หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 152

“ป้าฝาน คุณไม่ใช่ว่า——ทำไมเป็นคุณ ลู่จือสิง？”

ฉันไม่คิดว่าเมื่อฉันเปิดประตูก็มองเห็นคนที่คุ้นเลยลู่จือสิง เขาแสดงท่าทีที่ไม่พอใจอย่างชัดเจน สีหน้าแสดงความเย็นชา：“คุณแสดงออกแบบนั้นหมายความว่ายังไง ซูยุ่น ?”

เมื่อพูดไป ฉันไม่มีปฎิกิริยาตอบสนอง เขาดึงตัวเองเข้ามาใกล้

ผู้หญิงอย่างฉัน จะสู้แรงผู้ชายได้ยังไง

เกือบเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ฉันสูญเสียการควบคุมไป ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะมา

เขาเดินเข้ามาในห้อง ฉันถึงปิดประตู หันกลับไปมองเขาที่ดูไม่มีท่าทีที่เกรงใจถอดเน็คไทพาดเอาไว้ที่ราวแขวนผ้า หารองเท้าแตะ และหันกลับไปมองฉัน “รองเท้าแตะล่ะ ?”

ฉันชี้ไปที่รองเท้าแตะสีน้ำเงินคู่หนึ่งที่วางอยู่บนชั้น “คุณตาบอดรึไง”

ใบหน้าเขาดูขรึมลงอีกครั้ง：“ซูยุ่น คุณเอารองเท้าที่คนอื่นเคยใช้มาให้ผม ?”

ไม่รอให้ฉันยอมก็บุกเข้ามาในบ้าน ตอนนี้ยังพูดอีกว่าไม่ชอบอย่างนู้นอย่างนี้ ฉันไม่ค่อยอยากคุยกับเขา：“คุณจะใส่ไม่ใส่”

พูดจบ ฉันก็ก้าวเดินไปข้างหน้า แต่เขาก็ดึงฉันไว้： “คุณเอารองเท้าที่ฉีซิ่วหรานเคยใส่มาให้ผม ซูยุ่น ฉันคิดว่าเธอดูอวบขึ้นนะ ?”

เมื่อได้ยินที่เขาพูดฉันก็อดหัวเราะไม่ได้：“ประธานลู่ คุณให้ความสำคัญกับตัวเองมากเกินไปแล้ว ฉีซิ่วหรานอยู่ติดกับบ้านของฉัน เขาจะใส่รองเท้าที่ฉันเตรียมไว้ทำไม”

เขาชะงักไป “ถ้างั้นรองเท้าแตะนี่ของใคร ?”

เมื่อถูกเขาถาม ฉันก็เริ่มรคาญเล็กน้อย：“ คุณปล่อยฉัน ไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่ ประธานลู่ซะอย่าง เรียกให้คนไปซื้อสิ ไม่อย่างนั้นออกจากบ้านฉันไป”

แต่แรงของฉันจะไปสู้เขาได้ยังไง เดิมทีก็ไม่อยากให้เขาถามย้ำอีก แต่ไม่คิดเลยว่าเขาก็คงจะยังพูดต่อ：“รองเท้าแตะนี้คุณไม่ได้เตรียมให้ผมใช่ไหม ?”

ฉันยิ้มเยาะ：“ คุณคิดมากไปแล้ว”

เขายังคงไม่ปล่อยมือฉัน โอบฉันไว้แบบนี้แล้วสวมรองเท้าแตะ และมองลงไปอย่างครุ่นคิดสักพัก：“ผมคิดว่ารองเท้าแตะคู่นี้เป็นของใหม่”

“คุณปล่อยนะ ！”

“คุณยอมรับมาซะว่ารองเท้าแตะนี้เตรียมไว้ให้ผม ！”

ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน ด้วยความตะลึงเล็กน้อย：“รองเท้าแตะพวกนี้ฉันเตรียมไว้ให้แขก แค่บังเอิญว่าก่อนหน้าคุณยังไม่มีใครใส่”

“อ่อ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ”

เขาปล่อยฉัน ลากเสียงพูดยาวพลางมองฉันไปด้วย

รองเท้าแตะนั้นฉันเตรียมไว้ให้แขกจริงๆ แต่เมื่อเขาพูดแบบนี้ ก็เหมือนกับว่าฉันเตรียมรองเท้าแตะให้เขาเป็นพิเศษจริงๆ

ฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว จึงเดินไปที่โต๊ะอาหารและเตรียมข้าวให้เป้ยเปยกิน

ตอนนี้เป้ยเปยกินข้าวเองได้แล้ว แต่ถ้าดูไม่ดี เขาก็จะทำข้าวหล่นไปทั่ว

ไม่ช้า ก็ถูกสายตาจ้องมาสักพัก ฉันนั่งที่โต๊ะกินข้าวและเห็นเม็ดข้าวจำนวนมากติดอยู่บนหน้าเป้ยเปย นั่งอยู่ในเก้าอี้เด็กไม่สามารถขยับตัวได้ มือเล็กพยายามตักผัก แต่ก็ทำไม่ได้

เมื่อเห็นฉัน เขามองฉันด้วยดวงตากลม：“แม่ ฉันจะเอา ฉันจะเอา ！”

ชี้ไปที่แตงโม ใบหน้าแสดงความตื่นเต้น

ฉันดึงกระดาษทิชชู่ออกมา ตะลึงเล็กน้อย：“บอกแล้วไม่ใช่เหรอ อย่ารีบกินข้าว?”

“ไม่ ！”

เป้ยเปยอายุขวบครึ่งแล้ว สามารถพูดคำง่ายๆได้แล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้

เห็นฉันบอกว่าเขากินข้าวรีบร้อน เขาก็พูดรีบร้อนออกมาแค่สองคำ

“เป้ยเปย”

ฉันเพิ่งจัดการเป้ยเปยเสร็จ ส่วนลู่จือสิงก็ล้างมือเรียบร้อยแล้ว