้ว

มือของฉันก็ไปกอดที่คอเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอได้สติ ฉันก็รีบปล่อยมือจนเกือบตกลงพื้นแล้ว " คุณปล่อยฉันลงนะ! "

เขาไม่ได้ปล่อยฉันลง และอุ้มฉันเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เขามองมาที่ฉัน " อาบเองได้มั้ย? "

" คุณออกไปเดี๋ยวนี้ ลู่จือสิง! "

ฉันยื่นมือไปผลักเขา เขาถอยไปที่หน้าประตู แล้วมองมาที่ฉันแล้วไม่ลืมที่จะบอกว่า " มีอะไรก็เรียกฉันนะ "

เรียกกะผีอะไรหล่ะ!

ฉันมองไปที่ประตูอยู่นาน รู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรสักหน่อย สรุปฉันก็ถอดเสื้อผ้าออกหมดเลย

เมื่อร่างกายได้สัมผัสกับน้ำอุ่นๆก็รู้สึกตื่นตัวขึ้น แต่ไอน้ำพวกนี้ก็ทำให้ฉันสะลึมสะลืออีกครั้ง

ข้างหน้าเงียบกริบมาก ฉันคิดว่าลู่จือสิงน่าจะออกไปแล้ว