หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 145

ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าลูจือสิงนั้นจะพูด คาดไม่ถึงมากกว่าก็คือเขาจะพูดประโยคเช่นนี้

และก็ไม่รู้ว่าฉันนั้นรู้สึกผิดไปใช่หรือไม่ ฉันรู้สึกว่าในตอนที่ลู่จือสิงกล่าวประโยคนี้นั้น เขากำลังกัดฟันพูดออกมา

ในสถานที่แห่งนี้ คนที่ประหลาดใจไม่ได้มีเพียงแค่ฉัน หลี่เจียนีนั้นคิดเร็วและกล่าวไว ไม่ต้องรอให้ฉันกล่าวอะไร เธอก็ถามออกมาในทันที "ประธานลู่ คุณรู้ได้อย่างไร?"

"ใช่ ประธานลู่ คุณรู้ได้อย่างไรกัน?"

แม้แต่ประธานฟางก็เริ่มคิดสงสัยขึ้น ฉันจ้องมองเขา เอามือบีบต้นขาตนเองเพราะกลัวว่าเขาจะพูดอะไรออกมา

ภายในห้องวีไอพีทุกคนล้วนแต่รอคำตอบของลู่จือสิง เขานั้นดูปกติดี จากนั้นก็เงียบไปไม่กี่วินาทีและมองมาที่ฉันพร้อมกับกล่าวว่า "ก็คุณซูสวยขนาดนี้"

เขายกมุมปากขึ้น เป็นรอยโค้งงอเล็กๆ มีเพียงฉันเท่านั้นที่มองเห็น นั่นไม่ใช่รอยยิ้ม มันคือการยิ้มอย่างเย้ยหยัน

ฉันเม้มริมฝีปากและมองไปที่เขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ขอบคุณประธานลู่ คุณก็ชมเกินไป"

"ฮ่าๆๆ ผมก็ว่าคุณซูนั้นงดงาม"

ฉันละสายตาและบังเอิญสบสายตาเข้ากับหลี่ลี่ชิง และพบว่าเธอจ้องมองมาที่ฉันอย่างดุร้าย

ฉันยิ้มให้เธออย่างเย็นชาจากนั้นละสายตาและก้มทานอาหารต่อ

ยี่สิบนาทีต่อมาฉันลุกขึ้นและไปห้องน้ำ

ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ฉันนั้นแทบอดทนไว้ไม่ได้

ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นจะเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตามอาหารมื้อนี้นั้นค่อนข้างอึดอัดสำหรับฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันกินอะไรไปบ้าง รสชาติเป็นอย่างไรฉันก็ไม่รู้

ฉันรู้เพียงแค่ว่าฉันนั้นกังวลตลอดทั้งคืนว่าลู่จือสิงจะกล่าวอะไรออกมาบ้าง

โชคดีที่ในไม่ช้ามื้ออาหารก็ได้สิ้นสุดลง และในวันพรุ่งนี้ฉันกับเจียนีต้องตื่นแต่เช้าเพื่อนั่งเครื่องกลับแล้ว

เมื่อคิดได้แบบนี้ ฉันเองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

ฉันยกมือขึ้น รอน้ำไหลลงมาในมือและล้างหน้า จากนั้นฉันก็รู้สึกได้สติขึ้น

อยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าจะเกิดเรื่อง หลังจากดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำบนใบหน้า ฉันก็เตรียมตัวกลับไปห้องวีไอพี

แต่ฉันกลับคาดไม่ถึงว่าเมื่อเดินไปเพียงครึ่งทาง ตรงมุมทางเดิน ฉันก็พบเข้ากับหลี่ลี่ชิงและหลินเจี้ยนเฟิงกำลังโต้เถียงกันอยู่

"คุณชอบซูยุ่นเข้าแล้วใช่ไหม?"

นี่คือเสียงของหลี่ลี่ชิง ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ได้ตื้นเขินอย่างแน่นอน

นี่เป็นทางเดียวที่จะกลับไปยังห้องวีไอพีได้ ในตอนนี้ฉันเดินออกไป ฉันจะต้องอึดอัดอย่างแน่นอน

เมื่อคิดทบทวนแล้ว ฉันก็ยังคงยืนอยู่เช่นนั้น มองดูสถานการณ์ อย่างไรก็ตามหากว่าฉันเดินกลับไปเพียงสองก้าวก็คือห้องน้ำ หากว่าพวกเขาหันมาเห็น ฉันก็จะรีบพุ่งตัวเข้าห้องน้ำในทันที

"คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร ผมชอบเธองั้นเหรอ? คุณเห็นไหมว่าเธอมีหน้าตาเป็นสุนัขจิ้งจอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยคบผู้ชายมากมายเท่าไหร่ ผมโง่หรือไง? ที่ไปชอบผู้หญิงแบบนี้?!"

คำพูดของหลินเจี้ยนเฟิงทำให้ฉันหัวเราะออกมา เขาคงคาดไม่ถึงว่าฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้สินะ?

เมื่อคิดแล้ว ฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดปุ่มบันทึก

"แล้วคุณไปหาเธอทุกวันเป็นยังไงบ้างล่ะ?"

"ไม่ใช่ว่าผมทำเพื่อคุณหรือไง? ถ้าผมไม่ไปดูเธอเลย แล้วเธอมาฟ้องคุณ คุณคิดว่าคุณมีโอกาสชนะมากขนาดนั้นเลยหรือ?"

"คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?"

"ผมจะโกหกคุณไปทำไม? ไม่ใช่ว่าผมทำให้ท่าทางของคุณในคืนนี้ดีขึ้นหรอกหรือไง? ตอนนี้ก็ดีแล้ว เธอเอาเรื่องราวมาเล่าให้ประธานฟางรับรู้แล้ว สู้ให้คุณคิดว่าหลังจากเธอกลับไปแล้ว คุณควรทำอย่างไรไม่ดีกว่าเหรอ?"

"งั้นฉันควรทำอย่างไร?"

"รอเวลาหาโอกาสเจอเธอ แล้วขอโทษเธอซะ"

"ฉันไม่ขอโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอหน้าหนาขนาดนั้น ฉันก็คงไม่โกรธเธอหรอกจริงไหม?"

"คุณควรรู้ไว้ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่สร้างความเดือดร้อน ดีกว่าคุณตรงไหน ใช่ไหม? อะไรๆก็ดูปลอม เธอนั้นดูดีก็จริง แต่ไม่แน่อาจไปศัลยกรรมมา!"