หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 153

“5555 ！”

ฉันล้างจานเสร็จและเตรียมจะออกไป ยังไม่ทันได้ออกไป ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเป้ยเปย

เมื่อเดินเข้าไปมองใกล้ๆ ก็พบว่าลู่จือสิงถูกเป้ยเปยเอาลิงมาคล้องคอ มันตลกมากจนฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เมื่อลู่จือสิงได้ยินเสียงหัวเราะของฉัน ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน

ฉันหยุด แล้วแสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาของเขา และเงยหน้าขึ้นมองเวลา

แปดโมงแล้ว ได้เวลาอาบน้ำเป้ยเปยแล้ว

“เป้ยเปย อาบน้ำกัน”

เป้ยเปยเก่งทุกอย่างไม่ค่อยจะร้องไห้งอแง เสียอยู่เรื่องเดียวคือไม่ชอบอาบน้ำ ทุกวันที่อาบน้ำให้เขาฉันต้องออกแรงไม่น้อยเลย

แน่นอน เมื่อได้ยินฉันบอกว่าจะอาบน้ำ เป้ยเปยก็โผเข้ากอดลู่จือสิง

เมื่อครู่ยังตกใจกลัวอยู่เลย ตอนนี้ดีแล้ว เมื่อได้ยินฉันบอกว่าอาบน้ำ ก็ตรงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของลู่จือสิง

ฉันตกตะลึงเล็กน้อยและกวักมือเรียก “เป้ยเปย มานี่มา ！”

เขามุดเข้าไปในอ้อมแขนของลู่จือสิง ฉันเห็นลู่จือสิงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน ลิงตัวนั้นก็ยังห้อยคอเขาอยู่ เขาใช้สองมืออุ้มเป้ยเปย ใบหน้าที่ดูเป็นกังวลของเขาทำให้ใจฉันสั่นขึ้นมา

แท้จริงแล้วเขายังประหม่าเป้ยเปยอยู่

ฉันหยุดความคิดภายในใจและมองไปข้างหน้า：“ลู่จือสิง คุณส่งเป้ยเปยมาให้ฉัน”

แต่เป้ยเปยเจ้าเด็กคนนี้เป็นผีน้อย เงยหน้าขึ้นมองฉันและลู่จือสิงด้วยท่าทางน่าสงสาร：“พ่อ อย่านะ ！ ”

ทั้งคืนเขาไม่เรียกพ่อ แต่มาเรียกเวลานี้ คิดอะไรในใจนึกว่าฉันไม่รู้รึไง ? ฉันคุ้นชินกับการแสดงออกของเป้ยเปยแบบนี้แล้ว ในตอนแรกเขาก็ใช้อุบายนี้กับฉัน ทำราวกับว่าทุกครั้งที่ฉันเรียกเขาไปอาบน้ำฉันได้ทำเรื่องชั่วร้ายยังไงยังงั้น

ทุกครั้งที่เกลี้ยกล่อมให้เขาอาบน้ำฉันต้องสู้กับกลอุบายของเขา ฉันมองไปที่ลู่จือสิงและรู้ได้ทันทีว่าเขาหลงกลเป้ยเปยแล้ว：“คุณอย่าโดนเขาหลอก เขาไม่ชอบอาบน้ำ ”

ลู่จือสิงไม่เชื่อ：“เป้ยเปยเป็นเด็กดี ไม่อาบน้ำคืนเดียวไม่เป็นไรหรอก”

ฉันแน่ใจว่า ถ้าในอนาคตลู่จือสิงมีลูก เขาจะต้องเป็นพ่อที่ใจดีแน่ !

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ดวงตาฉันก็มืดมน ถ้าในอนาคตเขามีลูก ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน

“แม่ คืนนี้ไม่อาบ ไม่อาบ ！”

เป้ยเปยกำลังจะตอบกลับ ฉันเรียกสติกลับคืน และยื่นมือออกไป：“ไม่ได้ รีบไป อาบน้ำ !”

“ซูยุ่น คุณทำแบบนี้เขาก็ตกใจหมด ！”

ฉันดึงเป้ยเปยเข้ามาในอ้อมแขน พร้อมอธิบายให้ฟังว่า：“นั่นเป็นนิสัยที่ไม่ดีเลยนะ คุณรู้ไหม ทั้งวันเขาวิ่งไปทั่ว เหงื่อออกทั้งร่างกาย อากาศก็ร้อนมาก ยังไม่อาบน้ำ เป็นนิสัยที่ไม่ดีเลย ！”

เป้ยเปยรู้ว่าถ้าเขายังสร้างปัญหาต่อไปฉันจะโกรธได้ เขาจึงเม้มปากลงและไม่กล้าร้องไห้ออกมา

ฉันก้มลงและหยิกปากเขา：“ต้องการให้แม่เอาเธอไปไว้บนขวดน้ำมันเหรอ ?”

“แม่นิสัยไม่ดี ！”

ฉันยิ้ม：“งั้นเธอจะนอนในห้องคนเดียว ?”

เป้ยเปยยังเด็ก แต่ก็สามารถที่จะนอนคนเดียวได้แล้ว ห้องของเขาฉันเตรียมเรียบร้อยแล้ว บนพื้นปูพรม ตอนนี้เขายังไม่โต ในห้องเลยมีแค่เตียงกับตู้เสื้อผ้าอย่างอื่นยังไม่ได้ใส่เข้าไป อีกทั้งเตียงยังสูงเพียงแค่ครึ่งเมตร เขาสามารถปีนขึ้นไปเองได้ และไม่ตกลงมา

แต่เขาเกาะแน่น ฉันลองดูครั้งหนึ่ง เขากอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย ฉันเลยช่างเถอะ ให้เด็กสองขวบนอนคนเดียวละกัน

แต่พอได้ยินฉันพูดแบบนั้นแล้ว เป้ยเปยก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกเลย

อาบน้ำก็ต้องใช้พละกำลัง เป้ยเปยส่งเสียงร้อง ทุกครั้งที่อาบน้ำให้เขาตัวฉันต้องเปียกไปครึ่งตัว