หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 147

ฉันเดินไปนั่งบนโซฟา มองฉีซิ่วหรานอยู่ชั่วครู่และคิดจะเล่าเรื่องราวให้เขาฟัง

"มือของคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไปโรงพยาบาลดีหรือเปล่า?"

ฉันส่ายหน้า "มันผ่านมาหลายวันแล้ว แล้วแผลก็บังเอิญชนก็แค่นั้น ไม่ได้เจ็บอะไรมากแบบที่คุณคิดหรอก"

ทันทีที่เสียงของฉันเบาลง เขามองฉันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษ ฉันรู้ว่าเขากำลังเข้าใจผิด ฉันจึงรีบกล่าว "ไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลย เมื่อกี้ฉันไม่ระวังเองก็เลยเดินชนขอบประตู"

"ไม่ต้องไปโรงพยาบาลจริงๆใช่ไหม?"

เขาย้ำกับฉันเรื่องที่จะไปโรงพยาบาลอยู่หลายครั้ง แต่ว่าฉันนั้นไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ

ในที่สุดฉันก็ไม่มีทางเลือก หยิบเอกสารโรงพยาบาลในเมืองAให้เขาดู ฉีซิ่วหรานอ่านเอกสารจากนั้นไม่นาน เขาก็กล่าว "พรุ่งนี้คุณต้องไปเปลี่ยนผ้าก๊อซแล้วก็ทำแผลใช่ไหม?"

"น่าจะ ใช่"

ฉันเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

"พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไป"

"ฉันไปเอง----"

"มือของคุณเจ็บ คงอุ้มเป้ยเปยไม่สะดวก"

หลังจากที่ฉันคิดแล้วฉันก็ยอมเขา "ก็ได้"

หลังจากที่กลับมายังเมืองD เป็นเพราะแผนการของเรานั้นได้กำหนดไว้อย่างเรียบร้อบแล้ว พวกเราทางด้านนี้ก็ต้องเริ่มเตรียมการ

หลี่เจียนีและฉันนั้นเป็นบุคคลหลักที่รับผิดชอบโครงการนี้ ดังนั้นในอีกสองเดือนต่อจากนี้ พวกเราจะต้องยุ่งจนอาจไม่มีเวลาทานข้าว

ฉันทำงานล่วงเวลาทุกคืน ป้าฝานเห็นว่าฉันนั้นลำบาก เธอจึงอาสาช่วยฉันดูแลเป้ยเปยจนสามทุ่มของทุกวัน

ในช่วงนี้ฉีซิ่วหรานนั้นงานยุ่งน้อยกว่าฉัน เมื่อเขาเลิกงานแล้วก็จะกลับไปช่วยฉันดูแลเป้ยเปย

ในตลอดสองเดือนนี้ เป้ยเปยนั้นผูกพันธ์กับฉีซิ่วหรานมากกว่าฉันเสียอีก

แค่เพียงพริบตา ฤดูร้อนก็มาถึง

ในที่สุดโครงการที่เราได้จัดเตรียมมานานกว่าสองเดือนก็เริ่มต้นขึ้น เนื่องจากการประชาสัมพันธ์ในช่วงแรกประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก ดังนั้นในวันงาน จำนวนผู้เข้างานร่วมจึงมากกว่าที่เราคิดไว้ถึงสองเท่า

ในวันที่โครงการได้เสร็จสิ้นลง บริษัทก็ได้มีการเลี้ยงสังสรรค์ ฉันและหลี่เจียนีนั้นเหนื่อยแทบขาดใจ แต่เป็นผู้รับผิดชอบหลักก็ทำได้เพียงแค่กัดฟันทน

ในตอนที่ออกมาจากโรงแรมนั้นก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว เมื่อวานแม่ของฉีซิ่วหรานอุ้มเป้ยเปยไป

เมื่อฉันออกมาจากโรงแรมก็เห็นฉีซิ่วหราน

หลี่เจียนีก็เห็นเช่นกัน เธอเอื้อมมือมาสัมผัสฉัน "โอ้ ประธานฉีมาแล้ว"

ฉันเหลือบมองเธอ "สายตาเธอพร่าหรือเปล่า?"

"ซูยุ่น หน้าเธอแดงหมดแล้ว"

สีหน้าฉันยังคงเดิม "ฉันแค่ดื่มมากไปก็เท่านั้น"

ในโอกาสดังกล่าว เลี่ยงไม่ได้เลยสำหรับการดื่มเครื่องดื่มเหล่านี้

คุณภาพในการดื่มของฉันนั้นไม่ดีนัก ถึงแม้ว่าจะดื่มเป็นแก้วได้ หากว่าสองแก้วนั้นก็ยังคงอยู่ในการควบคุมของฉัน ถ้าหากว่ามากกว่านั้นฉันจะต้องเมาเละอย่างแน่นอน

ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับหลี่เจียนี ฉีซิ่วหรานก็ได้เดินเข้ามา "เมาแล้วหรือ?"

ท่าทางของเขานั้นดูจริงจัง ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ "เปล่าเลย สติฉันยังคงเต็มร้อย"

เขาพยักหน้า จากนั้นเขาก็มองไปหลี่เจียนีและทักทายเธอ "คุณหลี่"

"ประธานฉี มารับซูยุ่น ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน ฉันกลับแท็กซี่เอง บ้านฉันอยู่ไม่ไกลห่างจากที่นี่เพียงสองกิโลเมตรเท่านั้น"

"....."

หลี่เจียนีคนนี้นั้น ชอบทำให้ผู้คนอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสียจริง

ฉีซิ่วหรานก็เป็นคนตรงไปตรงมา เขาพยักหน้าและมองมาที่ฉัน "งั้นเรากลับบ้านกัน"

หลี่เจียนีมองมาที่ฉันพร้อมกับขมวดคิ้ว ฉันยกมือขึ้นกุมขมับ อยากจะพยายามอธิบายเรื่องราว แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งฉันพูดมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งทำให้เกิดเรื่องมากเท่านั้น